«Τα διηγήματα της πλατείας»

Γιώργος Πύργαρης - Historical Quest 

 Γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη 

 Το ψηφιδωτό των μικρών πραγμάτων 
«Στις πλατείες συναντιέται το "εγώ", που έρχεται ανυποψίαστο από τη φωλιά του, με άλλα "εγώ". Υπάρχει εκεί ένας αυστηρός καθρέφτης που φωτίζει διαφορετικά το είδωλο που έχει ο καθείς πλάσει για τον εαυτό του...» (Από την Εισαγωγή του συγγραφέα)

 Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό μικρών πραγμάτων. Δείχνουν μικρά, όμως ακουμπούν στον βυθό της ουσιαστικής ζωής των ανθρώπων και ιδίως των σχέσεών τους. Αν ο άνθρωπος υπάρχει για να σχετίζεται, εδώ ο καλός συγγραφέας Γιώργος Πύργαρης φανερώνει αμέσως πόσο το γνωρίζει και το εκτιμά αυτό. Γιατί όλες οι ιστορίες του αναφέρονται σε σχέσεις ανάμεσα σε δύο πλάσματα, ή περισσότερους ανθρώπους, σε οικογένειες, φίλους, συγχωριανούς, σε ζωντανούς και σε πεθαμένους, όλος αυτός ο κόσμος, δηλαδή, που διασχίζει τους δρόμους της εσωτερικής και εξωτερικής μικρής μας πόλης, της εξωτερικής και εσωτερικής μικρής πλατείας. Διασταυρώνεται, χαμογελά ή γυρίζει το κεφάλι, συζητά, συμπαθιέται, θυμώνει, κάνει αστεία, φάρσες, αγαπιέται ή αδιαφορεί. Δεν είναι μόνο «η κόλαση οι άλλοι», είναι και ο παράδεισός μας, και ο Γ. Π. το ξέρει και το χαίρεται τούτο το δεύτερο.
Στις ιστορίες του μιλάει με ματιά ώριμη και για ανθρώπους ισορροπημένους, σχετικά έστω ισορροπημένους, όπως είναι οι περισσότεροι ισορροπημένοι, που καλοπροαίρετα συγκινούνται από τον καλόν άλλον και από το καλό, ενοχλούνται από τον ανάποδο ή το νοσηρό. Θυμίζει, δηλαδή, τους περισσότερους από εμάς και δεν γυρεύει εξτρεμιστικές, ακραίες καταστάσεις να απολυτοποιήσει και να εντυπωσιάσει.

Μ’ αρέσει αυτό! Θέλει κότσια να γράφεις για τους εντάξει. Συνήθως οι συγγραφείς αναζητούν να μιλήσουν για υποθέσεις ζοφερές και παράδοξες που σπάνια συναντάς στην καθημερινότητά σου, δύσκολα αναγνωρίζεις ανάμεσα σε όσους ξέρεις και σε όσα καταλαβαίνεις ένα γύρο. Ο Γ. Π. όμως τολμά να πάρει τη θέση του «κανονικού» ανθρώπου και χωρίς εξιδανικεύσεις ή υπερβολές να τον κάνει ήρωά του.
 Με μορφή διάφανη σαν καθαρό τζάμι, κατανοητή, με καλά, εύστοχα ελληνικά, γνώση παλμού, με αρχή, μέση και τέλος, και εντέλει, παρά τις τόσες του «κανονικότητες», το βιβλίο ρέει ελκυστικό και συγκινητικό, ενδιαφέρον και πειστικό.
Είναι, εξάλλου, φανερό πως τα κείμενά του είναι γεμάτα προσωπικά βιώματα, ιστορίες και πρόσωπα βιωμένα και αφομοιωμένα καλά από τον λογισμό, κι αυτό τα βγάζει αυθεντικά και ολοζώντανα. Θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο γραμμένο με κέφι.
Με ένα μεράκι για το παρελθόν κι εκείνους που πέρασαν απ’ τη ζωή του συγγραφέα και καταστάλαξαν ως μνήμες δουλεμένες πια με καλοσύνη, συγχώρεση και –το πιο σημαντικό για όσους γράφουν και για την ανθρωπογνωσία μας– με κατανόηση.
Το Χιόνι, η Τερέζα, εκείνο το απολαυστικό του «παπαδιαμάντειο» πείραμα με τις μπόσκες, ο κουρέας που τον καλοκούρεψε, ο Λιάκος που κολλούσε πλακάκια καπνίζοντας χασίς, κι άλλοι κι άλλοι...
Πάνω από όλα, έχει κερδίσει την απλότητα τη δυσκολοκατόρθωτη. Την απλότητα που καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με την απλοϊκότητα. Γιατί απλός καταλήγει να γίνει ο ουσιαστικότερος, όπως διάφανος καταλήγει να γίνει ο απροσποίητος και ο ακομπλεξάριστος από τους πεζογράφους. Η ποιητικότητα δεν έχει ανάγκη εκφράσεις ομιχλώδεις.
Χειρίζεται τον λόγο του άνετα, καλοζυγισμένα, εύκολα, κι αυτό το εύκολό του είναι δύσκολο κατόρθωμα για όσους γράφουν. Μέσα από το καθαρό τζάμι των κεφαλαίων του παρακολουθείς μια ζωή που κι εσύ είχες, είχαν οι δικοί σου κι άκουσες, ή ήθελες να έχεις. Με νοσταλγία, καλό νόημα και, πιο πολύ, με γνήσια και χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, ανθρωπιά.
Ο Γιώργος Πύργαρης καταγράφει την ψυχή του, και ό,τι από τους μέσα δρόμους της ξεχειλίζει, χωρίς να αγωνίζεται να επινοεί.

ΠΗΓΗ: diastixo.gr