Καλοκαιρινές αποδράσεις...

«Να μας πάρεις μακριά, 

να μας πας στα πέρα μέρη, 

φύσα θάλασσα πλατιά, 

φύσα αγέρι φύσα αγέρι…» 

(Δ. Σαββόπουλος) 

 Το σφύριγμα του καραβιού τον βρήκε καθισμένο αναπαυτικά στη ναυτική πολυθρόνα. Ξαφνιάστηκε…Άφησε στα πόδια το βιβλίο, για να στρέψει το νου και το βλέμμα του πέρα μακριά, στον γαλάζιο ορίζοντα όπου… «…γυαλίζει, όλη φως, η θάλασσα του Αιγαίου.Σιλουέτες νησιών προβάλλουν εδώ κι εκεί, πάνω από την επιφάνεια των θαλάσσιων οριζόντων…»*
Ένα ταξίδι ήταν πάντα διακαής πόθος και κρυφή επιθυμία του…
Ένα ταξίδι… Όμως…
«Τι είναι αλήθεια ένα ταξίδι;Τίποτ’ άλλο παρά ένας ακόμη τρόπος να εξερευνούμε και να διαπιστώνουμε τις δυνάμεις που κατέχει η ψυχή και ο νους μας στο να ανταποκρίνεται συνθετικά στα φαινόμενα που αντικρύζει.Τα εξωτικά νησιά, τα μαγικά τοπία είναι μονάχα μια πρόφαση για το ταξίδι. Μέσα μας είναι όλα αυτά τα θαύματα και παίρνουμε το καράβι για να πάμε να τ’ανακαλύψουμε…»**

Έτσι ξαφνικά νιώθει να τον πιάνει καμιά φορά η λαχτάρα της «απόδρασης» από την καθημερινότητα…
« Για το σημερινό άνθρωπο που τον πιάνει το αίσθημα της φυγής, νομίζει κανένας πως προέρχεται από την ανάγκη να αλλάξει για λίγο το περιβάλλον του, ακόμα και το πιο αγαπημένο περιβάλλον, όπως μετακινούμαστε από ένα κλειστό δωμάτιο, όπου ο αέρας φαίνεται πολύ μεταχειρισμένος…»**
Να, λοιπόν, που τώρα απολαμβάνει τις χαρές ενός ταξιδιού…Βρίσκεται πάνω σ’ ένα καράβι που    «…διασχίζει το Αιγαίο, αρμενίζει αδιάκοπα ανάμεσα στα νησιά. Έρχονται κοντά μια απλωτή τόπο, κατόπι αποτραβιούνται και φεύγουν πίσω για να τρέξουν από την πλώρη να τον προϋπαντήσουν άλλα νησιά…»**

Κοιτάζει πέρα μακριά κι η ψυχή του αναγαλλιάζει… «Θάλασσα, ορίζοντας, φως, χρώματα- όλα έχουν κάτι το γιορταστικό.Γεμίζουν θάμπος τα μάτια και γλυκύτητα τη ψυχή…»*
Εκείνος, εκεί…Με τα μάτια της ψυχής του στραμμένα στη θάλασσα… «Και το βαπόρι ολοένα ταξιδεύει και φεύγουν πίσω τα μικρά νησιά και όλο τρέχουν να προφτάσουν άλλα από την πλώρη…»,καθώς τη βλέπει «να σκίζει δυο στη μέση τα νερά που ασπρίζουν και τρέχουν…»**
Κλείνει τα μάτια και νιώθει στο πρόσωπο το χάδι του πελαγίσιου αγέρα… Τ’ανοίγει και ιδού το θαύμα… «Η θάλασσα γαλήνια λαμποκοπά από τ’ αναρίθμητα διαμάντια των ακτίνων του ήλιου. Μικρές ψαρόβαρκες μ’ άσπρα πανιά την αυλακώνουν σ’ όλες τις κατευθύνσεις… Σκυμμένος στην κουπαστή, το βλέμμα πλανιέται πάνω στην υγρή απεραντοσύνη κι απολαμβάνει το ηδονικό κι απελευθερωτικό συναίσθημα που γεμίζει την ψυχή το ανοιχτό πέλαγο…»*
Έρχονται στο μυαλό οι κρύες, συννεφιασμένες μέρες του χειμώνα και τον πιάνει μελαγχολία… «Μα τώρα είναι ακόμα το καλοκαίρι,το νησιώτικο, το αιγαιοπελαγίτικο καλοκαίρι, που όλα είναι γαλάζια,χορευτικά και πρόσχαρα…»**
Κάπου διάβασε την απάντηση ενός λογοτέχνη, όταν τον ρώτησαν «τι είναι το πιο αισθητικό θέαμα που αντίκρυσε στη ζωή του»: «Να βλέπεις το γαλάζιο Αιγαίο ανάμεσα από τα λεπτά κλωνιά μιας ανθισμένης και σύγχρονα καρπισμένης ροδιάς!»**

Α, το Αιγαίο,το γαλάζιο Αιγαίο με τα κατάλευκα νησιά του να χορεύουν σαν βαρκούλες που κινούνται στο σκοπό που τους παίζει το μελτεμάκι… Αισθάνεται όπως ο αρχαίος εκείνος ποιητής, όταν «είδε τη χαρούμενη θάλασσα του Αιγαίου, καλοκαιριάτικη, γεμάτη από άπειρα, μικρά, εύθυμα κύματα, γεμάτη από γοητευτικά νερένια λακκάκια, σαν εκείνα που ανθούν στα μάγουλα μερικών κοριτσιών, όταν κάνουν να χαμογελάσουν. Και βρήκε την πιο χαριτωμένη έκφραση που θα μπορούσε ν’ αποδώσει την εντύπωση που του έκανε αυτό το θέαμα: Το είπε «το αμέτρητο χαμόγελο του πελάγου…»**
 Και το ταξίδι του καλά κρατεί…Τα μάτια κλειστά, μα δεν ονειρεύεται!Ζει μια εικόνα μαγική… «Το «ανάριθμον γέλασμα» υποβάλλει το αγνάντεμα της θάλασσας κάτω από τη χαρά του ήλιου, όταν προσπαίζει με το φως και με τα εναλλασσόμενα χρώματα της μέρας, διαυγής ως το βυθό, κυανοπράσινο ρευστό ζαφείρι…»**
Και τώρα,να, τα νησιά δειλά δειλά «προβάλλουν από τη θάλασσα έτσι απαλά, όπως ανοίγουν τα λουλούδια τα πέταλά τους. Μία, δύο, πέντε- οι μενεξεδένιες κι ανάερες φόρμες τους διαδέχονται η μια την άλλη στην απόσταση σαν πέτρες ποταμίσιου περάσματος…» *
«Τα σπίτια σκαρφαλώνουν το ένα πάνω στο άλλο για να δουν καλύτερα, οι ταράτσες τους λουλουδιάζουν με τα πολύχρωμα φορέματα των νέων κοριτσιών κι οι γραφικοί μύλοι κουνούν τ’ άσπρα τους πανιά σαν μαντήλια καλωσορισμού…»*
Το πρόσωπο της Ελλάδας είναι τόσο αχόρταστο σε ποικιλία και σε αποχρώσεις και μας καλεί τόσο έντονα να το κατακτήσουμε με το νου και τις αισθήσεις μας… «Κάθε μια από τις μικρές αυτές πολιτείες έχει κάτι το ιδιαίτερο.Η μια γραφική, η άλλη ειρηνική, πρόσχαρη εκείνη…»*
«Έχουμε, ακούτε, περί τα τριακόσια νησιά, μικρά και μεγάλα.Ποιος μας τα μέτρησε επί τόπου; Να μπορούσε να γυρίσει όλα τούτα τα νησιά, ένα προς ένα. Να βγει από το καράβι, να τα κολυμπήσει, να τα περπατήσει, να τα μυρίσει, να νιώσει κάτω από τη φτέρνα του την απάντηση από τη γδαρμένη τους μαρμαρόπετρα, από το ξανθό τους χρώμα…»**

«Να κολυμπήσει όλες τις αμμουδιές,να ντυθεί κατάσαρκα το γαλάζιο Αιγαίο σαν άμφιο, να μιλήσει με τους νησιώτες γόνατο με γόνατο, καρδιά με καρδιά…»**
Μια απέραντη γαλήνη, μια ανείπωτη ηρεμία νιώθει να πλημμυρίζει το είναι του… «Μια νιότη αναπηδά από τα νερά, από τους λαμπερούς βράχους, από τους δασωμένους λόφους, σαν να ‘ναι η πρώτη μέρα της Δημιουργίας και μόλις τούτη τη στιγμή βγήκαν από το χέρι του Θεού..»**
Η μέρα φτάνει στο τέλος της…Ο ήλιος, αποκαμωμένος από το ουράνιο ταξίδι του στέλνει τις τελευταίες του ακτίνες,σαν σε αποχαιρετισμό. Θαρρείς ότι, καθώς βυθίζεται «αναψοκικκινισμένος», σου κλείνει το μάτι σαν να σου λέει: «Αύριο πάλι, εδώ θα είμαστε, θα τα ξαναπούμε… Αύριο!»
Σηκώνεται με αργές κινήσεις από την πολυθρόνα του, προσέχοντας να μην πέσει το βιβλίο που διάβαζε, καληνυχτίζει με μια κίνηση του χεριού τους γείτονες της απέναντι πολυκατοικίας και κατευθύνεται στην κάμαρή του…Αύριο πάλι, έχει ο Θεός! Κάποιο άλλο βιβλίο θα τον ταξιδέψει μακριά από την πολύβουη πολιτεία… (Π.Λ.)

 *ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ :«ΤΑΞΙΔΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ»- Εκδ.«Βιβλιοπωλείον της Εστίας» 
 **ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ:«ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»- Εκδ.«Βιβλιοπωλείον της Εστίας» 

 ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ»- www.logotypos.gr/