Πού καιρός για διάβασμα!
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Πελοπόννησος»)
Ανήκω σε μια γενιά που βρέθηκε αντιμέτωπη με την υποχρεωτική μετάβαση από το (παραδοσιακό) γράψιμο στη χρήση του υπολογιστή.
Δεν ήταν αυτό και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, καθώς η προσαρμογή στα νέα δεδομένα απαιτούσε μια ευελιξία για την οποία κανένας και τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει…
Μέσα σε λιγότερο από μια εικοσαετία άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν πολλά, με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας σε ασύλληπτους ρυθμούς να δίνει τον σχετικό τόνο.
Σήμερα θα δυσκολευτείς να βρεις παιδί που να μην ξέρει να παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού κινητό τηλέφωνο με σύγχρονες εφαρμογές ή τάμπλετ και να μην έχει λογαριασμό στα λεγόμενα social media.
Εξίσου, όμως, δύσκολο είναι και να βρεις έφηβο που να έχει διαβάσει τα «Ψηλά Βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου ή το «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Πού στις μέρες μας καιρός για τέτοια;
Η δική μας γενιά διάβαζε. Λίγο ή πολύ αλλά διάβαζε, γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Όχι απαραίτητα και πάντα υπό τη μορφή πειθαναγκασμού. Τα κόμικ, για παράδειγμα, ήταν μια διέξοδος ψυχαγωγίας…
Βέβαια, μπορεί να παρηγορεί η σκέψη ότι υπάρχουν και τα… χειρότερα, τα νέα παιδιά που ενδεχομένως δεν έχουν ανοίξει βιβλίο έως τώρα στη ζωή τους.
Μόνο που κι αυτός ο συλλογισμός υποχωρεί, όταν διαπιστώνεις ότι με τη δεξιότητα με την οποία χειρίζονται τα γκάτζετ σε κάνουν να νιώθεις μπροστά τους… πρωτόγονος. Κάτι σαν τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ ένα πράμα.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν η κατ΄ έτος «εορταζόμενη» Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου θα ωθήσει έστω και λίγους από τους σημερινούς νέους να βάλουν το διάβασμα στη ζωή τους, όταν κι εμείς οι μεγαλύτεροι το έχουμε παραμελήσει καθώς βρισκόμαστε καθημερινά με τις ώρες μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή.
Επόμενο, λοιπόν, είναι να βρίσκει πεδίον δόξης λαμπρό και η λεξιπενία.
Πάνε από τότε 25 χρόνια. Ένας καθηγητής στη δημοσιογραφική σχολή που παρακολουθούσα συνήθιζε να λέει ότι «όπως πάμε, σε λίγο όποιος θα γνωρίζει διακόσιες λέξεις θα θεωρείται σοφός».
Στις μέρες μας οι εκατό θα θεωρούνται, μάλλον, υπεραρκετές….
ΠΗΓΗ: Εφημ. Πελοπόννησος
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Πελοπόννησος»)
Ανήκω σε μια γενιά που βρέθηκε αντιμέτωπη με την υποχρεωτική μετάβαση από το (παραδοσιακό) γράψιμο στη χρήση του υπολογιστή.
Δεν ήταν αυτό και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, καθώς η προσαρμογή στα νέα δεδομένα απαιτούσε μια ευελιξία για την οποία κανένας και τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει…
Μέσα σε λιγότερο από μια εικοσαετία άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν πολλά, με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας σε ασύλληπτους ρυθμούς να δίνει τον σχετικό τόνο.
Σήμερα θα δυσκολευτείς να βρεις παιδί που να μην ξέρει να παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού κινητό τηλέφωνο με σύγχρονες εφαρμογές ή τάμπλετ και να μην έχει λογαριασμό στα λεγόμενα social media.
Εξίσου, όμως, δύσκολο είναι και να βρεις έφηβο που να έχει διαβάσει τα «Ψηλά Βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου ή το «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Πού στις μέρες μας καιρός για τέτοια;
Η δική μας γενιά διάβαζε. Λίγο ή πολύ αλλά διάβαζε, γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Όχι απαραίτητα και πάντα υπό τη μορφή πειθαναγκασμού. Τα κόμικ, για παράδειγμα, ήταν μια διέξοδος ψυχαγωγίας…
Βέβαια, μπορεί να παρηγορεί η σκέψη ότι υπάρχουν και τα… χειρότερα, τα νέα παιδιά που ενδεχομένως δεν έχουν ανοίξει βιβλίο έως τώρα στη ζωή τους.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν η κατ΄ έτος «εορταζόμενη» Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου θα ωθήσει έστω και λίγους από τους σημερινούς νέους να βάλουν το διάβασμα στη ζωή τους, όταν κι εμείς οι μεγαλύτεροι το έχουμε παραμελήσει καθώς βρισκόμαστε καθημερινά με τις ώρες μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή.
Επόμενο, λοιπόν, είναι να βρίσκει πεδίον δόξης λαμπρό και η λεξιπενία.
Πάνε από τότε 25 χρόνια. Ένας καθηγητής στη δημοσιογραφική σχολή που παρακολουθούσα συνήθιζε να λέει ότι «όπως πάμε, σε λίγο όποιος θα γνωρίζει διακόσιες λέξεις θα θεωρείται σοφός».
Στις μέρες μας οι εκατό θα θεωρούνται, μάλλον, υπεραρκετές….
ΠΗΓΗ: Εφημ. Πελοπόννησος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου