Ένα καλοκαίρι…

 Από τη συλλογή διηγημάτων 

«Συλλέκτης Ιδεών» (εκδ. ΝΕΟΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ)

του Αντώνη Δελώνη ((1935- Μάιος 2019)

 

«Τούτο το καλοκαίρι είπε κι αυτός να ξεδώσει. Κάποια Κυριακή που τα ‘χε καταφέρει με τα χίλια βάσανα να πάει μέχρι τη Γλυφάδα, έτσι καθισμένος στα βραχάκια, ένιωσε πολλά πράγματα. Ένιωσε το καλοκαίρι ν’ ανεβαίνει μέχρι μέσα στα φύλλα της καρδιάς, να μεταμορφώνει τα πρόσωπα του ονείρου, είδε να χλωροφυλλιάζει το δέρμα των κοριτσιών κι η θάλασσα μα γίνεται μαλακή, πηλός στην αφή, να τον πλάσεις με τη φαντασία σου όπως θέλεις…

Όλο το χειμώνα, υπομονετικά και με μια μυστική οίηση μάζευε δραχμή δραχμή και κανάκευε κιόλας  τούτο το θησαυρό, ξομπλιάζοντας όνειρα δίχως τελειωμό τις κρύες νύχτες…

Τις μαλακές νύχτες της άνοιξης καθόταν στ’  ανοιχτό παράθυρο. Η φαντασία άνοιγε πανιά… Λογάριαζε, υπολόγιζε, μετρούσε, σχεδίαζε, ονειρευόταν…

-Θαυμάσια! Πάμε πολύ καλά! Δυο χιλιάδες τριακόσιες εξήντα δύο και ένα πενηνταράκι…

Δεν είναι ζωή αυτή που κάνουμε. Κι ύστερα, τι τα θες; Είναι κι η περιπέτεια. Ίσα τώρα να πηγαίνεις κάθε μέρα Περιστέρι-Τρεις Γέφυρες κι ίσα να ζεις σε θαλαμηγούς, σε κοσμικές ακτές και πάει λέγοντας;

 Κι ήρθε ο Ιούνιος. Μήνας γεμάτος χυμούς και υποσχέσεις! Αγόρασε και δυο-τρία παρδαλά πουκάμισα στο Μοναστηράκι, σε ένα υπόγειο μισοτιμής, ένα παντελόνι τζιν, γύρισε το περσινό κουστούμι, πήρε και βατραχοπέδιλα. Ήταν έτοιμος για όλα…

Όταν μπήκε στο σπίτι του, ένιωσε σιγουριά. Θα ξαναμέτραγε τα λεφτά του… Πήγε ν’ ανοίξει το συρτάρι. Και τότε… Μα πώς; Το συρτάρι πεταμένο κάτω, τα πράγματα σκορπισμένα, τα λεφτά;

-Θεέ μου… Τα λεφτά μου… Τα λεφτά μου…

Έλειπαν τα λεφτά, ένας χαρτοφύλακας, κάτι βιβλία, μια φωτογραφική μηχανή. Κι αυτός φώναζε ολοένα, μάταια γυρεύοντας πόρτα εξόδου.

-Τα λεφτά μου… Τα λεφτά μου…

 Μακριά που είναι η θάλασσα τούτο το καλοκαίρι, ώρες ώρες γίνεται άβουλη γυναίκα… Καθένας περνάει στο λαιμό του τούτο το καλοκαίρι και περπατάει στο δρόμο ντυμένος τη δική του συλλογή…

Στο μεταξύ, τα νησιά βρίσκονται κάπου ανάμεσα στη διαδρομή Περιστέρι-Τρεις Γέφυρες…»