Τα κανονικά παιδιά

Υπεύθυνος: Επιμέλεια: Β.Α.ΦΙΛΙΠΠΑΤΟΣ 

 ΄Ηρθες σ' αυτόν τον κόσμο, που δεν καταλαβαίνει τίποτα δίχως τις λέξεις, χωρίς να ξέρεις ούτε μια λέξη. Ο πρώτος ρηματικός χρόνος που άκουσες ήταν η προστακτική. Καταιγισμός από τα «μη» και τα «όχι». Ο κόσμος που σ' έφεραν, ο κόσμος τους, ακατανόητος, καταναγκαστικός σού φάνηκε. Άβολα και μεγάλα τα μεγέθη του. ΄Ηρθες σε λάθος εποχή, μονολογείς, εποχή κρίσης.
Σκέτος Γολγοθάς κι από παντού νιώθεις στριμωγμένος. Γι' αυτό θέλεις να ξεφύγεις, να δραπετεύσεις. Στο δικό σου κόσμο όλα είναι «αρχή», δεν υπάρχει ψέμα ή αλήθεια. Μόνο φαντασία. Όπου όλα τα χρώματα είναι καλά και μόνο το λευκό χαρτί είναι κακό, γιατί είναι άδειο. Οπου ποτέ δεν είναι αργά, ποτέ νωρίς -κι όπου ποτέ δεν είναι τώρα. Και που η κληρονομικότητα, δική τους συκοφαντία είναι. Όπου τα παιχνίδια σου δεν μπορούν αυτοί να παίξουν και τα δικά τους δεν παίζονται. Όπου τα όνειρά σου καλλίγραφα τα γράφεις και αυτοί δεν τα διαβάζουν. Τι κι αν ασφυκτιάς στο Πεκίνο, τι κι αν αγκομαχάς στο Καράκας. Ούτε την αναπνοή ακούν ούτε τον ιδρώτα βλέπουν. Μόνο να χαριεντίζονται μπορούν όταν «κανονικό» παιδί σε λένε, καθώς τυφλοί κι αδύναμοι είναι να δουν τους στίχους που σφηνώθηκαν σαν πρόκες στο μυαλό σου αφήνοντάς του «Τρύπες»...

«Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά

Μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά

Ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά. 

Πες μου μαμά. Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά

Που αν και γεννιούνται κανονικά / Δε μεγαλώνουν κανονικά

Δεν ονειρεύονται κανονικά

Ούτ' ερωτεύονται κανονικά. Πες μου μαμά...

Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά.»

(http://www.enet.gr)