Διήγημα του Εμμανουήλ Λυκούδη
Εγύριζαν τα παιδιά, παρέες παρέες, που έφερναν τον Άι Βασίλη με αρμόνικες,
σήμαντρα και τα ιδιόρρυθμα συριανά τουμπάκια, και με Συριανούς στίχους
και Συριανής εμπνεύσεως μελωδία, που ύστερα από πολλά χρόνια έκαναν εισβολή
και στα Αθήνας:
"Αρχιχρονιά κι αρχιμηνιά κι’ αρχή καλός σας χρόνος, εκκλησιά με τ’ άγιο θρόνο…"
Και δεν είχαν σημαιοστολισθή μόνον τα πλοία, που εσκέπαζαν όλο το φόντο του λιμένος ασπρογάλανες, αλλά και οι δύο εκκλησίες του τότε καιρού, η Κοίμησις και η Μεταμόρφωσις. Γιατί κι» αυτές είχαν, με κάποιο τρόπο, αρματωσιά καραβιών. Ένα ψηλό κατάρτι ανέβαινε, σαν από κατάστρωμα καραβιού, από τα μαρμαροστρωμένα προαύλια. εσταύρωνε στη μέση με ένα άλλο οριζόντιο, ίδιο καραβίσιο πινό, με τη σχετική αρματωσιά, με ξάρτια και μακαράδες. Και όλοι αυτοί οι σημαιοστολισμοί και όλη η κίνησις εγίνουνταν για να ξεπροβοδίσουν το χρόνο που έφευγε, και να δεχθούν με το καλό τον καινούργιο, που έφερνεν ο Άγιος Βασίλης.
Και αράδιαζαν στον παραλιακό δρόμο, και στου Ερμή το δρόμο τα παιγνίδια
λογιών λογιών, χαρές και πανηγύρια των μπουμπουκιών της ζωής. μα όσο για τις
βασιλόπητες και τα γλυκά, αυτά, με εκείνες τις παλαιές συνήθειες των καιρών που
πέταξαν, εγίνουνταν όλα στα σπίτια, πλούσια ή φτωχικά, όπου
πηγαινοηρχόντουνταν, με τα τεψιά, παιδιά και κορασίδες στους φούρνους και
γιόμιζαν οι δρόμοι με τη γλυκειά μυρουδιά τους, και κάτω στην Ερμούπολι και στην
Απάνω Σύρα, ακόμα και στους σκόρπιους αγροτικούς συνοικισμούς, τη
Βάρη, το Μάννα, τα Ποσείδια…»
Φεβρουάριος 1922
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Σ. ΛΥΚΟΥΔΗΣ
(Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος.
Ιδρυτής-Διευθυντής: Γεώργιος Δροσίνης)
