΄Ενας πολίτης ελεινής μορφής...

  Τάκης Χατζηαναγνώστου 

«…Ωστόσο οι μηχανές μήτε από ιστορία ξέρουν, μήτε από καρδιά. Οι ερπύστριες γύρισαν. Το αγριο τέρας, αναποδογύρισε τη γυναίκα, μάτσισε την άσφαλτο, σκαρφάλωσε στο πεζοδρόμιο. Τα παιδιά, αλύγιστα, τραγουδούσαν ασταμάτητα μπροστά του, σκαρφαλωμένα σαν άγγελοι θεού πάνω στα κάγκελα της πύλης. Μαζί τους πάντα κι εκείνος κι δυό του γιοί. Το τέρας μούγκρισε, πήρε φόρα, ώρμησε. Η πύλη γκρεμίστηκε στο λεφτό, έγινε άμορφος σωρός, χώματα, σίδερα. Ο όλεθρος κι θάνατος πέρασαν από πάνω αδάκρυτοι, αλέθοντας πέτρες, τραγούδια και σάρκες...

Με την αύριο, όταν οι δυνάμεις της «εξουσίας» καθάριζαν τον τόπο της σφαγής απ’ τα αίματα κα τις άλλες ακαθαρσίες, βρήκαν μες στο σωρό ένα κομμάτι ξεσκισμένο σακκακιού, με μιαν ανοιχτή τσέπη να χάσκη μπροστά στα βαριεστημένα τους μάτια. Μεσ’ απ’ αυτήν την τσέπη ξεμύτιζε ένα βρώμικο χαρτί. Το τράβηξαν, το εξέτασαν. Διάβασαν τούτα τα γράμματα με μολύβι...

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω τ ο ν ε α υ τ ό μ ο υ , π ο υ δ ε ν  ξ ύ π ν η σ α π ι ο μ π ρ ο σ τ ά , π ο υ δ ε ν   ξ ε σ η κ ώ θ η κ α   π ι ο μ π ρ ο σ τ ά , ν’ α ν τ ι σ τ α θ ώ σ τ η β ί α κ α ι σ τ ο ν τ ρ ό μ ο .    Κ α τ α γ γ έ λ λ ω τ ο ν ε α υ τ ό μ ο υ , π ο υ υ π ή ρ ξ α  έ ν α ς π ο λ ί τ η ς ε λε ε ι ν ή ς μ ο ρ φ ή ς ...»

Από το μυθιστόρημα «Ένας πολίτης ελεεινής μορφής», Αθήνα 1975
 ( ΠΗΓΗ: http://www.sarantakos.com)

«Το χωριό του βιβλίου»

Το χωριό που δεν διαθέτει ούτε ένα ΑΤΜ,                              αλλά έχει 15 βιβλιοπωλεία !!!

 

Το αποκαλούν «Village Du Livre», δηλαδή το χωριό του βιβλίου και αποτελεί τον μικροσκοπικό παράδεισο των «βιβλιοφάγων». Βρίσκεται στη νότια Γαλλία και αν σας αρέσει το διάβασμα, αλλά και να ανακαλύπτετε καινούρια, ακόμα και άγνωστα βιβλία, τότε το επόμενο ταξίδι σας πρέπει να είναι στο Μοντολιέ.

Το μικρό γαλλικό χωριό βρίσκεται κοντά στα βουνά των Πυρηναίων, έχει 800 μόνιμους κατοίκους, δεν διαθέτει ούτε ένα ATM, έχει όμως 15 βιβλιοπωλεία. Μάλιστα, αυτό που κάνει το χωριό να ξεχωρίζει, είναι ότι δεν επικεντρώνεται απλώς στην πώληση βιβλίων, αλλά και στη δημιουργία τους.

Όλα ξεκίνησαν το 1980, όταν ο Βέλγος βιβλιοδέτης, Μισέλ Μπρεμπάντ οραματίστηκε ένα χωριό που θα δημιουργούσε βιβλία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Μπρεμπάντ και άλλοι ομοϊδεάτες του, προσέγγισαν τους βιβλιοπώλες, δελεάζοντάς τους με την υπόσχεση γραφικών καταστημάτων.

Σήμερα, τα βιβλιοπωλεία είναι συγκεντρωμένα κυρίως γύρω από τον δρόμο Rue de la Mairie και διαθέτουν δημιουργική σήμανση. «Ήταν μια εντελώς ασυνήθιστη ιδέα», είπε στο BBC ο Gaëlle Ferradini, ο νέος διευθυντής του Musée des Arts & Métiers du Livre του Μοντολιέ.

ΠΗΓΗ: https://www.newsbeast.gr/

Θανάσης Βαλτινός

Tέσσερα βιβλία του σπουδαίου συγγραφέα που πρέπει να διαβάσετε…

(Γράφει η Γεωργία Οικονόμου)

 

Ο Θανάσης Βαλτινός ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου, αφήνοντας πίσω του ένα εξαιρετικά πλούσιο λογοτεχνικό έργο. Βραβευμένος με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία, όπως το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και το Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών, ο Βαλτινός άφησε ανεξίτηλο στίγμα στα ελληνικά γράμματα.

 Επιλέξαμε και σας προτείνουμε τέσσερα από τα βιβλία του Θανάση Βαλτινού

 Η Κάθοδος των Εννιά (1963)

Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά έργα του Βαλτινού, το οποίο ακολουθεί την ιστορία μιας ομάδας ανταρτών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Με σύντομο αλλά συγκλονιστικό ύφος, αναδεικνύει τις τραγικές συνέπειες του πολέμου στην ανθρώπινη ψυχή. Η ιστορία διαδραματίζεται στο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, και επικεντρώνεται σε μια ομάδα εννέα ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού που προσπαθεί κρυφά να κατέβει από τον Ταΰγετο στη θάλασσα μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού στην περιοχή…

Ορθοκωστά

Εκδόθηκε το 1990, είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Ο Βαλτινός επιχειρεί μια τολμηρή και ρεαλιστική προσέγγιση της σκοτεινής περιόδου του Εμφυλίου Πολέμου, εστιάζοντας στις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τα γεγονότα, στα τραύματα και στις επιπτώσεις που άφησε ο πόλεμος στις ψυχές των απλών ανθρώπων.

Η Ορθοκωστά απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και θεωρείται ένα βιβλίο που όχι μόνο αναπαριστά την ιστορική μνήμη, αλλά και θέτει ερωτήματα σχετικά με τη συλλογική ευθύνη, την αλήθεια και τη συμφιλίωση…

Συναξάρι Ανδρέα Κορδοπάτη

Το έργο είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο σε προσωπικές μαρτυρίες και αναμνήσεις του πρωταγωνιστή, του Ανδρέα Κορδοπάτη, ενός φτωχού χωρικού από την Πελοπόννησο, ο οποίος αναζητά ένα καλύτερο μέλλον μέσα από δύσκολες μεταναστευτικές διαδρομές και πολεμικές εμπειρίες…

Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60

Εκδόθηκε το 1983, είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Θανάση Βαλτινού και του χάρισε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Το βιβλίο αποτελεί μια συλλογή από σύντομα κείμενα και αφηγήσεις που αποτυπώνουν την ατμόσφαιρα και το κλίμα της δεκαετίας του ’60 στην Ελλάδα…

 ΠΗΓΗ: https://www.news247.gr/

«Η ώρα της Ιστορίας»

      Στρατής Μυριβήλης στη «Νέα Εστία»

 

«...Αυτή η ομοθυμία των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, με την οποία αντίκρυσαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, είναι θαρρώ το πιο σπουδαίο φαινόμενο στην ιστορία του έθνους μας ολόκληρη. Η Ελλάδα σύσσωμη, σύψυχη, στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας και υπαγορεύει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της (...) Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής. Δε θα ‘ναι και η στερνή. Γιατί η Ελλάδα, μέσα στο προνομιούχο κύτταρο της , είναι ένας αιώνια νέος και ολοζώντανος οργανισμός. Είναι η ίδια η έννοια της νιότης, ενσαρκωμένη σε μια ράτσα εύστροφη, ευφάνταστη, γεμάτη πείσμα και γοητευτική τρέλα. Απ’ την άλλη μεριά των συνόρων μας χτυπά ένας λαός 45 εκατομμυρίων. Τον νικούμε γιατί είμαστε μια φυλή αρσενική και λεύτερη, κι είναι μια φυλή από 45 εκατομμύρια σκλάβους. Είναι ένας αγώνας άνισος αυτός και οι λαοί του κόσμου, οχτροί και φίλοι και αδιάφοροι, τον παρακολουθούν με κατάπληξη. Ποιο θα ‘ναι το τέλος του; Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Ολάκερη η δικαίωσή μας στέκεται στην αρχή...»  ( 15 Νοεμβρίου 1940 )

«Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές»

 Έρση Σωτηροπούλου – Εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ

 

"Ήταν ένα καλοκαίρι ουρανοκατέβατο. Οι λέξεις είχαν χάσει το νόημά τους. Όλα πήγαιναν στραβά".
Η Λία νοσηλεύεται επί μήνες έχοντας προσβληθεί από θανατηφόρο ιό. Ο μικρότερος αδελφός της Σιντ θα ήθελε να είναι Αμερικανός ήρωας για να ξέρει πάντα τι να κάνει. Η Τζούλια κάνει παρέα μόνο με γκέι και είναι σχεδόν πάντα λυπημένη. Ο Σωτήρης, νοσοκόμος της Λίας, γίνεται βίαιος χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιεί. Η δωδεκάχρονη Νίνα νιώθει ολομόναχη και αγνοεί ότι η ζωή της κινδυνεύει από τον Σωτήρη.
Τέσσερις νέοι άνθρωποι και ένα παιδί, λίγο πριν από τον ερχομό του 21ου αιώνα, προσπαθούν να υπερβούν τον εαυτό τους και να ζήσουν σ' έναν παράλογο κόσμο. Καθώς μια μάινα τσιρίζει μονότονα "Γεια σου, Μαρία", οι διαδρομές τους διαπλέκονται με ζιγκ ζαγκ μέσα από συμπτώσεις, φάρσες, προδοσίες και μικρές ή μεγαλύτερες συνωμοσίες. Και διαπιστώνουν ότι η ζωή μπορεί να γίνει πολύ πιο παράξενη από όσο διανοούνται.
Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα της Έρσης Σωτηροπούλου ήρθε αντιμέτωπο με τη λογοκρισία και κατηγορήθηκε για "χυδαιότητα, βωμολοχία και πορνογραφία", όταν το 2008 ζητήθηκε με δικαστική απόφαση η απόσυρσή του από τις σχολικές βιβλιοθήκες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ένα από τα ωραιότερα κείμενα της ελληνικής πεζογραφίας". (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου)
"Μία φωνή μελωδική και βραχνή, που μας προκαλεί και μας αφυπνίζει, η φωνή της Έρσης Σωτηροπούλου". (Le Monde)
"Ένα υπέροχο μυθιστόρημα". (El Pais)

Booksyros: Το όνομα της Έρσης Σωτηροπούλου συζητήθηκε στην επιτροπή για την απονομή του φετινού Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας !

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024

  Η Νοτιοκορεάτισσα Χαν Γκανγκ, νικήτρια του φετινού Νόμπελ Λογοτεχνίας είπε στον πατέρα της ότι δεν θα μπορούσε να πανηγυρίσει εν μέσω πολέμων, για τη νίκη της…

 Η Χαν πληροφορήθηκε για τη νίκη της περίπου 10 με 15 λεπτά πριν από την ανακοίνωση, όπως είπε ο πατέρας της Χαν Σεούνγκ-Γουόν -επίσης πολύ γνωστός συγγραφέας στη Νότια Κορέα- και εξεπλάγη τόσο, που κάποια στιγμή θεώρησε ότι πρόκειται για απάτη.

«Είπε ότι δεδομένων των πολέμων Ρωσίας-Ουκρανίας και Ισραήλ-Χαμάς και με ανθρώπους να χάνουν καθημερινά τη ζωή τους, πώς θα μπορούσε να γιορτάσει και να δώσει μια πανηγυρική συνέντευξη Τύπου;»

Όπως δήλωσε ο πατέρας της βραβευμένης συγγραφέως στους δημοσιογράφους, η κόρη του πιθανόν να συνεχίσει να αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας έχοντας αποφύγει να σχολιάσει τη βράβευσή της ή να δώσει συνεντεύξεις στα μέσα ενημέρωσης μετά τη χθεσινή ανακοίνωση.

 Εξαντλήθηκαν τα βιβλία της Χαν Γκανγκ

Μέσα σε λίγες ώρες από την ανακοίνωση του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024, εξαντλήθηκαν τα βιβλία της Χαν Γκανγκ στη Νότια Κορέα.

Οι Νοτιοκορεάτες συνέρρευσαν στα βιβλιοπωλεία και κατέκλυσαν τις ιστοσελίδες για να προμηθευτούν αντίτυπα του έργου της Νοτιοκορεάτισσας συγγραφέως Χαν Γκανγκ μετά τη βράβευσή της με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024 - που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «αναπάντεχη».

«Αυτή είναι η πρώτη φορά που κάποιος Κορεάτης βραβεύεται με Νόμπελ Λογοτεχνίας και με εντυπωσιάζει», λέει ο Γιουν Κι-χέον, ένας 32χρονος επισκέπτης σε βιβλιοπωλείο της κεντρικής Σεούλ. «Η Νότια Κορέα είχε κακές επιδόσεις στα βραβεία Νόμπελ και έτσι εξεπλάγην από την είδηση ότι ένας μη αγγλόφωνος συγγραφέας, που γράφει στην κορεατική γλώσσα, τιμήθηκε με ένα τόσο σημαντικό βραβείο», συμπληρώνει.

ΠΗΓΗ: https://www.lifo.gr/

 

«Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα…»

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη  «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα…» αφιερωμένο στον εκπαιδευτικό που κάθε μέρα «αγκαλιάζει» ένα παιδί απ' τα παιδιά μας...

 

«…Σε τρεις μέρες του ’φερε ένα, και του το ’δωσε. «Το πασπάτεψα από παντού, λέει στο παιδί. Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρτο εσύ, μην ’πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε.»
   Το παιδί  άνοιξε το χαρτί που του έδωσε ο μπάρμπας, λίγο πιο χοντρό απ’ το βαγγέλιο τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι. «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το ’μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το ’χε φέρει, τ’ άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ’ όποιον ήθελε.
 Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία. Τότε πήρε να γίνεται λόγος για κείνο το παραπαίδι, σ' όλα τα σπίτια. Το μάθε κι ο δάσκαλος, και μια μέρα του παράγγειλε να πάει να τον δει. Βάζει, λοιπόν, ένα παστρικό πουκάμισο και πάει.

 -Α, έλα δω... του κάνει ο δάσκαλος. Εσύ είσαι που λες τα παραμύθια;

-Δε φταίω γω... έκανε το παιδί.
  -Και ποιος σου είπε ότι φταις; Καλά καμωμένα είν’ αυτά που κάνεις. Μα γιατί δεν έρχεσαι να σε γράψουμε να μάθεις και γράμματα του σκολειού; Ε; Δεν τ' αγαπάς;
   Γράμματα του σκολειού! Αν τ’ αγαπούσε! Μα υπήρχαν πιο γλυκά γράμματα! Πώς όμως να τα μάθει; Αυτός μάθαινε γράμματα του ποδαριού, γράμματα της τρεχάλας, μιαν αράδα εδώ και μιαν εκεί. Μαζί με τα δαμάλια. Να βοσκάνε κείνα γρασίδι κι αυτός βιβλίο. Αν τ’ αγαπούσε λέει! Τι λόγια είν’ αυτά που λες, κυρ-δάσκαλε! Μα πόσα κομμάτια θα γίνει ένα τόσο δα ανθρωπάκι; Βλέπεις, τα σκολειά σ’ αυτό τον κόσμο είναι όλα σκολειά της μέρας. Ανοίγουνε τις πόρτες τους μαζί με τα μαντριά. Πού να πάει; Εδώ ή εκεί;
Πάει λοιπόν με το κοπάδι. Και παίρνει λίγο χρήμα, που είναι πηχτός ιδρός. Το μαζεύει λίγο λίγο, όπως το μερμηγκάκι το σπόρο. Έχει την ελπίδα ότι έτσι δε θα τον διώξουν. Έχει ακουστά για τους δασκάλους ότι είναι καταδεχτικοί άνθρωποι και δε θα τον αποπάρουνε.
  Και, τώρα, να ο δάσκαλος ήρθε μοναχός του. Η καλή του τύχη τον έφερε μπροστά του. Και τι;... Δάσκαλος αληθινός, με γυαλιά! Και τον καλάει και στο σπίτι του. Ώρα ήταν λοιπόν. Πιάνει κι αυτός το σακάκι του και το κουνάει.
   -Τ’ είν’ αυτό; ρωτάει ο δάσκαλος.
 -Χρήματα… Είναι για γράμματα. Μα δεν είναι πολλά. Άμα τα κάνω μπόλικα, θα τα φέρω εδώ να μου μάθεις. Μπορεί να γίνει αυτό κυρ-δάσκαλε;
 -Αν μπορεί;...
   Ο δάσκαλος έβαλε τη γροθιά του στο μάτι για να διώξει ένα σκουπίδι. Ύστερα κοίταξε το παιδί βαθιά στα μάτια.
  -Λοιπόν... πήγε να του πει.
   Η φωνή του ήταν κάπως αλλιώτικη, έτσι λιγάκι σαν βραχνή.
   -Άστα... Άστα εκεί είπε, και πήγαινε... Αύριο, που θα παχνίσεις τα δαμάλια σου, έλα... του λέει.
  -Να πάρω πλακοκόντυλο, δάσκαλε; Να πάρω χαρτιά, μολύβια;  
-Όχι, όχι, καλό μου παιδί... πώς είναι τ' όνομα σου;  
-Μέλιος.  
-Όχι, Μέλιο.
   Και πάλι ήταν αλλαγμένη η φωνή του, πιο πολύ αλλαγμένη και πιο βραχνή…»