Η Μαρία της φυγής…

"Έρως, Θέρος, Πόλεμος"
Ευγενία Φακίνου- Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 

 Σύμη 1919
Η εποχή των θαυμάτων για το νησί. Ο ηλεκτρισμός, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος αλλά και η σκληρή Ιταλική Κατοχή.
 Η Μαρία, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι το τρίτο από τα έξη παιδιά του Σωτήρη και της Ελένης. Γεννήθηκε στη Σύμη το 1919 με το νησί να είναι υπό ιταλική κατοχή. Μεγαλώνοντας φροντίζει τα τρία μικρότερα αδέλφια της. Με μεγάλη επιμονή της μητέρας της Ελένης, πηγαίνει σχολείο. Αναγκάζονται να περπατούν πολύ ώρα κάτω από δύσκολες συνθήκες για να φτάσουν. Αυτό όμως δεν την ενοχλεί γιατί η δίψα της για μάθηση είναι μεγάλη. Έζησε και το ''θαύμα'' του ηλεκτρισμού, το βράδυ του 1928 που ηλεκτροδοτήθηκε πρώτη φορά το νησί.
 Την άνοιξη του 1931 στα 12 της πάει σε μια θεία της στην Αίγυπτο στο Πορτ Τεουφίκ, που της υποσχέθηκε να την βοηθήσει και να την καλοπαντρέψει. Φτάνοντας ανακαλύπτει πως η θεία της την ήθελε για υπηρέτρια.
 Αλεξάνδρεια 1938 
Ο πόλεμος προ των πυλών. Ευτυχώς γνωρίζει την Κα Θέκλα, εθελόντρια στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, που θα την βοηθήσει πάρα πολύ. Αρχικά πήγε για γκουβερνάντα στο σπίτι του γιού της θείας της, αλλά η γυναίκα του της συμπεριφερόταν άσχημα και όταν ζήτησε τον μισθό της και το διαβατήριό της για να φύγει, αρνούνταν να της τα δώσουν.

Τη βοήθησε η Αιγύπτια υπηρέτρια και έτσι βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια στο σπίτι της κυρίας Θέκλας. Το πάθος της για μάθηση την οδήγησε να γίνει νοσοκόμα, που την βοήθησε πολύ μέχρι το τέλος της ζωής της. Ως νοσοκόμα πια, θα γνωρίσει την αγριότητα των χειρουργείων της ερήμου, τους βομβαρδισμούς αλλά και το πάθος για ζωή της νεολαίας.
Στην Αλεξάνδρεια θα βιώσει τον πόλεμο, την αγριότητα των χειρουργείων της ερήμου, την απώλεια αγαπημένων της προσώπων. Θα βιώσει την βύθιση του Medway, θα γνωρίσει τον γιατρό Γρηγόρη Λαμπράκη.
 Αθήνα 1945 
Το Άγνωστο. Θα ξεκινήσει πάλι απ' την αρχή, μέσα στις δύσκολες συνθήκες, μ' ένα παιδί και μια αφόρητη μοναξιά.
 Έχει δημιουργήσει τη δική της οικογένεια παλεύοντας με νύχια και με δόντια μέχρι το τέλος της ζωής της. Μέσα από τη δική της ιστορία παρακολουθούμε τα γεγονότα από το 1919 στη Σύμη, αργότερα στην Αλεξάνδρεια και τέλος στην Αθήνα.
Η Μαρία δε διαμόρφωσε την Ιστορία. Δεν όρισε καμία της στιγμή. Υπήρξε μόνο μία κουκκίδα στα ιστορικά γεγονότα, όπως τόσοι άλλοι της γενιάς της. Ατομική και συλλογική μνήμη και ποτέ νοσταλγία.
 Η μνήμη μάς βοηθά να διαμορφώσουμε την ταυτότητά μας κι όχι να την αρνηθούμε. Να συμφιλιωθούμε με τις «σκοτεινές» στιγμές που έρχονται στην επιφάνεια. Να συγχωρέσουμε και να υπερβούμε τον πόνο που προκαλεί η ανάμνηση...