Ο άφραγκος άνθρωπος
Αναμφίβολα, η κρίση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος έχει τις ιδιομορφίες της, όπως ακριβώς και η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, σε σχέση με εκείνη άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, η εμπορευματοποίηση της παιδείας και η επίταξη των εκπαιδευτικών θεσμών στην υπηρεσία της δομικής αναδιάρθρωσης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος θέτει αντιμέτωπους όλους τους λαούς της Ευρώπης με το αμείλικτο ερώτημα: ποια παιδεία για ποια κοινωνία; Το στρατηγικό ζητούμενο της εκπαιδευτικής πολιτικής του κεφαλαίου, τόσο στη χώρα μας, όσο και διεθνώς, δεν είναι η παιδεία, η κριτική σκέψη, η αισθητική καλλιέργεια, αλλά η επαγγελματική κατάρτιση ενός απασχολήσιμου εργατικού δυναμικού, που θα ανταποκρίνεται κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά στις δομικές ανάγκες του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού. Οι καλοδιαλεγμένες φράσεις -«κοινωνία της γνώσης», «δια βίου μάθηση», «ευέλικτες εργασιακές σχέσεις»- δεν πείθουν.
...στην τελευταία «Αναζήτηση»
«ΠΡΩΤΗ ώρα, Ιλιάδα. Το κείμενο γεμάτο κρέατα και κοψίδια που ψήνονται στο στρατόπεδο των Αχαιών. Η τσίκνα βγαίνει από το κείμενο κι απλώνεται στην τάξη. Στα μπροστά θρανία χεράκια υπερκινητικά, στα πίσω όμως απόλυτος λήθαργος. Λοβοτομή, μηδέν αντίδραση. Δυο ζευγάρια ηλίθια μάτια με κοιτούν, κι εγώ χτυπώ το νύχι στο θρανίο. "Πού είσαι παιδί μου;" Ομως καμιά απάντηση, μόνο τα δύο αγελαδίσια μάτια με κοιτούν και το βιβλίο στο θρανίο είναι ανάποδα»... Μια νεοδιόριστη φιλόλογος στη Θήβα, με προβληματική προσωπική ζωή και σε πλήρη δυσαρμονία με το εργασιακό της περιβάλλον, αγωνίζεται να διαχειριστεί το αίσθημα του ανικανοποίητου που τη διαποτίζει, πεπεισμένη πως κανείς δεν την κατανοεί. Κι είναι το δικό της «Αχτι» που δίνει τον τίτλο στην ομώνυμη συλλογή του Νίκου Ξένιου (εκδ. Φαρφουλάς), πλάι σε δεκαπέντε ακόμη διηγήματα, με ήρωες που επίσης νιώθουν ότι ένα χάος τους χωρίζει απ' τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω τους.
