Ελληνικό καλοκαίρι...

Δεν μας νοιάζει που  φεύγει! 
Τουλάχιστον, όχι τώρα! 

«... Είναι φορές που τα στερεότυπα είναι καλά. Σ’ αυτό το moto ανταποκρίνεται και το ελληνικό καλοκαίρι. Ενα στερεότυπο σε υψηλά ντεσιμπέλ ωδής των τζιτζικιών• με παγωτά και βυσσινάδες στην αυλή το απόγευμα, με μπάνια μέχρι ο ήλιος να βασιλέψει• με πλατείες χωριών που αγκαλιάζουν τις πιο απίθανες συναντήσεις και με ένα μεγάλο «΄Εχει ο Θεός» με την πρώτη γουλιά ελληνικού καφέ το πρωί.
Βιβλία που δεν διαβάστηκαν όλο τον χειμώνα, τραγούδια που προσεκτικά στοιβάχτηκαν στις γωνιές του μυαλού, μια μεγάλη πανσέληνος πάνω από τους Γαργαλιάνους με την Πρώτη να αχνοφαίνεται στο βάθος και τον ελαιόκαμπο να ασημίζει μέχρι τη θάλασσα και λευκό κρασί από τα ορεινά της Αρκαδίας, με το βρεγμένο χώμα του Μαινάλου και το γέλιο του Πάνα να αποτυπώνεται στη γεύση του...

 Ελληνικό καλοκαίρι. Με όλη την οικογένεια, όλες οι γενιές να κάθονται ξανά γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι. Με την ένταση του χειμώνα να εξαφανίζεται τις νύχτες.  
Ελληνικό καλοκαίρι, ακόμα κι αν από μακριά ετοιμάζεται να ξεσπάσει καταιγίδα. Δεν μας νοιάζει. Τουλάχιστον όχι τώρα. Καλοκαίρι γαρ...
Πάρτε ένα βιβλίο και γεμίστε τις σελίδες του, εκεί που ενώνεται η κάθε σελίδα με την επόμενη, άμμο ή βότσαλα. Το ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι τόπος. Είναι παιδική μνήμη. Είναι σίγουρα φως. Είναι σίγουρα σκηνές, στιγμές ζωής σε μια αδιάκοπη φασματογραφία αναμνήσεων. Είναι αισθήσεις, βλέμματα και γεύσεις φιλιών που αντηχούν Ελύτη και Σεφέρη, που έχουν τη δροσιά της «βανίλιας υποβρύχιο» κάτω από τις μουριές της αυλής βουτηγμένες σε κρυστάλλινο νερό, με ήχους από ένα τάβλι στο βάθος που κλείνει οργισμένα μέσα σε πανδαιμόνιο γέλιων και πειραγμάτων. Ο χαμένος κερνάει τις μπίρες το βράδυ στην πλατεία.
Ελληνικό καλοκαίρι που ακυρώνει τον χειμώνα που έρχεται και αμβλύνει τον χειμώνα που πέρασε. Που κρατά μέσα του την προσμονή για τα καλύτερα που θα έρθουν. Που πρέπει να έρθουν. Που τα έχει τόσο ανάγκη αυτός ο λαός. Που τα έχει τόσο ανάγκη αυτός ο τόπος.

Ελληνικό καλοκαίρι. Ένα ολόγιομο φεγγάρι στέκεται πάνω από την πλατεία στα Φιλιατρά, ασημίζει τα στενά της παλιάς πόλης στα Χανιά. Δικό μου, δικό μας. Τα στερεότυπά μας δεν τα κατατρέχουν αριθμοί• ξεχειλίζουν από αρώματα, από γέλια ανθρώπων, από ονόματα και τόπους ερώτων.
Κάπου ένα βιβλίο γράφεται για τον έρωτα, για την πολιτική και τον πόλεμο (ακόμη και στις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου!) Τίποτα δεν έχει χαθεί!»

Σπύρος Ν. Λίτσας 
Επίκουρος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας 
ΠΗΓΗ: http://www.dimokratianews.gr/