Ήχος παπαδιαμαντικού πλαγίαυλου

«Αίφνης ηκούσθη ήρεμον και διακριτικόν κρούσμα εις την θύραν του οικήματος», από «Το Χατζόπουλο» και «οπωσδήποτε, το κρούσμα εφαίνετο μάλλον παθολογικόν ή άλλο τι» από το «Εξοχικόν κρούσμα». «Τι στέκεσαι κι αναμετράς μες στης φυγής μου τον αντίλαλο».
Μεγαλωμένος με τα μοσχοβολιστά κείμενα του παπαδιαμαντικού λειμώνα, ο Δημήτρης Κοσμόπουλος από το Κοντογόνι (Παπαφλέσσα) Πυλίας της Μεσσηνίας -έπειτα από τρία βιβλία δοκιμίων πάνω σε θέματα λογοτεχνίας- εξέδωσε το έκτο ποιητικό βιβλίο του με τίτλο «Το Κρούσμα», εκδόσεις Κέδρος.

Πρόκειται για ένα ενιαίο ποίημα σε είκοσι τέσσερα μέρη, τα περισσότερα από τα οποία γράφτηκαν από τον Σεπτέμβριο έως τα τέλη Νοεμβρίου του 1989 στη Σκιάθο. Το ποίημα ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2009. Ο ίδιος ενστερνίζεται την προτροπή του Χρήστου Βακαλόπουλου: «Το πένθος του παπαδιαμαντικού κειμένου του και η χαρμολύπη του μας ξεδιψά, μόνον εάν εισέλθουμε στο κριτήριό του».

Στο «Κρούσμα» ο Δημήτρης Κοσμόπουλος, χρησιμοποιώντας σύμβολα, ονόματα και τόπους από την κρυφή φωταύγεια και τη μυστική διάσταση του Σκιαθίτη, άλλοτε καταφεύγει στον ασματικά ευρύ διασκελισμό ενός εσωτερικά εμπλουτισμένου έμμετρου στίχου και άλλοτε στα θραύσματα εξιστορήσεων από την προσωπική του περιπέτεια και τις ματαιώσεις της γενιάς του. Σε μιαν απόπειρα όπου το προσωπικό τροφοδοτείται από τα απηχήματα του συλλογικού και οι λέξεις φωτίζονται από την εκκλησιαστική υμνογραφική παράδοση και την αναστάσιμη εκφραστική, καθώς, όπως σημείωνε ο Δημαράς: «Ο Παπαδιαμάντης μάς πάει αλλού». Στις φωτογραφίες, το κάστρο της Σκιάθου και ο κοσμοκαλόγερος των γραμμάτων μας, διά χειρός Σωτήρη Σόρογκα.

Για τον παμμέγιστο Σκιαθίτη διηγηματογράφο μάς αρκεί βεβαίως η αθάνατη ρήση του Γιάννη Τσαρούχη: «Με δυο-τρία θρησκόληπτα και αγράμματα γραΐδια του νησιού του αχρηστεύει τον Φρόιντ». (ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ http://www.enet.gr )