Βούλα Μάστορη
Το Γυναίκα μπονσάι (εκδ.ΠΑΤΑΚΗΣ) άρχισα να το γράφω όταν Το παραμύθι των ψυχών έπαψε να στοιχειώνει τη μνήμη μου, διότι μόνο έτσι μπορώ να προχωρήσω στη γραφή ενός νέου βιβλίου – πρέπει οι χαρακτήρες του προηγούμενου να φύγουν από μέσα μου, ώστε να μπορέσω να ενδυθώ τις ψυχές των χαρακτήρων του επόμενου.
Ωστόσο, οι χαρακτήρες των βιβλίων μου κατά κάποιον μαγικό ή μεταφυσικό τρόπο αυτοδημιουργούνται και αυτονομούνται κατά τη διαδικασία της γραφής.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν έχω ευθύνη των πράξεών τους, παρότι ως «θεός» τους θα μπορούσα να αποποιηθώ, όπως όλοι σχεδόν οι θεοί, τούτη την ευθύνη λέγοντας ότι τα πλάσματα του κόσμου που δημιουργώ έχουν ελεύθερη βούληση. Και έχω ευθύνη, λέω, διότι είμαι πρώτα απ' όλα ο πλάστης του κόσμου τους, ενός κόσμου από λέξεις, προτάσεις, παραγράφους... ενός κόσμου για τον οποίον είμαι αναντίρρητα υπόλογος ως συγγραφέας.
Στο Γυναίκα μπονσάι έδωσα το βήμα σε τρεις γυναίκες, διαφορετικής γενιάς η καθεμιά, να εκφράσουν τον τρόπο με τον οποίον έχουν δεχτεί κι αποδεχτεί την τεχνική μπονσάι της κοινωνίας μας. Όμως το βιβλίο, καίτοι ο τίτλος του είναι «γυναικείος», δεν είναι ένα μανιφέστο για το γυναικείο ζήτημα. Άλλωστε, κάθε κοινωνία επιβάλλει την τεχνική μπονσάι σε όλα τα μέλη της –άντρες, γυναίκες, παιδιά– προκειμένου να ενσωματωθούν σε αυτή. Με αυτή τη λογική επέλεξα και ως κεντρική ιδέα αυτό το «κλάδεμα» για την ιστορία μου. Βέβαια, το γυναικείο φύλο πρωταγωνιστεί εδώ, αλλά πάντα (όχι τυχαία) κάτω από τον «ίσκιο» ενός άντρα – πατέρα ή συζύγου ή φίλου ή εραστή ή βιαστή ή προστάτη-τιμωρού του φύλου τους.
Το Γυναίκα μπονσάι, όπως συμβαίνει σε όλα μου τα βιβλία, πρώτα γεννήθηκε και μετά βαφτίστηκε. Ποτέ δεν τιτλοφορώ ένα βιβλίο μου πριν το ολοκληρώσω. Βέβαια, οι δυο λέξεις –«γυναίκα» και «μπονσάι»– είχαν ήδη γίνει ζευγάρι μέσα στο κείμενο και κυκλοφορούσαν στις γραμμές του, ακόμη και πάνω και κάτω από αυτές. Έτσι γίνεται συνήθως. Κάποιες λέξεις παίρνουν απάνω τους την ιδέα του κειμένου και γίνονται τίτλος ή αποκτούν τίτλο... το ίδιο μεταφυσικά όπως συμβαίνει και με τους χαρακτήρες της ιστορίας μου.
Η Κατερίνα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, έχει πολλά δικά μου στοιχεία, όπως και οι άλλοι χαρακτήρες του –άντρες και γυναίκες–, αφού πάντα σε όλα μου τα βιβλία κομμάτια της προσωπικότητάς μου, άλλοτε μικρά κι άλλοτε πιο μεγάλα, αναπόφευκτα παρεισδύουν στους χαρακτήρες τους. Σε κάθε περίπτωση, αντικατοπτρίζουν πτυχές της δικής μου αντίδρασης στην τεχνική μπονσάι που επιβάλλει σε όλους η κοινωνία μας.
Το ερώτημα που αφήνω ηθελημένα να αιωρείται στο βιβλίο μου είναι κατά πόσο μια κοινωνία θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την επιβολή της τεχνικής μπονσάι και πόσο ή πώς ένα άτομο μπορεί (ή νομίζει πως μπορεί) να επιβιώσει καλύτερα μέσα σε αυτή τη «γλάστρα». http://www.diastixo.gr/
Ωστόσο, οι χαρακτήρες των βιβλίων μου κατά κάποιον μαγικό ή μεταφυσικό τρόπο αυτοδημιουργούνται και αυτονομούνται κατά τη διαδικασία της γραφής.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν έχω ευθύνη των πράξεών τους, παρότι ως «θεός» τους θα μπορούσα να αποποιηθώ, όπως όλοι σχεδόν οι θεοί, τούτη την ευθύνη λέγοντας ότι τα πλάσματα του κόσμου που δημιουργώ έχουν ελεύθερη βούληση. Και έχω ευθύνη, λέω, διότι είμαι πρώτα απ' όλα ο πλάστης του κόσμου τους, ενός κόσμου από λέξεις, προτάσεις, παραγράφους... ενός κόσμου για τον οποίον είμαι αναντίρρητα υπόλογος ως συγγραφέας.
Στο Γυναίκα μπονσάι έδωσα το βήμα σε τρεις γυναίκες, διαφορετικής γενιάς η καθεμιά, να εκφράσουν τον τρόπο με τον οποίον έχουν δεχτεί κι αποδεχτεί την τεχνική μπονσάι της κοινωνίας μας. Όμως το βιβλίο, καίτοι ο τίτλος του είναι «γυναικείος», δεν είναι ένα μανιφέστο για το γυναικείο ζήτημα. Άλλωστε, κάθε κοινωνία επιβάλλει την τεχνική μπονσάι σε όλα τα μέλη της –άντρες, γυναίκες, παιδιά– προκειμένου να ενσωματωθούν σε αυτή. Με αυτή τη λογική επέλεξα και ως κεντρική ιδέα αυτό το «κλάδεμα» για την ιστορία μου. Βέβαια, το γυναικείο φύλο πρωταγωνιστεί εδώ, αλλά πάντα (όχι τυχαία) κάτω από τον «ίσκιο» ενός άντρα – πατέρα ή συζύγου ή φίλου ή εραστή ή βιαστή ή προστάτη-τιμωρού του φύλου τους.
Η Κατερίνα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, έχει πολλά δικά μου στοιχεία, όπως και οι άλλοι χαρακτήρες του –άντρες και γυναίκες–, αφού πάντα σε όλα μου τα βιβλία κομμάτια της προσωπικότητάς μου, άλλοτε μικρά κι άλλοτε πιο μεγάλα, αναπόφευκτα παρεισδύουν στους χαρακτήρες τους. Σε κάθε περίπτωση, αντικατοπτρίζουν πτυχές της δικής μου αντίδρασης στην τεχνική μπονσάι που επιβάλλει σε όλους η κοινωνία μας.
Το ερώτημα που αφήνω ηθελημένα να αιωρείται στο βιβλίο μου είναι κατά πόσο μια κοινωνία θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την επιβολή της τεχνικής μπονσάι και πόσο ή πώς ένα άτομο μπορεί (ή νομίζει πως μπορεί) να επιβιώσει καλύτερα μέσα σε αυτή τη «γλάστρα». http://www.diastixo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου