Η κοινωνία των ενηλίκων…

…δεν καταλαβαίνει τους εφήβους!

Δύο ανήλικες φίλες κατηγορούνται ότι σκότωσαν με απανωτές μαχαιριές έναν 80άρη σε ένα ελληνικό χωριό. Η αυτουργός είναι 16 χρόνων, κλειστό παιδί, διαβαστερό, που γράφει εξαιρετικές εκθέσεις, και η συνεργός της είναι 14 και θέλει να γίνει σοβαρή ηθοποιός. Εκείνος ήταν παλιός αντάρτης, χήρος μετά από μισό αιώνα ανέφελου γάμου, με δυο γιους. Από το σπιτάκι του λείπουν μονάχα 20 ευρώ. Γιατί έφτασαν ως εκεί τα κορίτσια; Τι θ' απογίνουν; Με αυτήν την ιστορία, η 28χρονη Βασιλική Πέτσα μάς δίνει μια γροθιά στο στομάχι και κάνει την είσοδό της στην ελληνική λογοτεχνία. Για να μείνει.
Τούτο το πρώτο της μυθιστόρημα έχει τον τίτλο «Θυμάμαι» (εκδ. Πόλις) και αποτελείται από 36 σύντομα κεφάλαια με διαφορετικό κάθε φορά αφηγητή, τα οποία είτε αφορούν τα κορίτσια είτε το θύμα είτε τα πριν και τα μετά του γεγονότος, όμως όλα μαζί κατατείνουν σε ένα πορτρέτο της φόνισσας... αντ' αυτής.

Η 16χρονη θα παραμείνει βουβή στη σύλληψη, προανάκριση και φυλάκισή της, όσο και στα επισκεπτήρια, στο κινητό όταν την αναζητά ο γκόμενός της ή στη σχέση της με τις ποινικές συγκρατούμενές της και τη φιλεναδούλα της. Και ο αναγνώστης θα καταλάβει στο τέλος πως κάθε πληροφορία που αντλεί για την αυτουργό από τις μαρτυρίες όσων «θυμούνται» δημιουργεί νέα ερωτήματα, και πως το προφίλ (της) που προκύπτει έχει τεράστια κενά. Θα συνειδητοποιήσει ότι η Αστυνομία συνέλαβε μεν την έφηβη με τα αιματοβαμμένα χέρια, η Δικαιοσύνη τη δίκασε, η Πολιτεία έπαιξε με ζήλο τον κατασταλτικό της ρόλο και ο κοινωνικός περίγυρος εκτονώθηκε, αλλά η αλήθεια θα εξακολουθεί να διαφεύγει ως το τέλος. Ακόμα και εάν οι εκπρόσωποι των θεσμών, οι γονείς, οι συγγενείς, οι γείτονες ή η τέταρτη εξουσία καταλήξουν ως προς τα κίνητρά της, η ψυχή της έφηβης θα παραμείνει terra incognita για όλους. Και το χειρότερο: ούτε καν θα το υποψιαστούν πως δεν έχουν καταλάβει τίποτε απ' όσα συμβαίνουν μέσα της. Αυτό μας λέει με αριστοτεχνικά υπαινικτικό τρόπο τούτο το πολυφωνικό μυθιστόρημα. Κι ούτε νοιάζεται να απαντήσει στο αν ασέλγησε ο γέρος, αν αντιστάθηκε σε απόπειρα κλοπής, αν παρεξήγησαν τις προθέσεις του κ.λπ. Διότι το «Θυμάμαι» διαλέγει να θέσει διαφορετικά ερωτήματα: τι θέλουν να μας πουν οι ανήλικοι όταν καταφεύγουν στη βία; Γιατί δεν τους ακούμε;
«Η κοινωνία των ενηλίκων», σχολίαζε προχθές η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας, «δεν καταλαβαίνει τους εφήβους. Αλλά ίσως να μην πρέπει να τους καταλάβει. Διότι το έχουμε δει τόσες φορές: ο δρόμος προς την κόλαση των νέων είναι στρωμένος με τις "καλές προθέσεις" των μεγάλων, που φορούν παρωπίδες, κι όλα τα κρίνουν μέσα από τις προκαταλήψεις τους...».
Από οικογένεια δασκάλων, μεγαλωμένη στην Καρδίτσα, η Βασιλική Πέτσα έφτασε στη λογοτεχνία μέσω... ηλεκτρολόγων/μηχανικών, ενώ ανέκαθεν ήθελε να γίνει σκηνοθέτις! Πέρασε λοιπόν στο Πολυτεχνείο, σπούδασε στο Μπέρμιγχαμ κοινωνιολογία των μίντια, πήρε ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα ευρωπαϊκής-ελληνικής λογοτεχνίας στην Οξφόρδη, και τώρα ετοιμάζει ένα διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Στο ενδιάμεσο, ένα διήγημά της διακρίθηκε σε διαγωνισμό του Βρετανικού Συμβουλίου και εκείνη εργάστηκε για λίγο στις εκδόσεις Πόλις. Ετσι την εντόπισε ο αυστηρός Νίκος Γκιώνης και εξέδωσε το βιβλίο της: ένα ψυχολογικό θρίλερ για τη νεολαία του 21ου αιώνα. Επιτέλους!
(ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Της Μικέλας Χαρτουλάρη-http://www.tanea.gr/vivliodromio)