«Οι αναγνώστες του Μπρόκεν Γουίλ προτείνουν…»

(Μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο 
της Καταρίνα Μπίβαλντ, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ)

Αγαπητή Σάρα, 

Συντροφιά με βιβλία ή με ανθρώπους; Ρωτάς. Δύσκολο δίλημμα, οφείλω να ομολογήσω. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα βιβλία-σίγουρα δεν είναι πιο καλοί, δεν σε κάνουν να γελάς περισσότερο ούτε σε παρηγορούν καλύτερα- ωστόσο, όσο και αν το ερώτημα τριβελίζει το μυαλό μου, σε βάθος χρόνου πάντα τείνω να επιλέγω τους ανθρώπους… 
Αν έκρινα τα πράγματα καθαρά με αριθμούς, τότε τα βιβλία θα κέρδιζαν ασυζητητί –οι άνθρωποι που αγάπησα σε ολόκληρη τη ζωή μου μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, σε σύγκριση με τα δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες, βιβλία που αγάπησα (και εδώ μετράω μόνο τα βιβλία που πραγματικά αγάπησα, αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο και μόνο που τα κοιτάς, που σε κάνουν να χαμογελάς ανεξάρτητα απ’ ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου, αυτά στα οποία πάντα επιστρέφεις σαν παλιός φίλος και που θυμάσαι πότε τα «πρωτογνώρισες»- είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνεις τι εννοώ. Όμως, αυτή η χούφτα άνθρωποι που αγαπά κανείς… σίγουρα αξίζει όσο όλα αυτά τα βιβλία… 

Υπήρχαν πάντα βιβλία που μπορούσες να τα κλείσεις με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, βιβλία που σε έκαναν να νιώσεις πως ο κόσμος ήταν λίγο πιο τρελός, πιο παράξενος και πιο όμορφος όταν σήκωνες τα μάτια από τις σελίδες τους… 
Πράγματι, τα βιβλία είναι καταπληκτικά και πιθανότατα, σε μια καλύβα στο δάσος, μπορείς να μείνεις μόνο με αυτά, όμως, πόση πλάκα έχει να διαβάσεις ένα καταπληκτικό βιβλίο

αν δεν μπορείς να πεις στους άλλους γι’ αυτό, να μιλήσεις γι’ αυτό, να ανατρέχεις συνέχεια σ’ αυτό;

Χαιρετισμούς,

Έιμυ