Ευτυχία είναι…

Γράφει η Μαρία Κρόντη

Ευτυχία είναι να χαίρεσαι με λίγα και όχι να θέλεις πολλά, να λες καλά είναι αυτά… Ν’ ανοίγεις τα βλέφαρά σου το πρωί, μετά από έναν γλυκό ύπνο και να βλέπεις τον ήλιο στο παράθυρό σου, ν’ αγναντεύεις απέναντι τη θάλασσα… Να κολυμπάς στα νερά της το χειμώνα, να ρουφάς τη γλύκα της, να νιώθεις την ελευθερία της, σαν να ‘σαι κι εσύ, ένα κοχύλι της. Κι έτσι αγκαλιασμένος μαζί της να σβήνεις την ανάσα σου σε κάθε απαλό κυματισμό, μεσ’ το λαμπύρισμα, στο φως της… να σμίγει η χούφτα σου με το μπλε της. Εκείνο το χρυσαφί μπλε της πελώριας φλόγας της αιώνιας άνοιξης…
 Ευτυχία είναι να κινείσαι στον απέραντο χώρο της ζωής, της σοφίας και της φύσης, περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα της, πετώντας ελεύθερος πάνω σ’ ένα ποδήλατο στο δικό σου άπειρο, στο δικό σου χρόνο, στη στιγμή σου, στο τώρα…
 Ευτυχία είναι να μοιράζεσαι χαμόγελα, δάκρυα, αγκαλιές, εικόνες, μουσικές, σκέψεις, όνειρα, λαχτάρες… με τρόπο αληθινό, δικό σου…
 Ευτυχία είναι να βλέπεις, ό,τι βλέπει κάποιος άλλος και κάποιος άλλος να βλέπει, ό,τι βλέπεις εσύ. Υπάρχετε κι οι δύο, ο ένας για τον άλλο.
 Ευτυχία είναι να διαβάζεις ένα βιβλίο, έναν άνθρωπο, ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια ψυχή…

 Ευτυχία είναι να βλέπεις τα χρώματα, την ομορφιά, που υπάρχει γύρω σου, σε τόσα μικρά και ασήμαντα… το φως, το όνειρο, το γέλιο, την ειλικρίνεια, την κατανόηση, τη λεβεντιά, την ταπεινοφροσύνη, την παραχώρηση, τη γενναιοδωρία, την καλοσύνη…
 Ευτυχία είναι να μπορείς να συγχωρείς, να καταλαβαίνεις, να λυπάσαι, να πάς πιο πέρα απ’ αυτό, που θέλει να σε σταματήσει. Πιο πέρα απ’ αυτό, που φτωχαίνει με τη φτώχεια της δικής του ψυχής, έναν πόνο του κρυφό, που πόνο ξανά γεννά σ’ εσένα. Μα ευτυχία είναι να μην αφήνεις να σε νικήσει, κι εσύ να λάμπεις από γαλήνη, να είσαι ‘συ. Τότε νικάς εσύ…

 Ευτυχία είναι να ξέρεις να κοπιάζεις, γι’ αυτό που αγαπάς, να μαζεύεις τα καλά, όπως η μέλισσα το μέλι. Να ‘χεις το στόχο το δικό σου, που κανένας δε θα ξέρει και δε χρειάζεται να ξέρει. Εσύ κι «εσύ» μόνο θα το ξέρετε… Δε θες να ξεχωρίσεις, σου αρκεί που υπάρχεις…
 Ευτυχία είναι να δακρύζεις στον πόνο του άλλου, να μπορείς να δίνεις κάτι για να κάνεις περήφανο το δάκρυ σου. Να μην ντραπείς γι’ αυτό, ούτε εκείνο για σένα.
 Ευτυχία είναι να κρατάς ό,τι καλό μπορεί να σου φέρει η ζωή, η στιγμή, οι άνθρωποι, ο κόπος σου, οι επιλογές σου. Και… τα λάθη σου να σε νουθετούν, σαν σοφοί δάσκαλοι.
 Ευτυχία είναι ν’ απλώνεις το χέρι στη ζωή, για να στ’ απλώνει κι εκείνη.
Ευτυχία είναι να ξέρεις τους δρόμους σου, τους ανθρώπους σου, να ανήκεις εκεί, που μπορείς να ανήκεις, εκεί που χτυπά δυνατά η καρδιά σου, όμως να λυπάσαι για τον πόνο των άλλων.
 Ευτυχία είναι όλα σου τα βιώματα, ό,τι είδες με τα μάτια και με τα μάτια της ψυχής σου, ό,τι άγγιξες απ’ το φως της οικουμένης, ό,τι σ’ έδωσε η πατρίδα σου, η ταυτότητά σου, ελληνικό κι όμορφο, ό,τι άκουσες με τ’ αυτιά σου, μουσικές, φωνές, τραγούδια, γλυκά ακούσματα, μνήμες…
Ευτυχία είναι να μην ξέρεις, ότι είσαι ευτυχισμένος, αλλά να είσαι, να μην ξέρεις ότι σ’ αγαπούν, αλλά να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, να μην ξέρεις ότι αγαπάς, αλλά ν’ αγαπάς και να το λες, ν’ αγαπάς στο άπειρο… χωρίς να φτάνεις ποτέ, χωρίς να νοιάζεσαι να φτάσεις.
 Ευτυχία είναι να μπορείς να γελάς, να χορεύεις, να τραγουδάς και την ίδια στιγμή να βρίσκεσαι κάπου αλλού… εκεί που εσύ θέλεις να είσαι, στης μνήμης τα ταξίδια, τόσο ελεύθερος να νιώθεις… 
Ευτυχία είναι να βρίσκεις το σφυγμό σου, στο σφυγμό των ανθρώπων, τον εαυτό σου σ’ αυτό που διαλέγεις να είσαι… να κάνεις… Να μπορείς να λες όχι, σ’ αυτό που δεν είσαι και ναι, σ’ αυτό που είσαι.
 Ευτυχία είναι να νιώθεις τη στιγμή… αιωνιότητα… και τότε η στιγμή, μ’ ένα τρόπο μαγικό, γίνεται αιωνιότητα, ζει για πάντα… πέρα απ’ τη φθορά.
Ευτυχία είναι να μην κυνηγάς την ευτυχία, τότε αυτή έρχεται… μόνη της! Ζήσε…, απλά ζήσε…

 ΠΗΓΗ: http://www.logotypos.gr/