Κρατικά βραβεία λογοτεχνίας

 Στον Παντελή Μπουκάλα                                το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων

 Το Υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, (καθώς και Λογοτεχνικής Μετάφρασης και Παιδικού Βιβλίου) έτους 2024.

Α. Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων 2024 απονέμεται στον Παντελή Μπουκάλα για τη συνολική προσφορά του στα Γράμματα.

Β. Το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2024 απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στην Ιωάννα Μπουραζοπούλου, για το έργο της Ο δράκος της Πρέσπας ΙΙΙ – Η μνήμη του πάγου, εκδόσεις Καστανιώτη , και στον Ηλία Λ. Παπαμόσχο, για το έργο του Ανάληψη, εκδόσεις Πατάκη.

Γ. Το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος-Νουβέλας 2024 απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Άκη Παπαντώνη, για το έργο του Η τελευταία αρκούδα του δάσους, εκδόσεις Κίχλη.

Δ. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2024 απονέμεται κατά πλειοψηφία στην Άννα Γρίβα, για το έργο της Η χαμένη θεά, εκδόσεις Μελάνι.

Ε. Το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής 2024 απονέμεται κατά πλειοψηφία στη Myrtia Hellner, για το έργο της Ιστορία της αρχαιολογικής φωτογραφίας στην Ελλάδα, εκδόσεις ΟΤΑΝ.

ΣΤ. Το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας-Bιογραφίας-Χρονικού-Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας 2024 απονέμεται ομόφωνα στον Δημήτρη Γ. Υφαντή, για το έργο του Μακρόνησος. Όταν η «τρέλα» απόκτησε τοπικό προσδιορισμό. Ψυχοπαθολογικαί εκδηλώσεις εξ αντιδράσεως, αλαλίαι και τρόμοι εκτοπισθέντων εις Μακρόνησον, εκδόσεις Άγρα.

Ζ. Το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2024 απονέμεται κατά πλειοψηφία στη Σταυρούλα Παπαδάκη, για το έργο της Και ο κόσμος τι θα πει;, Κάπα Εκδοτική.

Η. Το Ειδικό Κρατικό Βραβείο 2024 για βιβλίο που προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Γιάννη Νικολούδη, για το έργο του Άδειος τόπος, εκδόσεις Πατάκη.

Θ. Τέλος, η Επιτροπή αποφάσισε ομόφωνα την απονομή τιμητικής διάκρισης στο λογοτεχνικό περιοδικό Κονδυλοφόρος.

 

ΠΗΓΗ: https://www.newsbomb.gr/politismos/

«Τίμιες πόρνες…»

Λένα Τερκεσίδου – Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ

"Η  ζωή της είχε αλλάξει ριζικά. Είχε πλέον οικονομική άνεση, αλλά στο βάθος ένιωθε κατώτερη και αποτυχημένη. Το άγχος της είχε εκτοξευτεί, αλλά ήταν διαφορετικό από το άγχος που είχε όταν εργαζόταν  σε τρεις δουλειές…

Οι πελάτες που πήγαιναν μαζί της επιζητούσαν να βρουν μια γυναίκα χωρίς μυαλό, να κάνουν ό,τι θέλουν, να την πληρώσουν και να φύγουν…

Όταν υμνούσαν το κορμί της και τις σεξουαλικές της ικανότητες, εκείνη αισθανόταν σαν να κάνει εμετό, διότι δεν την έβλεπε ως άνθρωπο πίσω από τη μάσκα της…

Όταν καμιά φορά συναντούσε πελάτες της σε κοινωνικές εκδηλώσεις και τους άκουγε να μιλούν εναντίον των γυναικών που πουλάνε το κορμί τους, ένιωθε οργή και αηδία γι’ αυτούς τους «τίμιους» οικογενειάρχες…»

«Με χαρά σας παρουσιάζω το καινούργιο μου βιβλίο 

«ΤΙΜΙΕΣ ΠΟΡΝΕΣ».

Αληθινές ιστορίες για τη γεύση του έρωτα, της συμφιλίωσης, της ευγνωμοσύνης, της συγχώρεσης, της αποδοχής, της αποπλάνησης.     

Έξι ιστορίες μαζί εννοείται, αληθινές συνταγές.

Διότι η ζωή μαγειρεύει διαφορετικά από ό,τι περιμένουμε.» Λένα Τερκεσίδου

«Κάθε βιβλίο είναι σαν μια καρδιά…»

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Carsten Henn

«Ο ταχυδρόμος των βιβλίων», εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ» )

 

«…Ξέρεις κάτι; Όσο περνάει ο καιρός, οι άνθρωποι ξεχνάνε πώς να διαβάζουν. Από την Άλλη, είναι ακριβώς αυτοί που κατοικούν στις σελίδες των βιβλίων: Οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Κάθε βιβλίο είναι σαν μια καρδιά και αρχίζει να χτυπά όταν το διαβάζεις, γιατί ενώνεται με τη δική σου καρδιά!»

 Ο Ντάρσι ακουγόταν θλιμμένος… «Όσο για μένα, είμαι αναχρονιστής. Και χαίρομαι γι’ αυτό. Παραμένω αργός σε έναν κόσμο που κινείται όλο και πιο γρήγορα. Και θέλω οι άνθρωποι να διαβάζουν… Ό,τι διαβάζω, το δωρίζω έπειτα στην Κεντρική Βιβλιοθήκη. Για να δώσω και σε άλλους ανθρώπους λίγη χαρά, προτού τα βιβλία ξεθωριάσουν και γίνουν άσχημα με σελίδες κιτρινισμένες…»

Η Σάσα φαντάστηκε τα παλιά βιβλία, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο μέσα στη σκοτεινή βιβλιοθήκη. Η σκέψη τής προξενούσε θλίψη. Αλλά ούτε και αυτό που έβλεπε τώρα τη χαροποιούσε: Η άδεια βίλα με τους γυμνούς, ψυχρούς τοίχους.

«Ναι, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και βιβλία που σας άρεσαν», παρατήρησε. «Αυτά δεν γίνεται να τα δώσατε, έπρεπε να τα κρατήσετε. Εγώ, ας πούμε, δεν θα δώριζα ποτέ το «Λουίζα και Λότη!»

«Μα, αυτά ακριβώς είναι τα βιβλία που πρέπει να δωρίζουμε! Για να προσφέρουν χαρά και σε άλλους ανθρώπους. Τα βιβλία που μιλούν στην καρδιά μας!»

Οι καμπάνες…

Νικήτας Παρίσης: Αφηγηματικό μικροκείμενο

για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη*

 

«11 του Γενάρη 1911... Παγωμένος βοριάς σφύριζε στα στενά της Πόλης. Κάτι σύννεφα, γεμάτα βροχή, στέκονταν πάνω απ’ τις στέγες. Απομεσήμερο στην Κωνσταντινούπολη…

Ο διαβάτης παραξενεύτηκε. Κάποιες καμπάνες είχαν αρχίσει να χτυπάνε. Κοντοστάθηκε κι έκανε το σταυρό του. Κοιτούσε ολόγυρα απορημένος. «Γιορτή θα ‘ναι», ψιθύρισε. «Μπορεί να ‘ναι και η ώρα του εσπερινού».

Πλησίασε στην είσοδο του μαγαζιού. Το αφεντικό καθόταν απέξω. Φορούσε βράκα και μικρό φέσι- ίσως για το κρύο. Πουλούσε μπαχαρικά και μοσχομύριζε ο τόπος.

-Αφέντη, τι έχουμε και χτυπάνε λυπητερά οι καμπάνες;

-Κάποιον μεγάλο στην Ελλάδα τον πήρε ο Θεός. Οι καμπάνες κλαίνε. Τον λέγανε Παπαδιαμάντη. Αλέξανδρος το μικρό του όνομα. Αυτά είπε ο αφέντης.

Ο διαβάτης πήρες τον ανήφορο. Έκανε πάλι το σταυρό του…

Μου το διηγιόταν το περιστατικό ο πατέρας μου. Ήμουνα πολύ μικρός τότε. Μου φαινόταν σαν το τέλος από ένα λυπημένο παραμύθι.

Δεν το ‘ψαξα ποτέ να βρω την άκρη και την αλήθεια. Μ’ άρεσε να το κρατάω μέσα μου, όπως το πρωτάκουσα…»

 ΠΗΓΗ: «Ο Παπαδιαμάντης με τα μάτια νεότερων πεζογράφων»

Επιμέλεια: Ηλίας Γκρης 

Έκδοση: «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»

 Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (4 Μαρτίου 1851-3 Ιανουαρίου 1911) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων», «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη. Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.