Μέχρι πριν από µε
ρικούς µήνες ο Χρίστος Τσιόλκας, οµογενής της Αυστραλίας, ήταν ηµιαπασχολούµενος σε κτηνιατρική κλινική της Μελβούρνης. Στο ενεργητικό του είχε ήδη τρία µυθιστορήµατα, όµως το τέταρτο µε τίτλο «Τhe Slap» («Το χαστούκι») άλλαξε άρδην τη ζωή του και ετοιµάζει τις βαλίτσες του για µια περιοδεία τριών εβδοµάδων στις ΗΠΑ για να το προωθήσει.
Με το «Χαστούκι» του ο Τσιόλκας, σύµφωνα µε τους βιβλιοκριτικούς, έσπασε τα δεσµά που κρατούσαν προσκολληµένη τη διαδικασία συγγραφής βιβλίων στην Αυστραλία στον βρετανικό ή τον ιρλανδικό τρόπο γραφής. «Μας έδωσε ένα σπάνιο είδος γραψίµατος µε πυκνή δοµή. Ο Τσιόλκας σε κάνει να γυρνάς τη µια σελίδα µετά την άλλη, το βιβλίο του δεν έχει πάψει να πουλάει, αποσπά καλές κριτικές και κερδίζει λογοτεχνικά βραβεία», είπε ο δηµοσιογράφος Στίβεν Ροµέι στο «Τhe Αustralian Literary Review».
Η ιστορία του βιβλίου αρχίζει µε το χαστούκι ενός άνδρα στο παιδί ενός άλλου και αναστατώνει τη χαλαρή ατµόσφαιρα ενός κυριακάτικου µπάρµπεκιου. Μια απλή κίνηση που γίνεται αφορµή για µια σειρά γεγονότων, µικρών και µεγάλων, θέτοντας σε δοκιµασία την αφοσίωση µεταξύ φίλων και οικογένειας. Μέσα από τους διαφορετικούς χαρακτήρες του ο Τσιόλκας σκιαγραφεί την κοινωνία της Αυστραλίας µε αριστοτεχνικό τρόπο που ελάχιστοι συγγραφείς είχαν καταφέρει έως τώρα.
«Απλώς ήθελα να γράψω όπως µιλάµε. Με τον τρόπο που εκφραζόµαστε σήµερα», λέει ο Χρίστος Τσιόλκας στους «Sunday Τimes». «Για µεγάλο διάστηµα διαβάζαµε ιστορίες στα αγγλικά, χωρίς ζωντάνια, πάθος, συναισθήµατα. Νοµίζω πως ο λόγος ήταν σοβαρός. Εκτεταµένη αβεβαιότητα. Αυτή είναι η γενιά µας, η εποχή µας. Ισως οι συγγραφείς φοβούνται τέτοια συναισθήµατα».
Ο Τσιόλκας άντλησε το θέµα του βιβλίου του από δικό του βίωµα. «Είχαµε φίλους στο σπίτι, η µητέρα µου µαγείρευε κι ένα παιδί τριγυρνούσε στα πόδια της. Του είχε πει πολλές φορές να φύγει από την κουζίνα, αλλά εκείνο εκεί. Οταν έριξε µερικά ταψιά από ένα ράφι, η µητέρα µου το χτύπησε απαλά στον πισινό».
Ανέκαθεν του άρεσε το γράψιµο. Στο σχολείο έγραφε ιδέες για σενάρια ταινιών και ήταν αποφασισµένος να κάνει καριέρα συγγραφέα έως ότου ένας δάσκαλός του που διάβασε κάποιες σηµειώσεις του τις αποκάλεσε βρωµερές. Ξανάρχισε να γράφει στο πανεπιστήµιο, πια. «Η αυστραλέζικη γραφή είναι εγκλωβισµένη στη σκιά του βρετανικού και ιρλανδέζικου τρόπου. Σαν οι Αυστραλοί να µη θέλουν να έχουν δικό τους δείγµα γραφής, αλλά να γράφουν τέλεια αγγλικά ή ιρλανδέζικα λογοτεχνικά έργα. Γι’ αυτό µου αρέσουν οι Αµερικανοί, γιατί δηµιούργησαν ένα στυλ γραψίµατος, ξεχωριστό, δικό τους»...
(Χρ. Ν.Ε. Ιερείδης- ΤΑ ΝΕΑ/ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ)
ρικούς µήνες ο Χρίστος Τσιόλκας, οµογενής της Αυστραλίας, ήταν ηµιαπασχολούµενος σε κτηνιατρική κλινική της Μελβούρνης. Στο ενεργητικό του είχε ήδη τρία µυθιστορήµατα, όµως το τέταρτο µε τίτλο «Τhe Slap» («Το χαστούκι») άλλαξε άρδην τη ζωή του και ετοιµάζει τις βαλίτσες του για µια περιοδεία τριών εβδοµάδων στις ΗΠΑ για να το προωθήσει.Με το «Χαστούκι» του ο Τσιόλκας, σύµφωνα µε τους βιβλιοκριτικούς, έσπασε τα δεσµά που κρατούσαν προσκολληµένη τη διαδικασία συγγραφής βιβλίων στην Αυστραλία στον βρετανικό ή τον ιρλανδικό τρόπο γραφής. «Μας έδωσε ένα σπάνιο είδος γραψίµατος µε πυκνή δοµή. Ο Τσιόλκας σε κάνει να γυρνάς τη µια σελίδα µετά την άλλη, το βιβλίο του δεν έχει πάψει να πουλάει, αποσπά καλές κριτικές και κερδίζει λογοτεχνικά βραβεία», είπε ο δηµοσιογράφος Στίβεν Ροµέι στο «Τhe Αustralian Literary Review».
Η ιστορία του βιβλίου αρχίζει µε το χαστούκι ενός άνδρα στο παιδί ενός άλλου και αναστατώνει τη χαλαρή ατµόσφαιρα ενός κυριακάτικου µπάρµπεκιου. Μια απλή κίνηση που γίνεται αφορµή για µια σειρά γεγονότων, µικρών και µεγάλων, θέτοντας σε δοκιµασία την αφοσίωση µεταξύ φίλων και οικογένειας. Μέσα από τους διαφορετικούς χαρακτήρες του ο Τσιόλκας σκιαγραφεί την κοινωνία της Αυστραλίας µε αριστοτεχνικό τρόπο που ελάχιστοι συγγραφείς είχαν καταφέρει έως τώρα.
«Απλώς ήθελα να γράψω όπως µιλάµε. Με τον τρόπο που εκφραζόµαστε σήµερα», λέει ο Χρίστος Τσιόλκας στους «Sunday Τimes». «Για µεγάλο διάστηµα διαβάζαµε ιστορίες στα αγγλικά, χωρίς ζωντάνια, πάθος, συναισθήµατα. Νοµίζω πως ο λόγος ήταν σοβαρός. Εκτεταµένη αβεβαιότητα. Αυτή είναι η γενιά µας, η εποχή µας. Ισως οι συγγραφείς φοβούνται τέτοια συναισθήµατα».
Ο Τσιόλκας άντλησε το θέµα του βιβλίου του από δικό του βίωµα. «Είχαµε φίλους στο σπίτι, η µητέρα µου µαγείρευε κι ένα παιδί τριγυρνούσε στα πόδια της. Του είχε πει πολλές φορές να φύγει από την κουζίνα, αλλά εκείνο εκεί. Οταν έριξε µερικά ταψιά από ένα ράφι, η µητέρα µου το χτύπησε απαλά στον πισινό».
Ανέκαθεν του άρεσε το γράψιµο. Στο σχολείο έγραφε ιδέες για σενάρια ταινιών και ήταν αποφασισµένος να κάνει καριέρα συγγραφέα έως ότου ένας δάσκαλός του που διάβασε κάποιες σηµειώσεις του τις αποκάλεσε βρωµερές. Ξανάρχισε να γράφει στο πανεπιστήµιο, πια. «Η αυστραλέζικη γραφή είναι εγκλωβισµένη στη σκιά του βρετανικού και ιρλανδέζικου τρόπου. Σαν οι Αυστραλοί να µη θέλουν να έχουν δικό τους δείγµα γραφής, αλλά να γράφουν τέλεια αγγλικά ή ιρλανδέζικα λογοτεχνικά έργα. Γι’ αυτό µου αρέσουν οι Αµερικανοί, γιατί δηµιούργησαν ένα στυλ γραψίµατος, ξεχωριστό, δικό τους»...
(Χρ. Ν.Ε. Ιερείδης- ΤΑ ΝΕΑ/ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου