Μάνος Ελευθερίου...

Ημέρες  μιας λογοτεχνικής φιλίας

(Γράφει ο Κώστας Νίταρης)

 

«Ημέρα πρώτη. Τον είδα να κάθεται με την πλάτη στραμμένη στην είσοδο του γραφείου. Αναγνώρισα εύκολα το γνωστό κασκέτο. Είχε ρίγες καφέ και μπεζ. Σε κάθε πρόσκληση στο γραφείο του εκδότη, του Νώντα Παπαγεωργίου,  μας υποδεχόταν μια έκπληξη. Ευχάριστη συνήθως… Ένας σπουδαίος λογοτέχνης  και ένα βιβλίο για επιμέλεια…

 Τώρα είμαστε κατά πρόσωπο. Με κοιτάζει αγέλαστος πίσω από τα μικρά, στρογγυλά γυαλιά του. Είμαι –και νιώθω- ένα απόλυτο τίποτα μπροστά του… Ένας νεαρός φιλόλογος, όπως χιλιάδες άλλοι.

«Ο κύριος Ελευθερίου μάς παραδίδει το πρώτο του μυθιστόρημα, «Ο καιρός των χρυσανθέμων». Θα αναλάβεις την επιμέλεια.» Μικρές λεπίδες, αιχμηρές, αυτές οι λίγες λέξεις, που μόλις και μετά βίας συνέλαβε η ακοή μου! Σηκώθηκε από τη θέση του και σχεδόν με υπόκλιση μού άπλωσε το λεπτό του χέρι. Το έσφιξα και ένιωσα στην απαλή και ζεστή του παλάμη μια τρυφερότητα.

Ήταν ο ευγενής Μάνος!

 Ημέρα δεύτερη. Τράβηξα την τελευταία γραμμή κάτω από την τελευταία λέξη στην τελευταία σελίδα ενός υπέροχου μυθιστορήματος, με κόκκινο στιλό και χαρακάκι.  Είχα ολοκληρώσει τη διόρθωση. Και τον περίμενα… Στο γραφείο του εκδοτικού οίκου. Για κανέναν άλλο λογοτέχνη δεν ένιωσα τέτοια αγωνία. «Πώς ξεκίνησα χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα εκείνη την πρώτη μέρα;» αναρωτιόμουν. «Πόσες διορθώσεις γίνανε άδικα και πόσες ατέλειωτες μοναχικές ώρες διόρθωσης θα πάνε στράφι τώρα που θα ‘ρθει; Δεν θα δεχτεί τίποτα για σωστό. Με τι θράσος και αλαζονεία κοκκίνισα εγώ το γραπτό του Ελευθερίου;» σκεφτόμουν. Πλησίασε. Δεν κάθισε. Στάθηκε όρθιο. Ένιωσα να τον έχει κυριεύσει η αγωνία ενός μικρού μαθητή που θα δει διορθωμένο το γραπτό του. Το ξεφύλλισε με βιασύνη. Και μετά μια κίνηση. Σήκωσε τα χέρια του στο ύψος του στήθους, ένωσε, σχεδόν χτύπησε τις παλάμες του και έμπλεξε τα δάχτυλά του. «Σ’ ευχαριστώ πολύ» είπε. «Σ’ ευχαριστώ για όλα!»

Ήταν ο ευγενικός Μάνος!

 Λέσχη Ανάγνωσης «Μάνος Ελευθερίου»:  Σαν   σήμερα, στις 22 Ιουλίου 2018, ο Μάνος «έφυγε» από κοντά μας. Δεν έπαψε, ωστόσο, να μας συντροφεύει με τα ποιήματα, τα τραγούδια και τα μυθιστορήματά του… Η ευγενική μορφή του θα έρχεται στο μυαλό μας κάθε φορά που θα σιγοτραγουδάμε  τους στίχους του και θα διαβάζουμε τα βιβλία του…