Ένα ξημέρωμα, στο όνειρο

"Οι λέξεις είναι σύμβολα που προϋποθέτουν κοινές μνήμες. Αυτή που πασχίζω τώρα εδώ να εξιστορήσω, είναι μόνο δική μου, όσοι τη μοιράστηκαν μαζί μου έχουν πεθάνει. Οι μυστικιστές επικαλούνται ένα ρόδο, ένα φιλί, ένα πουλί που είναι όλα τα πουλιά, ένα ήλιο που είναι ταυτόχρονα όλα τα’ αστέρια κι ο ήλιος, μια κανάτα κρασί, έναν κήπο ή τη σεξουαλική πράξη. Καμιά απ’ αυτές τις μεταφυσικές δεν μπορεί να με βοηθήσει ν’ ανακαλέσω εκείνη τη μακρά νύχτα αγαλλίασης, που, ευτυχείς και εξαντλημένους, μας άφησε στα πρόθυρα της αυγής. (…)
Κάτι έχει σωθεί απ’ όλα όσα διακρίναμε εκείνη τη νύχτα (ο κοκκινωπός τοίχος του Ρεκολέτα, ο κίτρινος τοίχος της φυλακής, δυο άντρες που χόρευαν μαζί σε μια γωνία, μια καγκελόφραχτη αυλή με ασπρόμαυρα πλακάκια, οι μπάρες του τρένου, το σπίτι μου, ένα παζάρι, η υγρή και απύθμενη νύχτα), αλλά καμιά απ’ αυτές τις φευγαλέες εντυπώσεις, που μπορεί και να ήταν άλλες, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι η αίσθηση ότι το σχέδιό μας, που το είχαμε περιγελάσει τόσες φορές, υπήρχε πραγματικά και μυστικά κι ήταν το σύμπαν κι εμείς οι ίδιοι. Χωρίς πολλές ελπίδες, σ’ όλη μου τη ζωή προσπάθησαν να ξαναβρώ τη γεύση εκείνης της νύχτας, καμιά φορά πίστεψα ότι τα είχα καταφέρει μέσα από τη μουσική, τον έρωτα, την αβέβαιη μνήμη, αλλά εκείνη δεν ξαναγύρισε ποτέ, παρά μόνο ένα ξημέρωμα, στο όνειρο…" ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

(Αναδημοσίευση από την Επιθεώρηση Τέχνης, Γραμμάτων και Πνευματικού Πολιτισμού «ΝΟΥΜΑΣ»)