Πάμελα Σκόμπι – Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ
«Την 1η Απριλίου 1914 το συμβούλιο του κοινοτικού σχολείου του Μπέρστον απέλυσε τη διευθύντρια και τον υποδιευθυντή του σχολείου. Ενώ ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πόστο τους και το χωριό, άκουσαν φωνές από παιδιά που διαδήλωναν και τραγουδούσαν. Τα παιδιά του σχολείου- 66 από τα 72- είχαν κατέβει σε απεργία…»
Αυτή είναι η μυθιστορηματική αφήγηση εκείνης της απεργίας, η ιστορία του πώς η διευθύντρια Άννι Χίγκντον ήρθε σε αντιπαράθεση με τη διοίκηση, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες στο σχολείο, που ήταν υγρό, κρύο και ανθυγιεινό, και του πώς ο άντρας της Τομ, ο υποδιευθυντής, αγωνίστηκε για να εξασφαλίσει δίκαιες και ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας για τους εργάτες των αγροκτημάτων. Για όλα αυτά, οι κρατούντες αποφάσισαν να τους διώξουν.
Αλλά τα παιδιά του σχολείου πίστευαν στις καλές προθέσεις των δασκάλων τους και προχώρησαν σε απεργία. Με οδηγό ένα 13χρονο κορίτσι, διαδήλωσαν γύρω από το σχολείο με πλακάτ και αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο σχολείο. Οι αρχές πίεσαν τους γονείς καλώντας τους σε αλλεπάλληλες δίκες και επιβάλλοντας ποινές και πρόστιμα. Η απεργία όμως συνεχίστηκε.
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το βιβλίο αυτό είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για μια ομάδα παιδιών που ενώθηκαν για να πολεμήσουν για το καλό και το δίκαιο, είναι «η ιστορία ενός σχολείου που κατέβηκε σε απεργία! ( Εισαγωγικό σημείωμα στο βιβλίο)
Η συγγραφέας Πάμελα Σκόμπι γράφει στην αφιέρωση της «Στην Τζένετ και όλους τους δασκάλους μου- προηγούμενους, τωρινούς και μελλοντικούς» και στην αρχή του πρώτου μέρους παραθέτει τα εξής:
«Ζω: Για καθετί που χρειάζεται υποστήριξη
Για τ’ αύριο που βρίσκεται μακριά
Για τ' άδικο που χρειάζεται αντίσταση
Για το καλό που μπορώ να κάνω»
Αξίζει να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε το βιβλίο «ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ», διότι όπως γράφει η συγγραφέας στο επίλογο:
«Αυτή είναι η πραγματική αφήγηση της μεγαλύτερης απεργίας στην Ιστορία. Όλοι όσοι αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο υπήρξαν πραγματικά ...Το 1989 επισκέφτηκα το Μπέρστον... Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς εβδομήντα παιδιά σε ένα δωμάτιο, αλλά η Άννι, αληθινή στην περιγραφή της, είχε φροντίσει να υπάρχουν πολλά παράθυρα για καθαρό αέρα και ένα μεγάλο τζάκι με χαραγμένες πάνω τις λέξεις ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Μια πλάκα αναφέρει τα ονόματα των παιδιών που έλαβαν μέρος, και στους εξωτερικούς τοίχους αναφέρονται τα ονόματα εκείνων που συνέβαλαν στην κατασκευή του κτιρίου...»
(ΠΗΓΗ: http://ofisofi.blogspot.com/2012/09/blog-post_25.html )
«Την 1η Απριλίου 1914 το συμβούλιο του κοινοτικού σχολείου του Μπέρστον απέλυσε τη διευθύντρια και τον υποδιευθυντή του σχολείου. Ενώ ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πόστο τους και το χωριό, άκουσαν φωνές από παιδιά που διαδήλωναν και τραγουδούσαν. Τα παιδιά του σχολείου- 66 από τα 72- είχαν κατέβει σε απεργία…»
Αυτή είναι η μυθιστορηματική αφήγηση εκείνης της απεργίας, η ιστορία του πώς η διευθύντρια Άννι Χίγκντον ήρθε σε αντιπαράθεση με τη διοίκηση, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες στο σχολείο, που ήταν υγρό, κρύο και ανθυγιεινό, και του πώς ο άντρας της Τομ, ο υποδιευθυντής, αγωνίστηκε για να εξασφαλίσει δίκαιες και ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας για τους εργάτες των αγροκτημάτων. Για όλα αυτά, οι κρατούντες αποφάσισαν να τους διώξουν.
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το βιβλίο αυτό είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για μια ομάδα παιδιών που ενώθηκαν για να πολεμήσουν για το καλό και το δίκαιο, είναι «η ιστορία ενός σχολείου που κατέβηκε σε απεργία! ( Εισαγωγικό σημείωμα στο βιβλίο)
«Ζω: Για καθετί που χρειάζεται υποστήριξη
Για τ’ αύριο που βρίσκεται μακριά
Για τ' άδικο που χρειάζεται αντίσταση
Για το καλό που μπορώ να κάνω»
Αξίζει να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε το βιβλίο «ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ», διότι όπως γράφει η συγγραφέας στο επίλογο:«Αυτή είναι η πραγματική αφήγηση της μεγαλύτερης απεργίας στην Ιστορία. Όλοι όσοι αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο υπήρξαν πραγματικά ...Το 1989 επισκέφτηκα το Μπέρστον... Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς εβδομήντα παιδιά σε ένα δωμάτιο, αλλά η Άννι, αληθινή στην περιγραφή της, είχε φροντίσει να υπάρχουν πολλά παράθυρα για καθαρό αέρα και ένα μεγάλο τζάκι με χαραγμένες πάνω τις λέξεις ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Μια πλάκα αναφέρει τα ονόματα των παιδιών που έλαβαν μέρος, και στους εξωτερικούς τοίχους αναφέρονται τα ονόματα εκείνων που συνέβαλαν στην κατασκευή του κτιρίου...»
(ΠΗΓΗ: http://ofisofi.blogspot.com/2012/09/blog-post_25.html )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου