Χαρταετοί…

[…] Την άνοιξη, κοντά στο Πάσχα, υψωνόταν δεκάδες χαρταετοί στον ουρανό της γειτονιάς μας, της λεγόμενης ευρωπαϊκής γειτονιάς. Τα πιο μεγάλα παιδιά κατασκεύαζαν εξαγωνικούς χαρταετούς, μελετούσαν καλά τις διαστάσεις, ζύγιαζαν την ουρά, έβαζαν κρόσσια στις δυο πλευρές, προμηθεύονταν σπάγκο κατάλληλου πάχους και αρκετά μακρύ και ανέβαιναν στην ταράτσα ή στη στέγη του σπιτιού απ’ όπου τους πετούσαν. 
Εγώ ήμουν μικρός, αλλά έβγαινα με τον εξάδελφο Ερνέστο και τους θορυβώδεις φίλους του στην ταράτσα απ’ όπου ατένιζα όλη την πόλη και αναγνώριζα τα διάσημα σημεία (τον Κεράτιο κόλπο, το Σαράι Μουρνού, τον Πύργο του Γαλατά, στο βάθος τα Πριγκιπόνησα). 
Αφού έκαναν τις απαραίτητες δοκιμές για να μανουβράρουν το χαρταετό σύμφωνα με τα ρεύματα του αέρα και δίνοντάς του κατάλληλα τραβήγματα με το σπάγκο (πόση δύναμη χρειαζόταν για να κουμαντάρεις το χαρταετό και πόσο βαρύς γινόταν με τον άνεμο), μπορούσαν να εμπλακούν σε μονομαχία. 
Ο μυστηριώδης μονομάχος της αντίθετης πλευράς είτε δεχόταν την αναμέτρηση και βολτάριζε προκλητικά το χαρταετό του στον ουρανό είτε αποτραβιόταν στα γρήγορα. […]

 Mario Vitti: «Η πόλη όπου γεννήθηκα-Ιστανμπούλ 1926-1946» - Εκδ. Γαβριηλίδης

 ΠΗΓΗ: http://www.efsyn.gr/