Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ που συναρπάζει...

Μια μεγάλη αλήθεια είναι πως κάθε βιβλίο με τον δικό του τρόπο μιλάει στον αναγνώστη και τον ταξιδεύει. Όταν όμως ένα βιβλίο καταφέρνει αβίαστα να συνεπαίρνει από τις πρώτες του λέξεις τον αναγνώστη και να τον συγκλονίζει για πολλούς λόγους και του δίνει τη δύναμη να βαδίσει σε κρυφά κι αθέατα μα τόσο αληθινά μονοπάτια της ίδιας της ψυχής, ε τότε πολύ απλά πρόκειται για ένα αριστουργηματικό βιβλίο.
Αυτό ισχύει για τη «Συμφωνία» του Μάριου Καρακατσάνη (Εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία).
Είναι μια ιστορία μυστηρίου και τρόμου και όμως δεν είναι απλά και μόνο αυτό μα και πολλά άλλα! Δεν είναι μια ιστορία γραμμένη έντεχνα με αποκλειστικό σκοπό να ιντριγκάρει το μυαλό με υπερβολές και κραυγαλέα εξωπραγματικές καταστάσεις και σκηνές. Κάθε άλλο! Είναι γραμμένη με πάθος ψυχής, με καταπληκτικές, ολοζώντανες, κινηματογραφικές περιγραφές που κόβουν την ανάσα. Οι ανατροπές απίστευτες και εντελώς απρόβλεπτες απ' την αρχή ως το τέλος οι οποίες όμως δεν είναι καθόλου τυχαίες και αναίτιες.

Η γραφή του Μάριου, ρεαλιστική, αιχμηρή, κοφτερή, αποκαλυπτική και άκρως διεισδυτική ακόμα και σε θέματα ζόρικα της πραγματικότητας όλων μας, από εκείνα τα θέματα που κρύβονται σαν σκελετοί στην ντουλάπα. Ο Μάριος με μοναδικό τρόπο τα ξεσκεπάζει όλα και τολμά με αλήθεια να ανιχνεύσει τις ψυχές όλων των ηρώων του. Ψυχές αλύτρωτες και χαμένες που γυρεύουν απεγνωσμένα και με λάθος τρόπους την ποθούμενη λύτρωση.
Σε ότι συμβαίνει και σε ότι περιγράφει στη «Συμφωνία του», η αγάπη και η ανάγκη για αγάπη και το παίδεμα της, ο έρωτας, η δύναμη που έχει ο φόβος και το μπλοκάρισμα που φέρνει, η μοναξιά, η αβάσταχτη ευθύνη της ελεύθερης βούλησης.
Διαβάζοντας το βιβλίο ετούτο, η αδρεναλίνη της ψυχής μου περνούσε από χίλιες διακυμάνσεις αγωνίας και έντασης αλλά και σε πολλά σημεία δάκρυσα από συγκίνηση και τόλμησα να αγγίξω δεμένους κόμπους που μέσα μου βρίσκονται.
Είμαι ακόμα μέσα στις σελίδες σαν μυαλό και σαν είναι στην έρημο εκείνη με τον ξύλινο σταυρό και το τραυματισμένο τριαντάφυλλο, συντροφιά με τον Μάρτιν, με τον πατέρα του, με την Αφροδίτη, ακόμα και με τον Πάτρικ και τον κόσμο των αστεριών του, μια μελωδία μέσα μου τριγυρνά... Ain' t no sunshine when she' s gone...

Κλείνοντας το βιβλίο, ένιωσα το γυμνό παιδί της λίμνης να παίρνει το χέρι μου και να το ακουμπά στο μέρος της καρδιάς μου, ψιθυρίζοντας μου δυο λέξεις... ελεύθερη καρδιά...
Μάριε Καρακατσάνη, ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά κυριολεκτικά, σου λέω ότι ήταν για μένα χαρά και τιμή που διάβασα τη «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» σου! Σε ευχαριστώ! Είσαι υπέροχος και πολύτιμος σαν άνθρωπος και σαν συγγραφέας!
Μαίρη Τσίλη -(Αναγνώστρια)- (https://www.facebook.com/) 

BookSyros: Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο και το συγγραφέα με ένα ...ΚΛΙΚ !