Πού είναι οι συγγραφείς;

ΔΝΤ, Δεκεμβριανά, Ασφαλιστικό, Τρομοκρατία, Κρίση, κλπ, κλπ… Όλα αυτά τα προβλήματα που ζούμε στην καθημερινότητά μας. Γνώμες ακούγονται, αναλύσεις γίνονται, συζητήσεις επί συζητήσεων. Και ως κερασάκι στην τούρτα ακούγεται από πολλούς το «μα πού είναι ο πνευματικός κόσμος; Γιατί δεν παίρνει θέση;».
Ειλικρινά και εγώ θα το έλεγα αυτό, αν δε σκεφτόμουν αμέσως ότι και να πάρει θέση ο πνευματικός κόσμος, ποιος θα τον ακούσει; Και γιατί;

Τη στιγμή μάλιστα που η πλειοψηφία αγνοεί στην Ελλάδα τους περισσότερους επιστήμονες και καλλιτέχνες, σε αντίθεση με τους πρώτους συμμετέχοντες του Big Brother (Τσάκας, Πρόδρομος, Μαίρη Σκόρδου,κλπ… να που τους θυμάμαι κι εγώ), τι να του πουν κάποιες γνώμες καλλιτεχνών, πώς να τον ξεμπλοκάρουν; Και γενικά υπάρχει αυτό το παράπονο, ότι ο πνευματικός κόσμος δεν μιλάει.
Πιστεύω ότι μιλάει και παραμιλάει. Δίνονται συνεντεύξεις, αφιερώνονται σελίδες σε ένθετα εφημερίδων και περιοδικών, μαζεύονται υπογραφές (του στυλ…29 συγγραφείς συνιστούν…Αυτοί ξέρουν). Υπάρχει όμως κανείς να τους ακούσει σοβαρά; Κι όταν λέω κανείς, εννοώ έστω μιαν αξιοπρεπή αριθμητικά μειοψηφία. Δεν είμαστε στην εποχή του Ζολά με την υπόθεση Ντρέυφους, ούτε καν στην εποχή όπου ο Παλαμάς κι ο Σεφέρης κηδεύονταν σε ένα κλίμα αντίστασης κι επαναστατικότητας.
Άλλοι καιροί, άλλα έθιμα… Οι καλλιτέχνες (συγγραφείς, σκηνοθέτες, τραγουδιστές, κλπ), εκφράζονται κατά κύριο λόγο, μιλούν μέσα από τα έργα τους. Η Guernica του Πικάσο ήταν η μια από τις μεγαλύτερες επαναστατικές προπολεμικές πράξεις, έργο που προειδοποιούσε. Σε πολλά –αν όχι στα περισσότερα- έργα συγγραφέων υπάρχουν προειδοποιήσεις για την πραγματικότητα και τη σύγχρονη ζωή. Το έργο τους, πολλές φορές λειτουργεί ως προάγγελος γεγονότων. Το ζήτημα είναι: Πόσοι λαμβάνουν αυτό το μήνυμα;
( Βασίλης Παπαθεοδώρου-ekebi.wordpress.com )