Ιστορίες της άλλης ζωής!

Η ΚΥΡΙΑ ΡΩΡΩ ..!

(Του Αντώνη Δελώνη* από την "Επιθεώρηση Τέχνης, Γραμμάτων και Πνευματικού Προβληματισμού "ΝΟΥΜΑΣ")

Τη γνώρισα, όλως τυχαία, στην παρουσίαση ενός βιβλίου κάποιου φίλου. Εγώ, πάντα στην τελευταία σειρά καθισμάτων για να μπορώ να την κοπανήσω δεόντως στην πρώτη ευκαιρία! Λέω, δηλαδή, στον Τιμώμενο: «Να ΄μαι..! Ήρθα για χάρη σου… αλλά, ξέρεις… δε θα μείνω πολύ…» Τέτοια!

Ήρθε ακριβώς στο διπλανό κάθισμα. Με την άκρη του ματιού την «έκοψα». Ομορφούλα, παχουλούλα και λουσού. «Εδώ είσαι…» είπα στο γόη που κρύβω μέσα μου! «Θα φάμε καλά!» Τακτοποιήθηκε δίπλα μου και δήλωσα έκπληκτος…
-Εσείς εδώ; Είπα σοβαρά.

Με κοίταξε και έδειξε έκπληκτη- «καλό αυτό» είπα μέσα μου. «Τσιμπάει η τύπισσα!»…

-Γιατί το λέτε αυτό;

-Μα να… Ξέρετε… Μοιάζετε με γυναίκα γεμάτη ζωή… λάμπετε από ομορφιά…Πώς και ήρθατε να ανακατευτείτε μ’ αυτή τη μούχλα;

-Μούχλα; Άνοιξε τα μάτια της.

-Μα ναι, είπα. Εδώ μέσα, ο μέσος όρος αυτών απόψε είναι τα εβδομήντα...-Με κολακεύετε, είπε και χαμογέλασε.

-Αν η αλήθεια είναι κολακεία, τότε ναι, συνέχισα εγώ το χαβά μου… Πώς σας λένε; Αν μου επιτρέπετε, δηλαδή…

-Ρωρώ, είπε.

-Τι όνομα, είπα. Η έκφραση του έρωτα μ’ ένα υγρό του αλφαβήτου, θαύμασα (μεταξύ μας, δεν κατάλαβα, αν κατάλαβε!)

-Ξέρετε… γράφω κι εγώ, είπε σχεδόν απολογούμενη!

-Δεν είναι δυνατόν, είπα. Εσείς χρειάζεστε έναν προσωπικό ποιητή να γράφει για σας.

-Μα, όχι, τι λέτε…

-Τι γράφετε; Ρώτησα.

-Ποίηση, είπε. Η τελευταία μου συλλογή λέγεται «Η τελευταία αγάπη ενός τζίτζικα», είπε.

-Φιλοσοφημένη ποίηση, είπα.

-Την παρουσίασε και ο ποιητής Στέργιος Παντόφλας στην Ένωση Ζυθοπωλών Κάτω Μαγουλίτσας!

-Καταλαβαίνω, είπα. Σωστά διαλέξατε μια αποκεντρωμένη περιοχή, για να γίνει γνωστό το ταλέντο σας.

-Εσείς γράφετε; Ρώτησε, ψάχνοντας για έναν …συνένοχο!

-Όχι, όχι, είπα. Ξέρω, όμως, να εκτιμώ μια ποιητική φλέβα, όπως εσείς, που συνδυάζεται, μάλιστα, με εξωτερική ομορφιά!

-Βρίσκετε;

-Ναι, ναι… Έχω μύτη στα νέα ταλέντα. Μπορώ, μάλιστα, να σας προωθήσω στην Τέχνη.

-Ναι; Ναι; ρώτησε με λαχτάρα.

-Θα σας πω πώς, τη βεβαίωσα. Όμως…λέω καλύτερα να δραπετεύσουμε από αυτή τη μουχλιασμένη αίθουσα. Τι λέτε;

-Έχετε δίκιο, είπε. Φεύγουμε!

*Ο Αντώνης Δελώνης γεννήθηκε στην Αθήνα, υπηρέτησε στη Δημόσια Εκπαίδευση και από το 1979 ως σήμερα γράφει μυθιστορήματα και θεατρικά έργα για παιδιά και νέους. Έργα του και κείμενα έχουν περιληφθεί σε πολλές Ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ρωσικά. Ο Αντώνης Δελώνης είναι συγγραφέας -κυρίως- για εφήβους και νέους. Στα έργα του καθρεφτίζονται οι ανησυχίες, τα όνειρα, οι ελπίδες των νέων παιδιών του γυμνασίου και λυκείου. Με ζωντανή γλώσσα, χιούμορ, με γνώση της ψυχολογίας τους και των λογής προβλημάτων που αντιμετωπίζουν (στο σχολείο, στο σπίτι, στην κοινωνία) "χτίζει" μυθιστορήματα που έχουν συναρπαστικό ενδιαφέρον, ευαισθησία, αισιοδοξία για το μέλλον και πίστη στον έρωτα και τη φιλία. Έχει λάβει αρκετά πρώτα βραβεία για μυθιστόρημα, ποίηση και θέατρο. Το 2008 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο για το παιδικό μυθιστόρημα "Αγαπώ μια γάτα! Εντάξει;".