Υπάρχει ελπίς…

Παρακολουθώντας, τις ελάχιστες φορές που στήνομαι, τη νέα τηλεοπτική σειρά «Το Νησί», αναρωτιόμουν αν ένα θέμα που δεν είναι ευχάριστο θα κρατούσε και το τηλεοπτικό κοινό, που αλλιώς το έχουν εθίσει. Συζητώντας όμως, ειδικότερα με γυναικόκοσμο, και διαβάζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα, διαπίστωσα, για μια ακόμη φορά, ότι διαψεύδονται αυτοί που τους βολεύει να εκτιμούν ότι το κοινό αρέσκεται στη σάχλα. Ειδικότερα όταν το συν εισπράττει ένα ιδιωτικό κανάλι.

Δεν έχω διαβάσει το ομότιτλο βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ, απ' όπου και το σενάριο της σειράς. Γνωρίζω όμως τις μαρτυρίες της Γαλάτειας Καζαντζάκη και του Θέμου Κορνάρου (κυκλοφορούν με τίτλο «Το νησί των σημαδεμένων» Σπιναλόγκα - η άρρωστη πολιτεία, εκδ. Καστανιώτη) για τα θύματα της θανατηφόρου, μαρτυρικής και ντροπιαστικής νόσου, που ευτυχώς αντιμετώπισε αποτελεσματικά η ιατρική.

Υπάρχει λοιπόν ελπίς, που έλεγε ο Αντώνης Σαμαράκης (κι επαναλαμβάνει -για άλλο λόγο- γονιός, ο οποίος με πληροφορεί ότι με άλλους γονείς και καθηγητές Γυμνασίου της Καλλιθέας έχουν συγκροτήσει μια Λέσχη Ανάγνωσης, επιλέγουν βιβλία, τα μελετούν και συζητούν με τον συγγραφέα τους. Να βάλουν και τα παιδιά μέσα, για να 'χει ευρύτερο περιεχόμενο η ελπίδα). Δ.ΓΚΙΩΝΗΣ:ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ-enet.gr