Η Μαρία Σκιαδαρέση στο εργαστήρι του συγγραφέα

Σαν την οικοδομή και η συγγραφή 

ενός μυθιστορήματος. 

"Ξεκινάς έχοντας στο μυαλό σου ένα σχέδιο. Το υλικό, σωροί μπροστά σου, όπως μαζεύει ο χτίστης άμμο, τσιμέντο, ασβέστη. Είσαι σφιγμένος και διστακτικός σαν το παιδί που στηριγμένο στα έπιπλα πασχίζει να ισορροπήσει ώστε να πάρει τα πρώτα βήματα, δειλά και φοβισμένα, απ’ την καρέκλα στο τραπέζι και πάλι απ’ την αρχή. Έτσι κι εσύ κοιτάζεις τα χαρτάκια, εκατοντάδες αυτοκόλλητα χαρτάκια, σαν τα τσιρότα σε αόρατες πληγές, πάνω στην επιφάνεια του γραφείου, γύρω από την οθόνη του υπολογιστή, στις πόρτες, στο εξώφυλλο του λεξικού του Βοσταντζόγλου. 
Γράφοντας λίγο-λίγο κάθε μέρα, σβήνοντας πότε-πότε, λύνεται το μυαλό σου, αφήνεται, σαν να πετάς ένα ραβδί που ως εκείνη τη στιγμή σε στήριζε κι αρχίζεις να πατάς πιο βέβαιος.
Και όταν πια οι ήρωες μεστώνουν και αποκτούν σάρκα και οστά, πλασμένα πρόσωπα μα αληθινά στα μάτια τα δικά σου, τότε εκτινάσσεσαι, τα δάχτυλα γλιστρούν πάνω στα πλήκτρα, μια βιαστική φωνή σού υπαγορεύει, τα χέρια σου παίρνουν φωτιά, τα μάτια σου με αγωνία στην οθόνη, τσούζουν, σε καίνε, ο αυχένας σου μουδιάζει, τα αυτιά σου γυρισμένα μονάχα στη φωνή, δε σταματάει, και που σηκώνεσαι από την καρέκλα και πας να φας, να κοιμηθείς, σε ακολουθεί ως το κρεβάτι, όταν έχεις αδειάσει από πολύωρη γραφή και πέφτεις να ξεκλέψεις λίγο ύπνο, “σήκω” σου λέει με επίταση “η πρόταση που έγραψες πριν λίγο θέλει δουλειά ακόμα” ή “στη δεύτερη παράγραφο πλατιάζεις, πήγαινε κοίταξέ την!” 
Παραπατώντας από την αγρύπνια, σηκώνεσαι και πας, ανοίγεις πάλι το κομπιούτερ, βουίζει από τη νύστα το κεφάλι σου μα όλες οι αισθήσεις σε διέγερση, συχνά σε βρίσκει το πρωί στην ίδια θέση. 
Μέρα τη μέρα, νύχτα τη νύχτα, το αρχικό σου σχέδιο αλλάζει, γίνεται κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι είχες στο μυαλό σου ξεκινώντας. Πολλές φορές μάλιστα ένα άλλο τέλος, από αυτό που είχες συλλάβει αρχικά, έρχεται να σφραγίσει την περιπέτεια της γραφής του έργου που ξεκίνησες πριν από κάποια χρόνια. 
Σαν την οικοδομή και η συγγραφή ενός μυθιστορήματος μόνο που στο οικοδόμημα το σχέδιο το τηρείς με απόλυτη συνέπεια ενώ εδώ ξεφεύγεις, τις περισσότερες φορές δεν το κρατάς. Κι αυτό γιατί η γραφή είναι περιπλάνηση και δεν μπορείς ν’ ακολουθείς πάντα πιστά τον χάρτη σ’ ένα ταξίδι με απρόοπτα, με εκπλήξεις, με αφόρητες στιγμές που σε αναγκάζουν να σταματάς για λίγο, να περιμένεις να περάσει ένα μπουρίνι, ώστε κατόπιν, με καινούργιο θάρρος, πιάνεις πάλι το νήμα, προχωρείς, άγνωστοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου, αβέβαια όλα και η μόνη βεβαιότητα πως, φτάνοντας στο τέλος, θα νιώσεις όπως ο Θεός την τελευταία μέρα της Δημιουργίας! " 


*Η Μαρία Ε. Σκιαδαρέση γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολήθηκε με την προϊστορική αρχαιολογία και αργότερα με τη νεότερη ιστορία. Επί χρόνια εργάστηκε σε αρχαιολογική ανασκαφή στην Κρήτη και παράλληλα δίδαξε ιστορία σε γαλλικό λύκειο. Κείμενά της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε περιοδικά και εφημερίδες. Έργα της: Το μυθιστόρημα «Άτροπος ή Η ζωή και ο θάνατος της Βενετίας

Δαπόντε» (Πατάκης, 1996), η νουβέλα «Και νεκρούς ανασταίνει», (Πατάκης, 1997), η συλλογή από νουβέλες «Κίτρινος χρόνος» (Πατάκης, 1999), το δοκίμιο «Το έργο του Ρήγα Βελεστινλή» (αφιέρωμα στα 200 χρόνια από το θάνατό του, Μεταίχμιο, 1998), το διήγημα «Η ζημιά» σε συλλογικό τόμο (Μεταίχμιο, 2002), το μυθιστόρημα «Με το φεγγάρι στην πλάτη» (Καστανιώτης, 2003), η συλλογή διηγημάτων «Όπως οι άπιστοι κι εμείς» (Καστανιώτης, 2005), το μυθιστόρημα «Χάλκινο γένος» (Πατάκης, 2013). Και τα βιβλία για παιδιά: «Καλημέρα-Καληνύχτα» (Δελφίνι, 1994). «Κωνσταντίνος Κανάρης» (Ιστορική μονογραφία), (Άμμος, 1997), «Ο θησαυρός του Ασπρογένη» (Πατάκης, 1998), «Ρήγας Βελεστινλής» (Ιστορική μονογραφία) (Άμμος 1997), «Γιλάν, η πριγκίπισσα των φιδιών» (Φαντασία, 2004), κ.ά.

 ΠΗΓΗ: http://fractalart.gr/maria-skiadaresi/