Το αβοήθητο παιδί

Ο κ. Κ. μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τούς κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία: "Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί νά κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε. Να, είχα δύο γρόσια για νά πάω στον κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα από' το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα. Καλά, και δε φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος. Πώς, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά. Και δε σ' άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάιδεψε στοργικά το παιδί. 'Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας μ΄ αναφιλητά. Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος. "Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει. Τότε δώσε μου και τ' άλλο, είπε ο άνθρωπος πήρε και το τελευταίο γρόσι από το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του."

Από τις ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ κ.ΚΟΫΝΕΡ (η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής) του ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ-Μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ

*Σχόλιο BookSyros: Φανταστείτε στη θέση του «παιδιού» έναν οποιοδήποτε Έλληνα μισθωτό, στη θέση του «αγοριού» έναν οποιοδήποτε υπουργό οικονομικών και στη θέση του «περαστικού» έναν οποιοδήποτε εκπρόσωπο του ΔΝΤ: Δεν συμφωνείτε κι εσείς πόσο επίκαιρος παραμένει ο λόγος του μεγάλου Γερμανού στοχαστή;