Tο παιδί που χάθηκε και ξαναβρέθηκε

«Τα παραμύθια που μας κοιμίζουν 
είναι αυτά που μας κρατούν ξύπνιους»

 Της Μαριαλένας Σπυροπούλου*

Αυτά μάς λέει η Γαλλίδα ψυχαναλύτρια Μάρθα Ρομπέρ, για να εξάρει τη συμβολή του παραμυθιού στην ενεργοποίηση του ψυχικού κόσμου του παιδιού. Είναι γνωστό ότι η καλύτερη παιδική συντροφιά είναι η καταβύθιση στον παραμυθένιο και διόλου ατάραχο κόσμο των ηρώων και συμβόλων.
Πού πηγαίνουν τα παραμύθια όταν το παιδί ενηλικιώνεται; Γιατί μερικοί μύθοι είναι πανανθρώπινοι; Και πώς φτιάχτηκαν, εάν όχι από το υλικό της ζωής του καθενός από εμάς;

Η Alba Marcoli είναι Ιταλίδα κλινικός ψυχολόγος και ψυχαναλύτρια, η οποία πάνω από 20 χρόνια συστήνει ομάδες για γονείς και εκπαιδευτικούς, βασισμένες στο μύθο. Όχι τον μύθο του Οιδίποδα, του Σίσσυφου ούτε καν στο μύθο της Σταχτομπούτας ή έναν οποιοδήποτε κλασικό μύθο. Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας συνειδητοποίησε ότι ο σημαντικότερος και ουσιαστικότερος τρόπος να βοηθήσει τους γονείς να καταλάβουν τα παιδιά τους και να διαχειριστούν τον γονεϊκό τους ρόλο ήταν να αφουγκραστούν, να συνειδητοποιήσουν και τελικά να αφηγηθούν τον μύθο της δικής τους παιδικής ηλικίας.
«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό του ονείρου» 
Όλοι μας έχουμε μια ιστορία στο κεφάλι και στην ψυχή μας για αυτό που πιστεύουμε, ονειρευόμαστε, φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε. Από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε, μέχρι το τέλος, παρατηρούμε τη ζωή μας και φτιάχνουμε μια ιστορία, λίγο καλύτερη ίσως από αυτή που ζήσαμε, για να κάνουμε τον βίο μας πιο υποφερτό, ίσως και πιο ελκυστικό, πρώτα σε εμάς και μετά στους άλλους. Όταν έρχονται τα παιδιά στη ζωή μας, τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με γεγονότα, αναμνήσεις, συναισθήματα και σκέψεις που νομίζαμε ότι είχαμε τακτοποιήσει, ότι τα είχαμε θάψει μέσα μας. Και τώρα τι να τα κάνουμε; Και πάλι με εμάς θα ασχοληθούμε τη στιγμή που κάποιος άλλος μας έχει περισσότερη ανάγκη;
Μέσω της παραμυθίας επιβεβαιώνουν το ένστικτό τους. 
Η συγγραφέας μεταφέρει την εμπειρία και την εργασία της με γονείς που αντιμετώπισαν προβλήματα στην ανατροφή των παιδιών τους και αφέθηκαν στο ταξίδι στο χρόνο. Φτιάχνοντας μύθους, ποιήματα, ιστοριούλες με υλικό από την ξεχασμένη παιδική τους ηλικία, ήρθαν πιο κοντά με το παιδί που πραγματικά υπήρξαν. Πέρα από φτιασίδια και καθρεφτικές παραμορφώσεις. Και μόλις αισθάνθηκαν δυνατοί να το μοιραστούν με τα δικά τους παιδιά, τότε συνειδητοποίησαν ότι τα παιδιά τους ήδη ήξεραν. Διαισθανόμενα τον πόνο του γονιού, στρέφονταν προς εκείνον σαν το φυτό που ψάχνει τον ήλιο να τραφεί. Και έτσι, η αποκάλυψη μέσω της παραμυθίας τα βοήθησε να επιβεβαιώσουν το ένστικτό τους, να έρθουν πιο κοντά με τους γονείς τους, να ξαναγίνουν παιδιά.
Το βιβλίο ανοίγει ένα παράθυρο σε μια σκέψη που ξεχάσαμε.
Στη σκέψη ότι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος είναι τα όνειρα. Και τα όνειρα, ευοίωνα ή τραυματικά, δεν έχουν ηλικία, μέρα ή νύχτα. Τα όνειρα είναι ο συνδετικός ιστός μιας ολόκληρης οικογένειας. Ενώνουν γενιές και κύτταρα. Και αξίζει τον κόπο να παραμένουμε εσαεί σε σύνδεση με αυτό τον κόσμο. Αρκεί να μη φοβόμαστε και να μην εθελοτυφλούμε. (http://www.bookpress.gr/)

* Η Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια.