Κάποτε στην Άρτα...

«...Μέσα από το αχνό φως του κεριού διέσχισα το δρόμο που οδηγεί σε σένα.Πέταξα τόσο ψηλά που ζαλίστηκα από τη χαρά μου.
Ένιωθα λες κι ήμουν χαμένος μέσα στην έρημο και σε έβλεπα σαν όαση να μου δίνεις κουράγιο.Είσαι η ελπίδα μου, και είμαι ευτυχισμένος Ζωγράφισα το καράβι που θα μας πάει μακριά.
Εκεί που το φεγγάρι, ο ήλιος και ο άνεμος θα δίνουν ρότα για να στεριώσει το ταξίδι μας.Σφάλισε τα ματόκλαδα, ακούμπησε στο στήθος μου, στηρίξου στην αγάπη μου.
Η νύχτα πέρασε, το φως της μέρας θα φέρει την ευτυχία...»

Θα ήθελα να κάνω μιαν αναφορά στις προσπάθειες που δεν διεκδικούν με στόμφο τις δάφνες της δημοσιότητας, την οποία, ωστόσο δικαιωματικά θα έπρεπε να διαθέτουν. Μιλώ για το βιβλίο του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη «Κάποτε στην Άρτα» των εκδόσεων Στοχαστής που εκδόθηκε στην Αθήνα φέτος. Δόκιμος συγγραφέας ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, με άλλα τέσσερα λογοτεχνικά βιβλία στο ενεργητικό του, με παιδαγωγικά δοκίμια, ιστορικές μελέτες, συμμετοχή σε συλλογικές εκδόσεις και συνεντεύξεις με μεγάλους λογοτέχνες, δίνει στο μυθιστόρημά του, «Κάποτε στην Άρτα», τον καλύτερό του, μέχρι τώρα εαυτό.

Ο ήρωάς του, ο Παναγιώτης, ένας νέος που από το χωριό του στη Λέσβο, βρέθηκε, όπως και ο Ελπιδοφόρος, μετά από πολλές περιπέτειες, στην Άρτα, καταφέρνει να αντεπεξέρχεται σε όλα τα χτυπήματα της μοίρας με στωικότητα, δύναμη αλλά και αξιοπρέπεια. Τι είναι αυτό που τον κινητοποιεί και του δίνει τη δύναμή που χρειάζεται; Η αναζήτηση της ανθρωπιάς στη συναναστροφή του με το συνάνθρωπο, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του, τη φυλή του ή τη θρησκεία του.
Η ανθρωπιά αυτή θα τον βοηθήσει να ξεφύγει από τη σκληρή μοίρα που από άλλες συνθήκες θα τον περίμενε, να βρει τον έρωτα της ζωής του και, με τη βοήθεια ακριβώς και αυτού του έρωτα να καταλήξει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του με τη γυναίκα που αγάπησε. Ο Ελπιδοφόρος μέσα από την αφήγηση μιας ρομαντικής ερωτικής ιστορίας ανατρέχει στο παρελθόν και μας ταξιδεύει και στην ιστορία της Άρτας, με τα εμπορικά της, την εβραϊκή συνοικία, το επίνειο της Κόπραινας, τα τραγικά χρόνια της Κατοχής και το κολαστήριο του Νταχάου.
Η αφήγηση που δίνεται με την πρωτότυπη επιλογή της υποτιθέμενης δημοσίευσης από κάποιον επιμελητή του ημερολογίου που κρατούσε ο Παναγιώτης, ακολουθεί γραμμική σειρά, όπως ταιριάζει σε ένα ημερολόγιο, δεν κουράζει όμως ούτε προκαταλαμβάνει τον αναγνώστη. Θιασώτης της απλότητας και της λιτότητας στο λόγο και την έκφραση, ο συγγραφέας αφηγείται και αφήνει στον αναγνώστη τα συμπεράσματα και την τελική εκτίμηση των γεγονότων. Δεν παραλείπει όμως να αφήσει το δικό του σχόλιο, καθόλου υπερβολικό, για τις συμφορές της Κατοχής, του εμφυλίου, του Μεταξικού κράτους, της μετανάστευσης που έπληξαν την χώρα από τη δεκαετία του 1930 και μετά.
Κοντολογίς, είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα και θα αφήσει καλές εντυπώσεις στον αναγνώστη.

"ΗΧΩ της Άρτας"-Κώστας Κωσταβασίλης