Της ζωής μας το βιβλίο...

«Η ζωή κάθε ανθρώπου, ειπωμένη αληθινά, 

είναι ένα μυθιστόρημα..»* 

 Κάθε άνθρωπος με τη γέννησή του ξεκινά να «γράφει» το δικό του βιβλίο. Το «βιβλίο της ζωής του». Ένα βιβλίο μοναδικό για τον καθένα... Στα πρώτα του χρόνια την ευθύνη της συγγραφής, τυπικά, αναλαμβάνουν ή «καθορίζουν» κάποιοι ενήλικες, γονείς ή «δάσκαλοι» κατά κανόνα...
 Με το πέρασμα των χρόνων αποκτά συνείδηση του «ποιος είναι, τι θέλει, τι ονειρεύεται και τι μπορεί να κάνει».Αυτός θα ορίσει τον αριθμό, το σχήμα των σελίδων και το «ακριβές περιεχόμενο» του βιβλίου. Αν θα είναι μια απλή, λιτή, καταγραφή ή αν θα εμπλουτίζεται με «σχέδια και εικόνες» που θα κάνουν την ...ανάγνωσή του θελκτική...
 Κάθε χρόνος που ξεκινά είναι κι ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου, κάποτε τόμος ολόκληρος, στις σελίδες του οποίου αποτυπώνονται τα βιώματα, οι εμπειρίες, οι προσπάθειες –επιτυχείς ή ανεπιτυχείς- τα «θέλω» και τα «μπορώ» του...

Το τέλος του χρόνου δίνει την ευκαιρία στο «συγγραφέα» για έναν απολογισμό του «τι έγινε, τι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε, τι δεν έπρεπε να γίνει και έγινε»..Να μετρήσει τα «σβησμένα κεριά», αλλά και όσα μένουν ακόμη μπροστά του «σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα.»*** Παίρνει, έτσι, διδάγματα για τη συγγραφή του επόμενου κεφαλαίου (ή τόμου) στο βιβλίο της ζωής του. Όχι πάντοτε...
Συχνά, κλείνει το κεφάλαιο είτε αφήνοντας μισογραμμένες ή τελείως άγραφτες τις τελευταίες του σελίδες! Ανοίγει νέο κεφάλαιο αφήνοντας το χρόνο που κυλά να γίνεται ο πραγματικός συγγραφέας, ενώ ο ίδιος περιορίζεται στο ρόλο του απλού «αναγνώστη-παρατηρητή της ζωής του»! Δεν τολμά να κοιτάξει πίσω τα «σβησμένα κεριά», «να μη δει και φρίξει»...
 Κι ο χρόνος δεν κουράζεται να τρέχει... Τα κεφάλαια στο «βιβλίο της ζωής» πληθαίνουν.. Για πόσο ακόμη; Πόσα κεφάλαια απομένουν στον καθένα για να γράψει; Ποιος το γνωρίζει; Ποιος το ορίζει; Ποιος κρατά στη «βιβλιοθήκη» του τα βιβλία των ανθρώπων, άλλα ανοιγμένα πάνω στο τραπέζι του «αναγνωστηρίου» κι άλλα κλειστά, «ταξινομημένα» σε κάποιο ράφι;
Αν συγγραφέας του «βιβλίου της ζωής» παραμένει ο ίδιος ο άνθρωπος, αυτός –κυρίως αυτός- προϊδεάζει και οραματίζεται το «τελευταίο κεφάλαιο»...

Αν δεν νοιάζεται, αφήνει «άλλους» να γράφουν τη ζωή του σε σελίδες που δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει και ασχολείται μόνο όταν διαισθάνεται πως φτάνει στη σελίδα με τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» ! Αγνοώντας πως «στο βιβλίο της ζωής, οι απαντήσεις δεν είναι στις τελευταίες σελίδες»** Το 2013 ολοκληρώθηκε... Το τελευταίο κεφάλαιο «έκλεισε»... Το 2014 ξεκίνησε... Ένα νέο κεφάλαιο άνοιξε! Φωτεινό ή ζοφερό, χαρούμενο ή μελαγχολικό, συναρπαστικό ή μονότονο, σύντομο ή πολυσέλιδο, εξαρτάται-σε μεγάλο βαθμό-από το συγγραφέα! Από το πάθος του για τη ζωή, τα οράματά του, τη διάθεση για δράση, αλλά και τη «φαντασία» του που θα τον βοηθήσει να «κοσμήσει» το νέο αυτό κεφάλαιο στο «βιβλίο της ζωής του»...
 Ας γεμίσουμε, λοιπόν, το «μελανοδοχείο της ψυχής» και βυθίζοντας την «πένα του μυαλού» ας ξεκινήσουμε να γράφουμε τις πρώτες σελίδες του νέου κεφαλαίου «στης ζωής μας το βιβλίο»... 

«ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ! ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ, ΧΡΥΣΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ !»

 *Έρνεστ Χέμινγουεϊ- Κορυφαίος Αμερικανός συγγραφέας
** Τσαρλς Σουλτς- Σχεδιαστής κόμικς
*** Στίχος από το ποίημα του Κ.Π.Καβάφη «Κεριά»

 ΠΗΓΗ: http://www.logotypos.gr/ Π.Λ.