«Η φιλία είναι και δεν είναι παντοτινή»

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο 
της Μάρως Βαμβουνάκη (εκδόσεις «Αρμός»)
 
 «…Την πρώτη μου ανάρτηση στο φέισμπουκ την έκανα απόγευμα με καύσωνα, τον Αύγουστο του 2014. Το γεγονός ότι δεν υποφέρω τη ζέστη του καλοκαιριού με έχει αρκετές φορές ωθήσει σε μια παραπάνω εργατικότητα προκειμένου να βρω ένα ενδιαφέρον, ένα καταφύγιο από το θερμό του μαρτύριο, να αποξεχαστώ…. 
Μέχρι τότε ελάχιστα γνώριζα, ελάχιστα με απασχολούσε. Μάλλον αρνητική ήταν η αόριστη ιδέα μου για το περίπλοκο σύμπαν του μέσα στο λάπτοπ. ‘Άκουγα ένα σωρό για τους κινδύνους του, τη δύναμή του, την επικινδυνότητα, ή την ανοησία του, κυρίως για την ανοησία του, αλλά ειλικρινά βαριόμουν να μπω κι εγώ στο παιχνίδι. Όμως εντέλει και σχετικά σύντομα κατέληξα πως, 
Το φέισμπουκ είναι ψυχογράφημα! 
Το λέω και το ξαναλέω και όσο περνά ο καιρός με την ενασχόληση, σιγουρεύομαι. Κανείς δεν ξεσκεπάζεται καλύτερα από εκείνον που επίμονα προσπαθεί να σκεπαστεί… 
Όπως ξεκίνησα να γράφω για τον δήθεν ψευτόκοσμο του φέισμπουκ, όσο το συλλογιζόμουν και όσο σύγκρινα, κατέληγα πως και το διαδίκτυο μιμείται και επαναλαμβάνει τελικά τη ζωή κι ας μην το θέλει. Καμιά φορά μάλιστα πιο έντιμα και ξεκαθαρισμένα στους όρους που υπογράφονται. Σε τελευταία ανάλυση και οι σχέσεις στο φέις, και οι σχέσεις στη ζώσα ζωή, είναι κι από τα δύο: και γνήσιες και εικονικές… 

Εννοείται πως η μέση φιλία στο φέισμπουκ δεν θα είναι παντοτινή, αργά ή γρήγορα ο ένας από τους δυο θα αραιώσει, θα σταματήσει να επικοινωνεί, θα κατεβάσει τη σελίδα του, θα την καταργήσει… 
Να όμως που και στη ζωντανή ζωή σχέσεις και φιλίες δεν είναι οπωσδήποτε παντοτινές… 
Και η αγάπη που είναι παντοτινή; Θα ρωτήσουν με το δίκιο τους κάποιοι. 
Η αγάπη μένει, μιλάμε για επαφές. Η αγάπη μένει, ίσως και να μεγαλώνει με ζωντανούς και νεκρούς μας, η αγάπη που συνεργάζεται πια με τη μνήμη είναι πάλι αγάπη, μπορεί και αγάπη πιο μεστή. Θα θυμίσω εκείνο το όμορφο: Έχω χρόνια να σε δω αλλά δεν έλειψες ποτέ από τη ζωή μου…

Όσο για τα μικρά και για τα πιο μεγάλα παιδιά που καταφεύγουν −κακώς εννοείται− ολημερίς κι ολονυχτίς στον υπολογιστή; 
Μάστιγα, γράφουν και φωνάζουν οι γονείς, οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι, οι αστυνομικοί, οι δημοσιογράφοι. 
Αλλά μάστιγα πρώτη δεν είναι το κοινωνικό διαδίκτυο, μάστιγα είναι οι ανιαρές οικογένειες, οι κρύες εστίες, οι απουσίες, οι ανόητοι γονείς, η αφόρητη ατμόσφαιρα άγχους ή πλήξης μέσα στο σπίτι. Οι νεαρές ψυχές διψούν ένα κόσμο ενδιαφέροντα για να ερεθιστούν, να ζωντανέψουν, να επιζήσουν, να ξυπνήσουν από τη ναρκωτική γκρίνια της οικογένειας, από την ερημιά του σπιτιού όπου ανήκουν. Από εκεί και πέρα λογικό να βρουν ομοιοπαθείς φίλους ή να τους στήνει καρτέρι το κάθε εθιστικό παιχνίδι που σε ταξιδεύει πέρα μακριά, ο κάθε επιτήδειος, ο εκμεταλλευτής, ο διεστραμμένος. Όλα συμβαίνουν εκεί έξω στον κόσμο, μέσα στο ίντερνετ, ή βαδίζοντας στα πεζοδρόμια. 
Πάντα το ζήτημα του φυγάδα, όπως και του ταξιδευτή, είναι όχι το "πού" πας αλλά το "από πού" θες να φύγεις... 
 ΥΓ. Θυμάμαι όταν ο γιος μου έλειπε μακριά για σπουδές, να του στέλνω sms: 
-Γιώργη, διαβάζω στην εφημερίδα πως ένας γιος έκανε μήνυση στη μάνα του για να πάψει να τον παίρνει τόσο συχνά στο κινητό! 
Και να απαντά: 
-Δεν είμαι εγώ μαμά.» 

ΠΗΓΗ: https://www.athensvoice.gr/