«Μαλαματένια λόγια»

 Με τίτλο «Μαλαματένια λόγια», ένα από τα πιο ξεχωριστά τραγούδια κυκλοφορεί από την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου η αυτοβιογραφική αφήγηση του Μάνου Ελευθερίου από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο». Το βιβλίο δομείται σε έξι κεφάλαια: τα άγνωστα στο ευρύ κοινό παιδικά χρόνια του στη Σύρο, η νεανική ηλικία του στην Αθήνα, η περίοδος του στρατού και η επταετία της  Χούντας, οι αναμνήσεις από τα μεγάλα τραγούδια του και οι μνήμες από τις γνωριμίες του με ποιητές και συνθέτες.

«…Τον Οκτώβρη του 1953 έγραψα το πρώτο μου ποίημα, ήταν για τη Σύρο, ομοιοκατάληκτο. Στην εβδόμη γυμνασίου άρχισα να γράφω και ελεύθερο στίχο. Τα θέματα ήταν ερωτικά και κοινωνικά. Από μια στιγμή και πέρα δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο…»

Όλες τις μνήμες και τα στιγμιότυπα της ζωής του που συνέλεξαν οι Σπύρος Αραβανής και Ηρακλής Οικονόμου από το 2010 έως το 2013 στις πρωινές κυριακάτικες συναντήσεις τους στο σπίτι του συνθέτη, στο Νέο Ψυχικό. Περιλαμβάνονται σελίδες από τα προσωπικά του ημερολόγια –πρόκειται για σημειώσεις που κρατούσε ο ίδιος για δεκαετίες σχεδόν καθημερινά- καθώς και σπάνιο αρχειακό και φωτογραφικό υλικό.

«…Θυμάμαι ότι έφευγα από το σχολείο και πήγαινα σπίτι μου για να γράψω το ίδιο ποίημα εκατό φορές. Είχα ανακαλύψει πώς να γράφω το ίδιο πράγμα με διαφορετικούς τρόπους, κάτι που μου έμεινε σε όλη μου τη ζωή»

Η ιδέα να συγγράψουμε, συνομιλώντας με τον Μάνο Ελευθερίου, τη βιογραφική (μυθ)ιστορία του μας ήρθε όπως έρχονται οι ωραίες ιδέες. Τυχαία, μια αυγουστιάτικη βραδιά στις κοινές μας διακοπές, το 2010. Τον γνωρίζαμε ήδη μερικά χρόνια, έχοντας αναπτύξει μια φιλική σχέση. Τον ξέραμε όμως καλά, πολλά χρόνια πριν από αυτή τη γνωριμία, μέσα από το έργο του, που είχε σημαδέψει τη νεότητά μας. Όταν του αποκαλύψαμε, Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, τις προθέσεις μας, δεν απάντησε τίποτα σαφές. Είπε μόνο: «Σας περιμένω την Κυριακή στις 10.30». Έτσι, για τα επόμενα τρία χρόνια συναντιόμασταν τα κυριακάτικα πρωινά, στο σπίτι του στο Νέο Ψυχικό, και εκείνος, καθισμένος στην πολυθρόνα του, ορμώμενος από τις ερωτήσεις μας, άφηνε αβίαστη τη μνήμη του να κυλάει σε τόπους όπου τον πήγαινε η ανάμνηση και το συναίσθημα.

«…Αλλάζοντας τη σειρά των λέξεων μπορούσα να λέω το ίδιο πράγμα αλλιώς. Πέρασαν τριάντα σαράντα χρόνια και βρήκα αυτό που λέει ο Καβάφης σε ένα αποκηρυγμένο του ποίημα: «Τα ίδια πράγματα, αλλιώς λέγοντάς τα, με άλλον τρόπο.»