«Μια ιστορία από τη Χιο...»

Γιάννη Μακριδάκη: ΑΝΑΜΙΣΗΣ ΝΤΕΝΕΚΕΣ
εκδ. ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

“Ο Πέτικας! Όλα δικά του ήτανε. Τα κηπάρια• εν ήσπερνεν, εν εθέριζεν, εν ήβαζεν κήπο σαν εμάς που βάζαμεν και ποτίζαμεν, μα όλα δικά του ήτανε. Είχεν κάμει κλεψιές και πιάνουνταν, εξέκοβγε, πιάνουνταν, εξέκοβγε [...] Μοναχός ήτανε. Έναν παλικάρι άπαντρον, άπαντρον κι εγύριζεν. Όπου εβραδυάζουνταν ήμενε. Στα Διευκά ήταν σ’ έναν κατώι, στη Σιερούντα ήταν σ’ έναν κατώι, μες στην εκκλησιά επήαινε κι εκοιμούνταν. Ο Πέτικας…”

Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους, ή πώς ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο. Και πώς αυτός ο θρύλος επιζεί, αυθεντικός ή παραλλαγμένος, μέσα στο χρόνο. Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση.

Ένα μυθιστόρημα-έκπληξη, που ξεφεύγει από τα γνωστά σχήματα της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής.

Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης:Συζήτηση για τον ΑΝΑΜΙΣΗ ΝΤΕΝΕΚΕ

«Ήταν πραγματικά απόλαυση η ανάγνωση του ΑΝΑΜΙΣΗ ΝΤΕΝΕΚΕ! Ιδιαίτερα η χρήση με πολύ φυσικό-αβίαστο τρόπο της "λαϊκής γλώσσας" της Χίου κάνει την ανάγνωση ευχαρίστηση και τον αναγνώστη να μη θέλει να τελειώσει το βιβλίο!»

«...το μυθιστόρημα αυτό του Γιάννη Μακριδάκη ήταν μια "έκπληξη" για μένα που τον
περασμένο Σεπτέμβρη το διάβασα απνευστί...»
«...Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα, με γλώσσα φυσική, «ρέουσα» πλούσια από τη «λαϊκή γλώσσα» της Χίου, με πλήθος στοιχέιων που συνθέτουν την κοινωνία του νησιού στα 1915. Κρίμα που η ανάγνωσή του τελειώνει κάποια στιγμή!»
«Είναι ένα μυθιστόρημα-πραγματεία του θησαυρού της «λαϊκής γλώσσας» της Χίου που θα θυμίσεις στους κατοίκους της Ερμούπολης πολλές λησμονημένες στις μέρες μας εκφράσεις. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι οι Χιώτες πρόσφυγες του 1821 ίδρυσαν μαζί με άλλους κατατρεγμένους την πόλη του Ερμή...»
Οι περιγραφές των φυσικών τοπίων της Χίου (βουνά, λαγκάδια, παραλίες...) σε συνδυασμό με την ζωντανή,γλαφυρή γλώσσα του συγγραφέα κάνουν την ανάγνωση του ΑΝΑΜΙΣΗ ΝΤΕΝΕΚΕ πραγματική απόλαυση!
«...Θεωρώ πραγματικά συναρπαστικό το πως ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο για ένα ολόκληρο νησί (και όχι μόνο) και πόσο λεπτά και δυσδιάκριτα είναι τα όρια μεταξύ νομιμότητας - παρανομίας όταν τυφλώνεσαι από το πάθος.
Προσωπικά πιστεύω ως υπαρκτο γεγονός το θρύλο του Πέτικα και τον "ανάμιση ντενεκέ" , αν όχι με το μυαλό , τουλάχιστο με την καρδιά...»