Γ.Φιλιππίδης : «Κρατάς μυστικό;»

«Η Ελλάδα κινδυνεύει        να γίνει μια εγκαταλελειμμένη Κούβα»

 (Συνέντευξη στον ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΟΥΖΟΥΜΗ για την εφημ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ)
 Ο ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό -που τον στηρίζει και τον ακολουθεί χρόνια- συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης, γλαφυρός και κατανοητός σαν την πένα του, μιλά  για τις συγγραφικές του ανησυχίες και για το μέλλον του βιβλίου.

Το μυθιστόρημα «Κρατάς μυστικό;» υπερασπίζεται την ιδέα πως κάποιες αλήθειες είναι προτιμότερο να μένουν μυστικές. Υιοθετείς κάτι τέτοιο ή πιστεύεις πως κάθε αλήθεια οφείλει να βγαίνει στο φως, όσο επώδυνη και σκληρή κι αν είναι; 

Η αλήθεια είναι η πιο ακριβή μας αξία και αξίζει να λέγεται. Προσωπικά, την αποφεύγω μονάχα όταν πληγώνει χωρίς να φέρνει αποτέλεσμα. Αλλά στο «Κρατάς μυστικό;» η αποκάλυψη της αλήθειας ανατρέπει την τρέχουσα «φυσιολογική» ζωή δυο γυναικών, όχι απαραίτητα με ευχάριστα αποτελέσματα. Ωστόσο ο ψεύτης -κατά τη γνωστή μας παροιμία- χαίρεται μια δυο φορές, το πολύ. Μετά, τον ρόλο αναλαμβάνει το φως της ειλικρίνειας!

Το τελευταίο σου μυθιστόρημα «Ζωή με λες» αναδεικνύει τις υψηλές αξίες και τις κρίνει ως τις πλέον σημαντικές. Θεωρείς πως οι σύγχρονοι Έλληνες διέπονται από αυτές ή έχουν χάσει… την μπάλα και έχουν στραφεί στις υλικές απολαύσεις και στο κυνήγι της δόξας; 
Το «Ζωή με λες» είναι μικρές, ενδιαφέρουσες στιγμές από ενσταντανέ πεζογραφίας. Επικεντρώνεται στις ακριβές αξίες, που χάνουμε λόγω της οικονομικής ένδειας και της απόγνωσης. Γινόμαστε αγριότεροι και δρούμε με την άμυνα ανήμερου ζώου. Αλλά ΔΕΝ ξεχάσαμε, χιλιετίες τώρα, τον πολιτισμό, το φιλότιμο, τη ζεστή ανθρώπινη σχέση και την επαφή. Λέτε να το πάθουμε τώρα, για το χατίρι μιας καγκελαρίου, απογόνου των SS, που κατάντησε την οικονομία της Ευρώπης και το κοινό μας νόμισμα σαν τα μούτρα της;
Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σου;
 Αφενός «μαγειρεύω» χαρακτήρες, κλέβοντας συστατικά από ανθρώπους και τους χαρακτήρες τους. Αφετέρου, παίρνω στοιχεία από το τρέχον σκηνικό – το φόντο μιας Ελλάδας που κινδυνεύει να γίνει όχι απλώς μετακατοχική, αλλά μια χώρα σαν εγκαταλελειμμένη Κούβα.
Τα βιβλία σας θεωρούνται ευπώλητα. Κάποιοι υποστηρίζουν πως η μεγάλη εμπορικότητα ενός βιβλίου υποβαθμίζει την ποιότητά του. Η δική σας γνώμη; 
Δεν ανήκω στην κατηγορία των συνηθισμένων «ευπώλητων» τίτλων και αμφισβητούμενων -έτσι κι αλλιώς- λιστών. Αποτελώ outsider περίπτωση συγγραφέα, που δεν είχε άμεση ανάγκη ύπαρξης με αυτήν την ιδιότητα. Το κοινό ήρθε κοντά μου, άνθρωπο τον άνθρωπο, όχι μέσα από διαφημιστικά μπάνερ και «υποκρισία» ευπώλητου, που στην πραγματικότητα αποτελεί υπηρεσία τιμολογίου για τις αλυσίδες των βιβλιοπωλείων. Αποτελώ περίπτωση συγγραφέα που λειτούργησε αλλιώς. Οι θερμές αγκαλιές με χαρακτήρισαν εμπορικό σε επίπεδο πωλήσεων, αυτό, όμως, απέχει μακράν των λοιπών, που «κατσικώνονται» στις λίστες με το «έτσι θέλω», όσων τις παράγουν, χωρίς να ελέγχονται από πουθενά.
Διευθύνετε έναν σχετικά νεοσύστατο εκδοτικό οίκο, την «Άνεμος Εκδοτική». Τι προσδοκίες έχετε ως προς την εμπορικότητα των τίτλων σε μέρες που το βιβλίο αντιμετωπίζει τη δική του κρίση; Και τι ανταπόκριση εισπράττετε από τα βιβλιοπωλεία; 
Στην «Άνεμος Εκδοτική» έχω αναλάβει την επιλογή ανθρώπων και χειρογράφων. Οι πωλήσεις στα βιβλιοπωλεία είναι απελπιστικά ασήμαντες, αλλά άπαντες γνωρίζουν τον αγώνα μας και μας… σταυρώνουν κάθε φορά που βγαίνουμε σε εκτός Αθήνας παρουσιάσεις. Επιπλέον, οι αναγνώστες στηρίζουν ικανοποιητικά την προσπάθειά μας, συντηρούν την ιδιότητά μας αλλά και τον πολιτισμό που φέρει κάθε δημιουργός και τίτλος. Η οικογένεια του «Ανέμου» είναι υπερήφανη, διότι από τον Οκτώβρη θα μετρά αρκετούς νέους και καλούς δημιουργούς. Αυτό τα λέει όλα…
Ποια είναι η σχέση σας με το αναγνωστικό κοινό; 
Άμεση και, στον βαθμό του εφικτού, απολύτως προσωπική. Σε μας δεν «παίζουν» κορδέλες και στέμματα. Είμαι το ίδιο προσιτός με όλους…
Μελλοντικά σχέδια; 
Πρώτα απ’ όλα, να προχωρήσουν οι εντυπωσιακές -στον αριθμό και την ποιότητα- εκδόσεις. Παράλληλα, δουλεύω το τρέχον μου χειρόγραφο, που έρχεται μέσα στο φθινόπωρο. Η «Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης» είναι αυτή που, μέσα από την απόλυτη, ξεκαρδιστική σάτιρα, αναλαμβάνει ρόλο αντικαταθλιπτικό, τόσο για τους αναγνώστες όσο και για μένα.