Απρίλης 1967…

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου

«Μαλαματένια λόγια»- Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

«Η δική μας Χούντα με βρήκε σπίτι. Ο ένας κοίταζε τον άλλον. Δεν περίμενε κανείς ότι θα γινόταν δικτατορία, αλλά τα πράγματα ήταν άγρια. Δεν υπήρχε κράτος και αυτή την κατάσταση εκμεταλλεύτηκαν οι συνταγματάρχες. Την έκαναν σιωπηλά, χωρίς να διαρρεύσει τίποτα σε κανέναν…

Ήρθαν εκείνο το βράδυ τέσσερις φίλοι σπίτι και κουβεντιάσαμε τι να κάνουμε. Θέλαμε να τυπώσουμε αφίσες, αυτοκόλλητα. Με τι λεφτά; Και ποιος τυπογράφος θα το τολμούσε; Η Χούντα είχε πιάσει στον ύπνο όλους τους πολιτικούς.

Βρεθήκαμε, με άλλα λόγια, απροετοίμαστοι, όπως είμαστε απροετοίμαστοι πάντα και παντού, συνεχώς και για όλα τα πράγματα… Ποτέ δεν ήταν ένα κράτος τόσο απροετοίμαστο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, όσο το ελληνικό…

Επί Χούντας δεν συνέβαινε τίποτα. Το είχαμε καταπιεί όλοι, εκτός από ορισμένους ηλίθιους, για τους οποίους η πτώση ήταν υπόθεση εβδομάδων…

Την περίοδο αυτή υπήρχαν διέξοδοι για μένα σε ατομικό επίπεδο. Η καθημερινότητά μου ήταν δουλειά το πρωί και μετά γράψιμο. Όμως, το να έχεις δέκα φίλους στη φυλακή, να μην μπορείς να τους βοηθήσεις οικονομικά, να ξέρεις ότι τα στρατοδικεία δουλεύουν μέτρα νύχτα, να βλέπεις κόσμο να μπαινοβγαίνει εκεί, το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι είναι εξόριστοι στα νησιά, αυτό σου δημιουργεί ένα μάγκωμα στην καρδιά. Κάποιοι καλλιτέχνες του άσματος δεν υπέφεραν τότε. Κάποιοι άνθρωποι είναι μαλακοί, δεν είναι όλοι σκληροτράχηλοι, δεν είναι όλοι Σβαρτσενέγκερ… Δεν ξέρω ποιοι συνελήφθησαν τότε, ξέρω, όμως, ότι κάποιος πολύ επώνυμος καλλιτέχνης πήγε μόνος του με μια κουβέρτα  και είπε: «Ήρθα, έμαθα ότι με ψάχνετε». Και όλα  αυτά για τη «ρουφιάνα την υστεροφημία»…

Ποιος καταγράφει την ιστορία; Ποιος θα βάλει μια μοιραία λέξη μέσα που θα τα ανατρέψει όλα;»