Κώστας Μουρσελάς:

«Εκείνος κι εκείνος…»

 Η σειρά που τάραξε τα νερά της Ελληνικής τηλεόρασης με κείμενα γεμάτα με αντικαθεστωτικά μηνύματα και εξαιρετική απόδοση, από δύο τεράστιους ηθοποιούς!
 Ο Λoυκάς(Βασίλης Διαμαντόπουλος) κι ο Σόλων(Γιώργος Μιχαλακόπουλος).

 Σόλων: Είναι, βλέπεις, αυτές οι καταραμένες συνήθειες των ανθρώπων. Τον καφέ τους, το ουίσκι τους... 
Λουκάς: Να δεις, Σόλων, που μια μέρα των ημερών, θα μας κολλήσει κι εμάς. Τώρα μας κόλλησε ο καφές, αύριο που ξέρεις. 
Σ.: Ουίσκι; Αδύνατον! Ούζο, μόνον ούζο... 
Λ.: Κατάλαβες, ούτε φίδι δεν μπορεί να γίνει κανένας. Ούζο; Είπες ούζο;;; 
Σ.: Ούζο. Λ.: Τι το 'θελες τώρα το ούζο; Πού το θυμήθηκες; 
Σ.: Δεν ξέρω, κάτι μου μύρισε, Λουκά... 
Λ.: Τι; Ούζο; 
Σ.: Και χταπόδι και ούζο... 
 (Μυρίζουν) 

Λ.: Πού; Από 'κει, από 'κει; 
Σ.: Όχι, από 'δω... (Του γυρίζει κωμικά το κεφάλι) 
Λ.: Η μύτη μου, η καταραμένη μου η μύτη... Πάντα κρυωμένη. Να 'πιανα τη μυρωδιά τους τουλάχιστον! Ωραία μυρίζει, Σόλων; Ωραία; 
Σ.: Πάψε! (Μυρίζει.) Μη μου το χαλάς. 
Λ.: Μα, Σόλων... 
Σ.: Πάψε, φλύαρε... Λες, λες... Τι λες; Όλο λες. Βαρέθηκα. 
Λ.: Εμένα. 
Σ.: Εσένα. Πάψε. Αφού μυρίζω. Τι με διακόπτεις; 
Λ.: Εγώ; 
Σ.: Εσύ. Θα σ' τα διηγηθώ ένα ένα μετά. Άσε με τώρα. Μπα... 
(Μυρίζει.) 
Ορίστε, έφυγε, χάθηκε, πάει.
(Μυρίζουν) 
Λ.: Πάει; 
Σ.: Πάει. 
Λ.: Τι μύριζε; Χταπόδι αληθινό, φρέσκο; 
Σ.: Κατεψυγμένο. Σε νοιάζει; 
Λ.: Απατεώνες. 
Σ.: Στάσου, ξανάρχεται. Κεφτέδες τώρα. 
Λ.: Κεφτέδες, Σόλων; Είσαι βέβαιος; Κεφτέδες; 
Σ.: Κεφτέδες. 
Λ.: Μη μου το λες. Τρελάθηκα, πεθαίνω. 
Σ.: Και τσίρους. 
Λ.: Μυρίζει τώρα και τσίρους, Σόλων; Τσίρους; 
Σ.: Τσίρους ψητούς, τσίρους, τσίρους. Σου λέω, αληθινούς τσίρους. 
Λ.: Φτάνει, δεν αντέχεται άλλο. 
Σ.: Και ψητό. 
Λ.: Στα κάρβουνα; 
Σ.: Στα κάρβουνα. 
Λ.: Θ' αυτοκτονήσω, Σόλων... Τόση ευτυχία δεν την μπορώ. Δεν την αντέχω. Όχι τόση ευτυχία. Θεέ μου... Και κεφτέδες και τσίρους και χταπόδι... 
Σ.: Λουκά. 
Λ.: Σόλων. 
Σ.: Τώρα σαγανάκι τυρί. Μου μοσχοβολάει σαγανάκι τυρί και κεφτέδες και ούζο. Κατάλαβες; 
Λ.: Όχι, σε πνίγω, ούτε λέξη. Αυτοκτονώ, πέφτω, σε πνίγω. 
(Ανεβαίνει στον τοίχο) 
Σ.: Πού πέφτεις, Λουκά; 
Λ.: Στη θάλασσα πέφτω... 
Σ.: Ποια θάλασσα; Οικόπεδο είναι.... 
Λ.: Πού; Τότε πού; Είναι αδύνατον να υπάρχει τόση ευτυχία μαζι. Πού ν' αυτοκτονήσω, πού; Λέγε! 
Σ.: Περίμενε, έχουμε κι άλλα. 
Λ.: Όχι άλλα, Σόλων... Όχι... 
Σ.: Σκάσε. 
Λ.: Σόλων, δεν μπορεί με τόση μυρωδιά και να 'ναι κατεψυγμένο το χταπόδι τους. Λάθος έκανες, Σόλων. 
Σ.: Πάψε. 
Λ.: Τι; 
Σ.: Κοτόπουλο. 
Λ.: Όχι. Σ.: Ναι. 
Λ.: Αυτό πια όχι, ποτέ. 
Σ.: Πάει, τετέλεσται, θα μπούμε.
 Συνεχίζεται... 

 Ο Κώστας Μουρσελάς όταν έγραφε το "Εκείνος κι εκείνος" διαισθανόταν την κατάσταση που επικρατούσε και φυσικά αυτή την κατάσταση που θα ερχότανε. Ένας βαθιά σοφός άνθρωπος. Ο λόγος του καθαρός, ατόφιος, Ελληνικός. "Έφυγε" από την ζωή την Κυριακή 16 Ιουλίου 2017
ΠΗΓΗ: http://enfo.gr/ar7441