"Στο τρένο έγραψε το μυθιστόρημά του ο Άντριου Νίκολ"

 Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ "ΓΕΝΝΗΣΕ" ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ ΣΕ 23 ΓΛΩΣΣΕΣ!


Για να ξεπεράσει την κρίση της μέσης ηλικίας, ο δημοσιογράφος της βρετανικής «Τhe Sun» Άντριου Νίκολ άρχισε να γράφει στο τρένο πηγαίνοντας για τη δουλειά του. Σε δεκαοκτώ μήνες έγραψε μυθιστόρημα που μεταφράστηκε σε 23 γλώσσες!

«Ο Αλέξανδρος στα 32 του είχε κατακτήσει τον κόσμο. Εγώ ήμουν 40 και είχα καταλάβει καλά ότι δεν ήμουν ο Αλέξανδρος», λέει στα «ΝΕΑ» ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Άντριου Νίκολ.

«Έπαθα λοιπόν την κρίση της μέσης ηλικίας. Ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Κάποιος που θα με έβλεπε απ΄ έξω θα έλεγε ότι ήμουν πολύ καλά, ζούσα ευτυχισμένος, με τρία εξαιρετικά παιδιά. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά».

Εν τούτοις δεν χώρισε. Τι έκανε; «Άρχισα να γράφω. Είχα γράψει κάποια διηγήματα που είχαν θετική απήχηση. Άρχισα λοιπόν να γράφω στο τρένο, στη διαδρομή για τη δουλειά μου. Νόμιζα ότι θα έγραφα πέντεδέκα σελίδες, αλλά ύστερα από δεκαοκτώ μήνες είχα γράψει ολόκληρο μυθιστόρημα».

Κάπως έτσι γεννήθηκε «Ο Καλός δήμαρχος», ένα βιβλίο που πήρε στη Σκωτία το σημαντικότερο βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα για το 2009 και που μεταφράστηκε σε 23 γλώσσες! Παρά τον τίτλο και το γεγονός ότι ο Νίκολ κάνει κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, το μυθιστόρημα περιγράφει μια ερωτική ιστορία σε φανταστικό χρόνο, σε κάποιο ανύπαρκτο τόπο της Βαλτικής, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλος από τον τόπο όπου ο συγγραφέας μεγάλωσε και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, το Νταντί. Κεντρικοί ήρωες είναι ο δήμαρχος μιας φανταστικής παράκτιας πόλης, του Ντοτ, η γραμματέας του αλλά και ο πολιούχος του Ντοτ, ονόματι Βαλπάρνια, μια θεότητα πανταχού παρούσα στην πόλη (αγάλματα και εικόνες της υπάρχουν παντού) που αναλαμβάνει μάλιστα ρόλο αφηγητή.

«Τα πρόσωπα του μυθιστορήματός μου με στοίχειωσαν», λέει ο συγγραφέας. «Τα περισσότερα τα ονειρεύτηκα στον ύπνο μου και μετά τα έπλασα στο χαρτί. Στο όνειρο είχαν άλλα πρόσωπα, αλλά ήξερα ποιοι ήταν στην πραγματικότητα. Γράφοντας θέλησα να τους συναντήσω ξανά. Και μερικές φορές έκλαιγα κιόλας, τόσο πολύ ένιωθα τους χαρακτήρες μου. Πέρασα μια τρέλα. Στην πραγματικότητα βέβαια, όσο και αν το δημοσιογραφικό γράψιμο είναι πολύ διαφορετικό, ένιωθα ότι απλώς συνέχιζα να γράφω με άλλο τρόπο.

Και όταν ασχολείσαι συνεχώς, όταν συνεχίζεις τον δρόμο, θα φτάσεις σε ένα τέλος».

(Μανώλης Πιμπλής/Εφημ. ΤΑΝΕΑ)