(Με αφορμή τα γενέθλια του Μάνου Ελευθερίου (12 του Μάρτη) δημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο του «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ», που εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.)
«ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ στον Ηλ με τις τελευταίες πέντε σελίδες που θέλει να γράψει για να ολοκληρώσει κάποιο διήγημα. Φτύνει αίμα για να τις γράψει κι όταν τις τελειώσει, βλέπει ότι δεν στέκεται τίποτα στη θέση του, οι λέξεις γέρνουν, είναι έτοιμες να βγουν έξω από τη σελίδα, μετά βίας ισορροπούν, δεν έχουν άνθη, δεν βγάζουν καρπό, τα φύλλα τους κιτρινίζουν και μαραίνονται, μένει μόνο κάποιο άρωμα τις νυχτερινές ώρες, σαν το άρωμα διπλωμένων λουλουδιών σε βιβλία.
Αρχίζει πάλι τις διορθώσεις. Ξαναγράφει κάθε πρόταση μεταφέροντας τις πρώτες λέξεις στο τέλος και τις υπόλοιπες στη μέση ή στην αρχή. Του λείπει όμως μια σπουδαία και απαστράπτουσα αρχή. Να μπει κατευθείαν στο θέμα. Να αναγκάσει τον αναγνώστη να μη σταματήσει πουθενά, σαν να διαβάζει αστυνομικό μυθιστόρημα.
Και συμβαίνει συχνά να λαχταράει ο αναγνώστης να προστρέξει στις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου για να μάθει πιο γρήγορα το τέλος και κυρίως να μάθει τι σκοτεινό ρόλο έπαιξε ένας ήρωας ο οποίος σε όλη τη διάρκεια του κειμένου είχε μείνει στη σκιά και ο συγγραφέας τον είχε σκιτσάρει μόνο.
Αιφνιδίως βγαίνει στα φώτα της σκηνής, βγαίνει από την ανωνυμία του και λέει τον μεγάλο, αστραφτερό μονόλογό του.
Όλα λάμπουν, επιτέλους, και οι θεατές χειροκροτούν.
Για να φτάσει όμως σ’ αυτό το σημείο ο Ηλ έχει κάνει άπειρες αλλαγές, επεξεργάζεται ασταμάτητα το κείμενο και διαρκώς το σκέφτεται, σαν να έχει κάποιον δικό του άνθρωπο σε νοσοκομείο και περιμένει από στιγμή σε στιγμή να του στείλουν το μήνυμα ότι ξεπεράστηκε η κρίση. Από σήμερα κιόλας αρχίζει η επώδυνη ανάρρωση. Για την ώρα, ο άνθρωπός του γλίτωσε. Ωστόσο τα γραπτά εξακολουθούν να είναι άρρωστα…
Στο τέλος έρχεται το χαρούμενο άγγελμα: «Σώθηκε!» Αποδώ και πέρα μόνο καλή τροφή και καθαρός αέρας. Κάνει ό,τι μπορεί και οι σελίδες στέκονται στα πόδια τους σαν ασθενής που κάνει τα πρώτα του βήματα ύστερα από μια δύσκολη εγχείρηση.
Κάποτε αποφασίζει ότι πρέπει να δημοσιεύσει εκείνο που έγραψε με τόσο κόπο…»
Ευχόμαστε στον μεγάλο Συριανό Λογοτέχνη
“ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!
Να νιώθει γερός και δυνατός ως “αιώνιος έφηβος”!
«ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ στον Ηλ με τις τελευταίες πέντε σελίδες που θέλει να γράψει για να ολοκληρώσει κάποιο διήγημα. Φτύνει αίμα για να τις γράψει κι όταν τις τελειώσει, βλέπει ότι δεν στέκεται τίποτα στη θέση του, οι λέξεις γέρνουν, είναι έτοιμες να βγουν έξω από τη σελίδα, μετά βίας ισορροπούν, δεν έχουν άνθη, δεν βγάζουν καρπό, τα φύλλα τους κιτρινίζουν και μαραίνονται, μένει μόνο κάποιο άρωμα τις νυχτερινές ώρες, σαν το άρωμα διπλωμένων λουλουδιών σε βιβλία.
Αρχίζει πάλι τις διορθώσεις. Ξαναγράφει κάθε πρόταση μεταφέροντας τις πρώτες λέξεις στο τέλος και τις υπόλοιπες στη μέση ή στην αρχή. Του λείπει όμως μια σπουδαία και απαστράπτουσα αρχή. Να μπει κατευθείαν στο θέμα. Να αναγκάσει τον αναγνώστη να μη σταματήσει πουθενά, σαν να διαβάζει αστυνομικό μυθιστόρημα.
Και συμβαίνει συχνά να λαχταράει ο αναγνώστης να προστρέξει στις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου για να μάθει πιο γρήγορα το τέλος και κυρίως να μάθει τι σκοτεινό ρόλο έπαιξε ένας ήρωας ο οποίος σε όλη τη διάρκεια του κειμένου είχε μείνει στη σκιά και ο συγγραφέας τον είχε σκιτσάρει μόνο.
Αιφνιδίως βγαίνει στα φώτα της σκηνής, βγαίνει από την ανωνυμία του και λέει τον μεγάλο, αστραφτερό μονόλογό του.
Όλα λάμπουν, επιτέλους, και οι θεατές χειροκροτούν.
Για να φτάσει όμως σ’ αυτό το σημείο ο Ηλ έχει κάνει άπειρες αλλαγές, επεξεργάζεται ασταμάτητα το κείμενο και διαρκώς το σκέφτεται, σαν να έχει κάποιον δικό του άνθρωπο σε νοσοκομείο και περιμένει από στιγμή σε στιγμή να του στείλουν το μήνυμα ότι ξεπεράστηκε η κρίση. Από σήμερα κιόλας αρχίζει η επώδυνη ανάρρωση. Για την ώρα, ο άνθρωπός του γλίτωσε. Ωστόσο τα γραπτά εξακολουθούν να είναι άρρωστα…
Στο τέλος έρχεται το χαρούμενο άγγελμα: «Σώθηκε!» Αποδώ και πέρα μόνο καλή τροφή και καθαρός αέρας. Κάνει ό,τι μπορεί και οι σελίδες στέκονται στα πόδια τους σαν ασθενής που κάνει τα πρώτα του βήματα ύστερα από μια δύσκολη εγχείρηση.
Κάποτε αποφασίζει ότι πρέπει να δημοσιεύσει εκείνο που έγραψε με τόσο κόπο…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου