Τι σημαίνει ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας;

Οι επιλογές και οι σκοπιμότητες 
της Σουηδικής Ακαδημίας

 Συντάκτης: Δημήτρης Γκιώνης 

 Ποιος θα είναι ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2015; Θα το μάθουμε σε λίγες ώρες, όταν θα το ανακοινώσει η Σουηδική Ακαδημία. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, αναφέρονται ονόματα υποψηφίων, αλλά η εν λόγω Ακαδημία διατηρεί τις δικές της επιλογές και σκοπιμότητες.
Παρά τη μικρή της γλωσσική εμβέλεια, η Ελλάδα -και ειδικότερα η ελληνική ποίηση- έχει, ως γνωστόν, τιμηθεί με δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας: στον Γιώργο Σεφέρη (1963) και στον Οδυσσέα Ελύτη (1979). 
Ο πρώτος ΄Ελληνας που το διεκδίκησε, το 1906, μόλις πέντε χρόνια αφ’ ότου αυτό θεσμοθετήθηκε, ήταν ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής.
Την υποψηφιότητά του ενίσχυσαν με το κύρος τους (όπως γράφει ο Γιώργος Θεοτοκάς στο βιβλίο του «Αναζητώντας τη διαύγεια», Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 2005), το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο φιλολογικός σύλλογος «Παρνασσός», ο φιλολογικός σύλλογος Κωνσταντινουπόλεως, η Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, ο πρίγκιπας Νικόλαος και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

 Γράφει ο Θεοτοκάς: «Ο Θεός ξέρει τι ιδέα θα σχημάτισαν για το πνευματικό επίπεδο της χώρας, όπου ζούσαν, ωστόσο, σε πλήρη ακμή, συγγραφείς της αξίας του Παλαμά και του Παπαδιαμάντη, του Μαλακάση και τόσων άλλων. Οπωσδήποτε η υπόθεση Σουρή αγνοήθηκε από τους Σουηδούς, συνέχεια δεν φαίνεται να δόθηκε από εδώ, και τούτο ήταν, βέβαια, το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει».
Οι αβράβευτοι 
Αγνοήθηκε η υποψηφιότητα του Σουρή, όπως στα κατοπινά χρόνια αγνοήθηκαν οι υποψηφιότητες του Γιάννη Ψυχάρη και του Κωστή Παλαμά.
Αυτοί που πλησίασαν περισσότερο το Νόμπελ ήταν ο Άγγελος Σικελιανός και ο Νίκος Καζαντζάκης, με τον δεύτερο να πολεμιέται λυσσαλέα από το ελληνικό αντιδραστικό κατεστημένο, με επικεφαλής τον ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά.
Από το 1901 που άρχισαν τα Νόμπελ, δεν απονεμήθηκαν έξι φορές: το 1914, το 1918 και την τετραετία 1940-1943.

Ο Μπόρις Πάστερνακ, στον οποίο απονεμήθηκε το Νόμπελ το 1958, υποχρεώθηκε (ως αντιφρονών) από το σοβιετικό καθεστώς να το αρνηθεί, ενώ ο συμπατριώτης του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν (αντιφρονών επίσης) το αποδέχθηκε μεν το 1970, αλλά δεν θέλησε να πάει να το παραλάβει από τον φόβο μήπως δεν του επιτραπεί να επιστρέψει.
Είναι και ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος το 1964 το αρνήθηκε ο ίδιος.
Η απονομή του Νόμπελ, που συνοδεύεται κι από ένα σημαντικό χρηματικό ποσό (κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ), δεν σημαίνει βέβαια ότι εξασφαλίζει και την αθανασία εκείνου
 Η σκοπιμότητα επικράτησε σε αρκετές περιπτώσεις, με πιο τρανταχτή αυτήν του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ, στον οποίο απονεμήθηκε το 1953 για τα «Απομνημονεύματά» του, τα οποία βέβαια δεν έχουν καμιά λογοτεχνική αξία.
Πολιτικές σκοπιμότητες εξυπηρετούσαν κυρίως τα Νόμπελ στους απόβλητους, όπως προαναφέρθηκε, του σοβιετικού καθεστώτος, Πάστερνακ και Σολζενίτσιν, αλλά και (ως αντίβαρο) στον εκλεκτό του καθεστώτος Μιχαήλ Σολόχοφ (1965), στον οποίο φυσικά επετράπη να το πάρει... 

ΠΗΓΗ: https://www.efsyn.gr/