«Μαλαματένια λόγια»

Τρία χρόνια χωρίς το Μάνο…

 «Γράφω για να έχω φίλους. Για να ‘χω αγάπη. Γράφω για να εξευμενίσω το θάνατο, να μου δώσει ένα καλό τέλος.»

Μάνος Ελευθερίου (12 Μαρτίου 1938 – 22 Ιουλίου 2018)

 

«…Η γενιά του ’90 και μετά δεν κατάφερε να κάνει δικό της πολιτικό τραγούδι. Ίσως δεν βρίσκουν στίχους και στόχους. Αλλά αυτοί που γράφουν στίχους και κάνουν τις μελωδίες θα έπρεπε ειδικά τώρα, που βρισκόμαστε σε πόλεμο –δεν είναι πόλεμος με όπλα, αλλά είναι οικονομικός πόλεμος- να γράψουν πολιτικό τραγούδι. Δεν καταλαβαίνω τι περιμένουν οι νέοι για να γράψουν πολιτικό τραγούδι. Να κρεμαστεί στις πλατείες η μισή Ελλάδα;

…Από την άλλη πλευρά, ένας νέος συνθέτης δεν μπορεί να γράψει για τον άνεργο, τον φτωχό, για τους λαϊκούς ανθρώπους. Διότι ο καλοκαθισμένος άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται να ακούσει τα προβλήματα εκείνου  που υποφέρει. Ο καλοκαθισμένος θέλει μόνο να ακούσει ό,τι έχει σχέση με τους έρωτές του, τίποτε άλλο. Το θέμα είναι: Μπορούν οι νέοι συνθέτες των είκοσι, εικοσιπέντε ετών να πιάσουν τον παλμό των ανθρώπων του σημερινού περιθωρίου;  

… Στο βαθμό που έπιασα τον παλμό κάποιων ανθρώπων, αυτό έγινε επειδή είχα ορισμένα σήματα που μου έστελναν. Σήματα SOS από ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων και από μεμονωμένα άτομα. Μου μετέφεραν την εμπειρία τους και πάνω εκεί έγραφα και τα κοινωνικά τραγούδια και τα πολιτικά. Έτσι έγραψα τραγούδια, με σήματα από κάστες ανθρώπων παραδαρμένων…»

(Από το βιβλίο «Μάνος Ελευθερίου – Μαλαματένια λόγια»  Εκδόσεις  ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)