ΒΙΛΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ: Το παιχνίδι με τα αξεσουάρ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
"Έχω ωστόσο και κίνητρα πιο ευγενή από το σκότωμα της ώρας για τη σχολαστική μου συνήθεια: ναι, παρακολουθώ απ’ το ελεεινό μου στέκι στον πάτο του φωταγωγού ό,τι σαλεύει από πάνω του, αριθμημένο σε βαθμίδες όσες κι οι κόχες μικρών περβαζιών κατά ύψος, ώσπου η δίνη τους να δώσει ένα μικρό γαλάζιο τετράγωνο ουρανού. Συλλέγω τακτικά πληροφορίες που στάζουν χωρίς συγκεκριμένο ρυθμό, ομιλίες, γέλια, βηματισμούς, θορύβους μεταλλικούς ή μηχανικούς, τυχαίες συγκρούσεις σκευών ή άλλων ειδών, είμαι ο ανάποδος απορροφητήρας τους, τ’ ομολογώ. […] Τολμώ να λέω πως είμαι απλά ένας μακρινός πλησίον, πως αν όλοι τους γνώριζαν το ποιόν και τα όριά μου θα αφήνονταν στη συναναστροφή μαζί μου αντί να την αποφεύγουν, και πως, αν διέθεταν τα φυσικά μου πλεονεκτήματα, θα έκαναν ό,τι κι εγώ, όχι ωστόσο απαραίτητα και με την ίδια διακριτικότητα."
"Το παιχνίδι με τα αξεσουάρ" της Βίλης Κανελλοπούλου δηλώνει εξαρχής τον παιγνιώδη και αινιγματικό του χαρακτήρα· ο φόβος, μοναδικός κοινός τόπος και αφηγητής, παρουσιάζει στον αναγνώστη το ετερόκλητο πλήθος μιας πολυκατοικίας, κρυφακούοντας προσωπικούς μύθους, αναμοχλεύοντας πάθη του παρελθόντος και ανασύροντας στοιχειωμένες απώλειες.
Πρόκειται για μια πολυκατοικία οικεία σε όλους μας, με ενοίκους που μας μοιάζουν: η αυτόχειρας κληρονόμος του ρετιρέ, ο εργολάβος-γαμπρός της, η φαρμακοποιός που διανυκτερεύει κι ο άντρας της –σύμβουλος επιχειρήσεων και εντεταλμένος «υπόγειων» υπηρεσιών– με το αυτιστικό παιδί, το ερωτευμένο ζευγάρι με τον ορεσίβιο πατέρα που ξεχειμωνιάζει στην πόλη, ο ορφανός μουσικός, η χήρα στρατηγού κι ο «νεκραναστημένος» Νεκτάριος του ισογείου, πρόσωπα γνωστά και ανέκαθεν υπαρκτά, όλοι αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους, με κατά μέτωπον επίθεση ή τρεπόμενοι σε φυγή.Ό,τι κείται ξεχασμένο στα υπόγεια της μνήμης –ενοχή, απώλεια ή ματαίωση–, ξυπνά διεκδικώντας το φως της ημέρας που δικαιούται.

Η Βίλη Κανελλοπούλου μας καλεί σε τούτη την αντίστροφη Νέκυια, από τον Κάτω στον Απάνω κόσμο κι από τη στάθμη της γης στο ρετιρέ, την πενταώροφη κατακόρυφο της αντιπαροχής, για να μας οδηγήσει τελικά σε μία φλεγόμενη κάθαρση, που ξεδιπλώνεται με πύρινες γλώσσες και μαύρο καπνό ανά όροφο.