Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα
Άνθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομες επιστολές, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας.
Σημερινός “επιστολογράφος” ο Κώστας Καβανόζης*.
“Δυο χρόνια μικρότερός μου ήσουν, με κατάφερες όμως. Δώδεκα τότε εσύ, δεκατέσσερα εγώ, από το χέρι με πήρες.
Κι εσύ πάντα μπροστά από τότε –το γυμνάσιο, τα βιβλία σου, η Αγράμπελη– κι από πίσω εγώ. Να σε ακολουθώ, σκιά σου να γίνομαι, Μέλιο, τον δρόμο σου δρόμο μου συνέχεια να κάνω.
Και μέχρι τώρα στο βάθος μακριά όπου πάω ακόμα εσένα να ξεχωρίζω. Να το ξέρεις, εγώ με άλλο παιδί από βιβλίο, με άλλον άνθρωπο από λέξεις βγαλμένο, φιλία τέτοια δεν ξανάπιασα.
Ούτε καν με τους δικούς μου, που πολύ τους αγαπάω μέσα στις λέξεις μου όσο παίζουμε αλλά τους παρατάω μετά. Άσε, δικούς και ξένους, όσο γυρνάνε τα χρόνια, με το ζόρι τούς θυμάμαι τους πιο πολλούς.
Κάτι μου σκάρωσες, Μέλιο, σίγουρα. Εσύ απ’ τη μια κι απ’ το σχολείο μου ο Τάκης, ο Σπύρος, οι Γιώργηδες, ο Βασίλης. Όλους τότε σας βρήκα κι αυτό ήταν, πάει. Κάνας δυο να ’χουν χωρέσει στη ζωή μου ακόμα.
Να ’ναι που, όσο και να μετράς, δεν μετριούνται τ’ αστέρια; Που η Αγράμπελη, όπως κι η Ελενίτσα η δική μου, δεν μεγαλώνει; Ή να ’ναι που όταν τέλειωνα το βιβλίο σου, έλεγα πως δεν γίνεται να τελειώσει;
Μου φαίνεται με κρυφάκουσες τότε. Και με γράπωσες και πού να μ’ αφήσεις μετά, παιδί ακόμα, μου φαίνεται, πάνω απ’ τις λέξεις που σε γέννησαν με κρατάς, στα δεκατέσσερα χρόνια μου φύλακα μ’ έβαλες.
Δεν περνάει ο χρόνος στ’ αλήθεια, Μέλιο, δεν μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Όσοι είναι από λέξεις το ’χουνε καταλάβει καλά και μας το λένε κι εμάς πού και πού. Ξέρεις, έχω μια κόρη πια. Θα ’θελα πολύ να συναντηθείτε μια μέρα, αλλά όμως μπορεί και να μην τις καταλαβαίνει τις λέξεις σου.
Θα την πάρω λοιπόν μαζί μου ένα βράδυ με ξαστεριά και θα αρχίσουμε. Ένα ένα τ’ αστέρια από πάνω μας, κι όσο πάει. Ένα παιδί, θα της πω, μου το ’μαθε πως όποιος μετράει ό,τι δεν μετριέται δεν θα τελειώσει ποτέ.”
*Για τον Μέλιο από το μυθιστόρημα “Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα” του Μενέλαου Λουντέμη (Πρώτη έκδοση Δίφρος 1956, διαβασμένο στην 29η έκδοση, Δωρικός 1977).
**Τελευταίο βιβλίο του Κ. Καβανόζη είναι το μυθιστόρημα “Το χαρτόκουτο” (Πατάκης, 2015).
ΠΗΓΗ: www.efsyn.gr
Άνθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομες επιστολές, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας.
Σημερινός “επιστολογράφος” ο Κώστας Καβανόζης*.
“Δυο χρόνια μικρότερός μου ήσουν, με κατάφερες όμως. Δώδεκα τότε εσύ, δεκατέσσερα εγώ, από το χέρι με πήρες.
Κι εσύ πάντα μπροστά από τότε –το γυμνάσιο, τα βιβλία σου, η Αγράμπελη– κι από πίσω εγώ. Να σε ακολουθώ, σκιά σου να γίνομαι, Μέλιο, τον δρόμο σου δρόμο μου συνέχεια να κάνω.
Και μέχρι τώρα στο βάθος μακριά όπου πάω ακόμα εσένα να ξεχωρίζω. Να το ξέρεις, εγώ με άλλο παιδί από βιβλίο, με άλλον άνθρωπο από λέξεις βγαλμένο, φιλία τέτοια δεν ξανάπιασα.
Ούτε καν με τους δικούς μου, που πολύ τους αγαπάω μέσα στις λέξεις μου όσο παίζουμε αλλά τους παρατάω μετά. Άσε, δικούς και ξένους, όσο γυρνάνε τα χρόνια, με το ζόρι τούς θυμάμαι τους πιο πολλούς.
Να ’ναι που, όσο και να μετράς, δεν μετριούνται τ’ αστέρια; Που η Αγράμπελη, όπως κι η Ελενίτσα η δική μου, δεν μεγαλώνει; Ή να ’ναι που όταν τέλειωνα το βιβλίο σου, έλεγα πως δεν γίνεται να τελειώσει;
Μου φαίνεται με κρυφάκουσες τότε. Και με γράπωσες και πού να μ’ αφήσεις μετά, παιδί ακόμα, μου φαίνεται, πάνω απ’ τις λέξεις που σε γέννησαν με κρατάς, στα δεκατέσσερα χρόνια μου φύλακα μ’ έβαλες.
Δεν περνάει ο χρόνος στ’ αλήθεια, Μέλιο, δεν μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Όσοι είναι από λέξεις το ’χουνε καταλάβει καλά και μας το λένε κι εμάς πού και πού. Ξέρεις, έχω μια κόρη πια. Θα ’θελα πολύ να συναντηθείτε μια μέρα, αλλά όμως μπορεί και να μην τις καταλαβαίνει τις λέξεις σου.
Θα την πάρω λοιπόν μαζί μου ένα βράδυ με ξαστεριά και θα αρχίσουμε. Ένα ένα τ’ αστέρια από πάνω μας, κι όσο πάει. Ένα παιδί, θα της πω, μου το ’μαθε πως όποιος μετράει ό,τι δεν μετριέται δεν θα τελειώσει ποτέ.”
*Για τον Μέλιο από το μυθιστόρημα “Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα” του Μενέλαου Λουντέμη (Πρώτη έκδοση Δίφρος 1956, διαβασμένο στην 29η έκδοση, Δωρικός 1977).
**Τελευταίο βιβλίο του Κ. Καβανόζη είναι το μυθιστόρημα “Το χαρτόκουτο” (Πατάκης, 2015).
ΠΗΓΗ: www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου