Κόσμος κατ΄ εικόνα και ομοίωσή μας…

…Είναι αυτός που μας αξίζει!
«ΜΕΧΡΙ τη δεκαετία του '80 στόχος του μέσου Έλληνα ήταν να κάνει με τη δουλειά του προκοπή. Από κει και πέρα η εργασία, που είναι το παν, απαξιώθηκε και στόχος του έγινε η αρπαχτή. Θες ο πακτωλός της ΕΟΚ που αναζωογόνησε το κλεφταρματολίκι, θες ο βίος και η πολιτεία του Μεγάλου Τιμονιέρη, θες το αδικημένο εκείνο κομμάτι του πληθυσμού που λόγω φρονημάτων ήταν επί δεκαετίες κολλημένο στη γωνία και απαιτούσε επιτέλους το μερτικό του, θες η εισαχθείσα από τας Ευρώπας ηθική των αποσύρσεων -χιλιάδες τόνοι λαχταριστών φρούτων στις χωματερές, ε, να μην μας κάψει ο Θεός;- η νεόπλουτη Ελλάς κηφήνεψε, έγινε μια άνευ προηγουμένου κρατικοδίαιτη αεριτζού...

Να πώς φτάσαμε ως εδώ, λέει με τον τρόπο της η Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη στο καινούριο της μυθιστόρημα «Κι όμως ανθίζει...» (εκδ. Μεταίχμιο), δίνοντας φωνή σε μια χαλκέντερη, καπάτσα όσο και γενναιόδωρη ηρωίδα, την Ηλέκτρα. Μια γυναίκα που, καθώς πλησιάζει αισίως τα 90, ανακαλεί τον γεμάτο ανατροπές βίο της, σχολιάζοντας με κάθε ευκαιρία τα στραβά που διαπιστώνει γύρω της -από την εμπορευματοποίηση των πάντων ως την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, κι από τον μηδενισμό που επιδεικνύει μερίδα της νεολαίας ως τις αλλαγές στον παγκόσμιο χάρτη μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Απόγονος μιας οικογένειας που ξεριζώθηκε από τις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων -«ο παππούς είχε εργοστάσιο κονιακοποιίας και παράλληλα έκανε εξαγωγές κρασιού στη Γαλλία»- η Ηλέκτρα γεννιέται στην κοσμοπολίτικη Καβάλα των αρχών του 20ού αιώνα και περνά τα εφηβικά της χρόνια μέσα στις ανέσεις, ανύποπτη για τα παιχνίδια της Ιστορίας που θα σημαδέψουν τη μοίρα της.
Μέσα από τον ωκεάνιο μονόλογό της, παρακολουθεί κανείς τις περιπέτειές της στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου μεταξύ Καβάλας και Θεσσαλονίκης, καθώς και την πορεία της στην Αθήνα μεταπολεμικά. Και διαπιστώνει ότι, όπως κι η αιωνόβια γαζία που της είχε χαρίσει η γιαγιά της, έτσι και η Ηλέκτρα, συνεχίζει ν' ανθίζει σε πείσμα κάθε βαρυχειμωνιάς. Τι κι αν έχασε στον πόλεμο τον πρώτο της έρωτα; Τι κι αν καταστράφηκε πλειστάκις οικονομικά; Περνά από τα ψηλά στα χαμηλά διατηρώντας ακμαίο το ηθικό της ακόμα κι όταν φυλακίζεται για χρέη, ακόμα κι όταν από επιχειρηματίας καταλήγει να φροντίζει ηλικιωμένους ή να πλέκει ακατάπαυστα για να βιοποριστεί.
«Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση» καταλήγει: «Είμαστε πλάσματα φευγαλέα, υστερόβουλα, τρεμάμενα, αρπακτικά, με κάποια ψήγματα συμπόνιας και καλοσύνης. Ο κόσμος είναι πλασμένος κατ' εικόνα και ομοίωσή μας και είναι αυτός που μας αξίζει. Καλούτσικος, δηλαδή... Μπορεί να πόνεσα και να πληγώθηκα χίλιες φορές, αλλά δεν μίσησα κανέναν ούτε ποτέ μιζέριασα. Ίσως επειδή δεν έπαψα να πιστεύω στον εαυτό μου. Ίσως επειδή έχω την καλοτυχία να συγχωρώ»... (http://www.enet.gr/)

Παρακολουθήστε τη συγγραφέα Λία Μεγάλου Σεφεριάδη να παρουσιάζει το βιβλίο της «ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΝΘΙΖΕΙ…»