Το ευχόδεντρο

Συγγραφέας ΚΑΘΡΙΝ ΑΠΛΓΚΕΪΤ 
Μεταφραστής Σέβυ Σπυριδογιαννάκη 
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 Τα δέντρα δεν ξέρουν να λένε αστεία, όμως σίγουρα ξέρουν να λένε ιστορίες…
 Ο Ρεντ, μια γέρικη βελανιδιά, είναι το «ευχόδεντρο» της γειτονιάς – οι άνθρωποι γράφουν τις ευχές τους σε κομμάτια ύφασμα και τα κρεμάνε στα κλαδιά του.
Μαζί με ένα κοράκι με το όνομα Μπόνγκο και άλλα ζωάκια που αναζητούν καταφύγιο στις κουφάλες του, το ευχόδεντρο είναι ο φύλακας της γειτονιάς.
 Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Ρεντ τα έχει δει όλα. Ώσπου μια οικογένεια μετακομίζει στην περιοχή.
Δεν την υποδέχονται όλοι με χαρά και ο Ρεντ είναι σίγουρος ότι ως ευχόδεντρο θα φανεί πιο χρήσιμος από ποτέ.
 Αστείο, τρυφερό και συγκινητικό, το μυθιστόρημα αυτό βγαίνει κατευθείαν μέσα από την καρδιά της Κάθριν Απλγκέιτ που βρίσκεται στην καλύτερη συγγραφική στιγμή της.

BookSyros: Ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσουν οι γονείς, πριν το κάνουν δώρο στα παιδιά τους για τις γιορτές!

Απόσπασμα βιβλίου
 «Είναι δύσκολο να μιλήσεις σε δέντρο. Δεν το έχουμε ιδιαίτερα με την ψιλή κουβεντούλα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε καταπληκτικά πράγματα, πράγματα που εσείς μάλλον δε θα κάνετε ποτέ. 
 Νανουρίζουμε χνουδωτές μικρές κουκουβάγιες. Σταθεροποιούμε ασταθή δεντρόσπιτα. Φωτοσυνθέτουμε. Αλλά να μιλάμε στους ανθρώπους; Όχι ιδιαίτερα. Και προσπαθήστε να βάλετε ένα δέντρο να πει ένα αστείο. 

Η συγγραφέας: Katherine Applegate

 Πάντως τα δέντρα μιλάνε σε κάποιους, σε αυτούς που ξέρουμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε. Μιλάμε σε ριψοκίνδυνους σκίουρους. Μιλάμε σε εργατικά σκουλήκια. Μιλάμε σε φανταχτερές πεταλούδες και σε ντροπαλούς σκόρους. Τα πουλιά; Είναι απολαυστικά. Οι βάτραχοι; Γκρινιάρηδες αλλά καλόκαρδοι. Τα φίδια; Τρομεροί κουτσομπόληδες. Τα δέντρα; Ποτέ δε συνάντησα κάποιο δέντρο που να μη συμπάθησα. Καλά, οκέι. Είναι μια συκομουριά λίγο πιο πέρα. Μπλα-μπλα-μπλα, ναι αυτή. Λοιπόν, αν μιλάμε ποτέ στους ανθρώπους; 
Αν μιλάμε πραγματικά, αυτό που είναι η πιο ανθρώπινη απ’ τις ανθρώπινες δεξιότητες; Καλή ερώτηση. Τα δέντρα έχουν μια μάλλον περίπλοκη σχέση με τους ανθρώπους τελικά. Τη μια στιγμή μάς αγκαλιάζετε. Την άλλη στιγμή μάς μετατρέπετε σε τραπέζια και γλωσσοπίεστρα. 
 Ίσως να αναρωτιέστε γιατί το ότι τα δέντρα μιλάνε δε συμπεριλαμβανόταν στην ύλη της Φυσικής Ιστορίας, στη διάρκεια εκείνων των μαθημάτων με τίτλους όπως "Η μητέρα φύση είναι φίλη μας". 
Μην κατηγορείτε τους δασκάλους σας. Το πιθανότερο είναι ότι δεν ξέρουν ότι τα δέντρα μιλάνε. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το ξέρουν. 
 Πάντως, αν τύχει να σταθείτε κοντά σ’ ένα δέντρο που δείχνει φιλικό μια μέρα που νιώθετε τυχεροί, δε βλάπτει ν’ ακούσετε προσεκτικά…»

 ΠΗΓΗ: https://www.paron.gr/