'Αλκη Ζέη - Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι δανεισμένος από μια ερώτηση της εγγονής της Άλκης Ζέη, μία ερώτηση αφοπλιστική που τα περισσότερα εγγόνια κάνουν στις γιαγιάδες τους.
Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών απαντά στην παραπάνω ερώτηση αφηγούμενη 20 ιστορίες μέσα από τις οποίες ουσιαστικά αυτοβιογραφείται.
Η οικογένειά της, όσα έζησε με το σύζυγό της εξόριστη στη Γαλλία επί Χούντας, τα παιδιά της, τα εγγόνια της, η καθημερινότητά της. Και επιπλέον η συγγραφή…
Και όλα αυτά σε πρώτο πρόσωπο, δοσμένα γλυκά και με χιούμορ...
«- Σου έφερα την εφημερίδα. Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα. Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο; - Απόψε έχει πανσέληνο, λέει. Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω. Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε.
Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα; Κοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Μηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Τα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ - χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ' αυτό που πρέπει. Είναι η εγγονή μου, η Άννα».
(Από το βιβλίο)
«Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο της 'Αλκης Ζέη», παρατήρησε η Κ. Σχινά στην παρουσίαση του βιβλίου στον «ΙΑΝΟ», «σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να γράψει κανείς για τον εαυτό του, με τρόπο που να περιέχει και τους άλλους.
Κάθε φορά η 'Αλκη Ζέη μού δίνει την απάντηση: μεταπλάθοντας το βίωμα σε κάτι καθολικότερο, συνδέοντας την ατομική με τη συλλογική εμπειρία, αφήνοντας το συναίσθημα ελεύθερο αλλά ταυτόχρονα παίρνοντας αποστάσεις απ' αυτό, εισάγοντας το χιούμορ ως στοιχείο λυτρωτικό.
Με συγκινεί ο τρόπος που διαλέγει η Ζέη να μιλήσει για τα μεγάλα, ξεκινώντας από κάτι μικρό: ένα ζευγάρι γόβες, ένα κίτρινο τασάκι, μια ξανθή κοτσίδα, μια κουβέρτα που της έχει φύγει ολόκληρο κομμάτι στο σχήμα του σίδερου, ακόμα και μια γόπα που πέφτει σαν διάττοντας από ένα μπαλκόνι στην άσφαλτο μια σκοτεινή βραδιά.
Με συγκινεί ο τρόπος που ανασυνθέτει τα πρόσωπα, τις χειρονομίες τους, όσα λέγονται και όσα αποσιωπώνται. Και ταυτόχρονα, όταν φέρνω στον νου μου το σύνολο των βιβλίων της σε αντίστιξη με τα σύντομα, κατά κύριο λόγο αυτοβιογραφικά της αφηγήματα, με εντυπωσιάζει ο τρόπος που ατενίζει τη ζωή της από ψηλά, σαν τοπίο, με μια βαθύτατη αίσθηση της σύνδεσης μεταξύ όλων των μερών της.
Ο αρμός, βεβαίως, που συνδέει μεταξύ τους τις πολλές ζωές της 'Αλκης Ζέη είναι η Ιστορία. Ή, ακριβέστερα, ο άνθρωπος, στην εμπλοκή του με την Ιστορία. Και την Ιστορία, η 'Αλκη Ζέη δεν την απέφυγε.
Ακόμη και τυχαία, βρισκόταν εκεί που τεκταίνονταν τα γεγονότα. Όπως το 1973, που παρότι αυτοεξόριστη στο Παρίσι, ήρθε με χίλιους δισταγμούς στην Αθήνα να δει την άρρωστη μητέρα της και έπεσε πάνω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου»...
Σημειώστε πως πέρα από τις 20 ιστορίες που αποτελούν το πρώτο μέρος του βιβλίου, εμπεριέχονται επίσης άλλες 8 ιστορίες που η ίδια έγραψε…
ΠΗΓΕΣ: http://www.protothema.gr/culture/books/
http://tospirto.net/book/
Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι δανεισμένος από μια ερώτηση της εγγονής της Άλκης Ζέη, μία ερώτηση αφοπλιστική που τα περισσότερα εγγόνια κάνουν στις γιαγιάδες τους.
Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών απαντά στην παραπάνω ερώτηση αφηγούμενη 20 ιστορίες μέσα από τις οποίες ουσιαστικά αυτοβιογραφείται.
Η οικογένειά της, όσα έζησε με το σύζυγό της εξόριστη στη Γαλλία επί Χούντας, τα παιδιά της, τα εγγόνια της, η καθημερινότητά της. Και επιπλέον η συγγραφή…
Και όλα αυτά σε πρώτο πρόσωπο, δοσμένα γλυκά και με χιούμορ...
«- Σου έφερα την εφημερίδα. Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα. Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο; - Απόψε έχει πανσέληνο, λέει. Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω. Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε.
Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα; Κοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Μηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Τα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ - χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ' αυτό που πρέπει. Είναι η εγγονή μου, η Άννα».
(Από το βιβλίο)
«Κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο της 'Αλκης Ζέη», παρατήρησε η Κ. Σχινά στην παρουσίαση του βιβλίου στον «ΙΑΝΟ», «σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να γράψει κανείς για τον εαυτό του, με τρόπο που να περιέχει και τους άλλους.
Κάθε φορά η 'Αλκη Ζέη μού δίνει την απάντηση: μεταπλάθοντας το βίωμα σε κάτι καθολικότερο, συνδέοντας την ατομική με τη συλλογική εμπειρία, αφήνοντας το συναίσθημα ελεύθερο αλλά ταυτόχρονα παίρνοντας αποστάσεις απ' αυτό, εισάγοντας το χιούμορ ως στοιχείο λυτρωτικό.
Με συγκινεί ο τρόπος που διαλέγει η Ζέη να μιλήσει για τα μεγάλα, ξεκινώντας από κάτι μικρό: ένα ζευγάρι γόβες, ένα κίτρινο τασάκι, μια ξανθή κοτσίδα, μια κουβέρτα που της έχει φύγει ολόκληρο κομμάτι στο σχήμα του σίδερου, ακόμα και μια γόπα που πέφτει σαν διάττοντας από ένα μπαλκόνι στην άσφαλτο μια σκοτεινή βραδιά.
Με συγκινεί ο τρόπος που ανασυνθέτει τα πρόσωπα, τις χειρονομίες τους, όσα λέγονται και όσα αποσιωπώνται. Και ταυτόχρονα, όταν φέρνω στον νου μου το σύνολο των βιβλίων της σε αντίστιξη με τα σύντομα, κατά κύριο λόγο αυτοβιογραφικά της αφηγήματα, με εντυπωσιάζει ο τρόπος που ατενίζει τη ζωή της από ψηλά, σαν τοπίο, με μια βαθύτατη αίσθηση της σύνδεσης μεταξύ όλων των μερών της.
Ο αρμός, βεβαίως, που συνδέει μεταξύ τους τις πολλές ζωές της 'Αλκης Ζέη είναι η Ιστορία. Ή, ακριβέστερα, ο άνθρωπος, στην εμπλοκή του με την Ιστορία. Και την Ιστορία, η 'Αλκη Ζέη δεν την απέφυγε.
Ακόμη και τυχαία, βρισκόταν εκεί που τεκταίνονταν τα γεγονότα. Όπως το 1973, που παρότι αυτοεξόριστη στο Παρίσι, ήρθε με χίλιους δισταγμούς στην Αθήνα να δει την άρρωστη μητέρα της και έπεσε πάνω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου»...
Σημειώστε πως πέρα από τις 20 ιστορίες που αποτελούν το πρώτο μέρος του βιβλίου, εμπεριέχονται επίσης άλλες 8 ιστορίες που η ίδια έγραψε…
ΠΗΓΕΣ: http://www.protothema.gr/culture/books/
http://tospirto.net/book/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου