«Ένας Θεός…»

 

 Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

και το κορμί μου γίνεται ναός,

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

 

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...

Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,

από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,

Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι -θεία βουλή* το γράφει-

τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι

της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι

Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

 

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,

στην καρδιά μου -στην κούνια του- σκυμμένα,

με της αθανασίας τα τραγούδια

υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·

ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Κωστής Παλαμάς