Μάνα, γλυκό μου όνομα…

Πόσες φορές στην πορεία του βίου μας δε νιώσαμε την ανάγκη να «σταματήσουμε το χρόνο», μόνο και μόνο για να ρίξουμε λίγες ματιές στα περασμένα!
 Τα χελιδόνια της μνήμης μας πρόθυμα «ξαναζωντανεύουν» και μας θυμίζουν σκηνές που ζήσαμε, στιγμές ξεχασμένες, καταχωνιασμένες στα άδυτα της ψυχής μας…
 Και, τι περίεργο, καθώς παίρνουμε στα χέρια και ξεφυλλίζουμε το «άλμπουμ με τις φωτογραφίες της ζωής μας», σε κάθε μια «σελίδα» πανταχού παρούσα -ποια άλλη;- η μορφή Εκείνης, της μητέρας, της μάνας…

 «Μ΄ ένα σου αχ, μ΄ ένα φιλί, άρχισε η ζωή μας»
 Η πρώτη μορφή, το πρώτο χαμόγελο που αντικρίσαμε αμέσως μετά τη γέννησή μας! Η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο χάδι και φιλί που μας έκαναν να νιώσουμε τόσο ευχάριστα, ώστε κι εμείς να χαμογελάσουμε, σαν πρώτη ανταπόδοση στην αγάπη που έμελλε να μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή! Στα πρώτα μας βήματα φύλακας και συμπαραστάτης Εκείνη! Ο πατέρας να καμαρώνει και η μητέρα να ενθαρρύνει… Κι εμείς, με τη σιγουριά της αγκαλιάς της να προσπαθούμε με βιαστικές, μικρές δρασκελιές να κατακτήσουμε τον κόσμο!
 «Ήσουν και είσαι πάντοτε σκέπη κι απαντοχή μας!»
 Τότε, παρακαλούσαμε να κυλήσουν γρήγορα τα χρόνια, βιαζόμαστε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας! Είχαμε τη σιγουριά της οικογενειακής θαλπωρής και την μητρική αγκαλιά να προλαβαίνει κάθε παραπάτημα, κάθε πέσιμο που μας μάτωνε χέρια και πόδια… Ήταν, όμως, το φιλί της μάνας που έδιωχνε τον πόνο κι έκανε τα δάκρυα να σταματούν να κυλούν στα μάγουλά μας και την καρδιά μας να χτυπά άφοβα…
 «Τίμιο ξύλο, φυλακτό, στο μέρος της καρδιάς μας»
 Πόσες φορές, σε πόσες ατυχίες της ζωής μας, ακόμα κι όταν νιώθαμε ότι μπορούσαμε μόνοι μας να αντεπεξέλθουμε σε κάθε δυσκολία, δεν σκεφτήκαμε Εκείνη, δεν αναπολήσαμε τη φροντίδα της και την άγρυπνη ματιά της! Πόσες φορές δε διστάσαμε να φωνάξουμε «Πού ‘σαι μάνα;» Μπορεί για μας ο πατέρας να αντιπροσώπευε τη «δύναμη», όμως, ήταν η αγκαλιά της μητέρας το σίγουρο αραξοβόλι μας!
 «Ένα απλωμένο χέρι, μια αγκαλιά, στο παραπάτημά μας!»
 Ποια αγάπη στη ζωή μας μπορεί να συγκριθεί με κείνη της μητέρας; Ποιος δεν ένιωσε την αγωνία της δικής του μητέρας για το αύριο που τον περίμενε; «Μακάρι να αγαπηθεί η αγάπη μου τόσο απέραντα όσο αξίζει!» Πόσο τυχεροί νιώσαμε και νιώθουμε, ακόμη και τώρα που οι ίδιοι ως γονείς δίνουμε τη δική μας αγάπη στα παιδιά μας! «Θείο δώρο» χαρακτήρισαν την αγάπη της μητέρας! Ποιος αμφιβάλλει;
 «Ρόδο που σ΄ έρανε ο Θεός μ΄ αγάπη κι ευλογία!»
 Λένε οι θρησκείες πως τον Παράδεισο θα τον γνωρίσει ο άνθρωπος στη «μετά θάνατον ζωή»! Κι όμως, για το κάθε παιδί που –προς μεγάλη του «τύχη»- νιώθει τη ζεστή ανάσα της μάνας στο μάγουλό του, αυτή η θαλπωρή, είναι μια πρώτη «γεύση» απ’ τον Παράδεισο!
 Μήπως κι Εκείνη, στο πρώτο χαμόγελο του παιδιού, καθώς το κρατά στην αγκαλιά της σαν μικρό Χριστό για να το θηλάσει, δεν νιώθει σαν να βρίσκεται στον δικό της Παράδεισο;
 «Ανάσα της ζωής, μια επί γης για τον καθένα Παναγία!»

4o Δημ.Σχ.Ερμούπολης-1966 :Γιορτή για τη μητέρα!

 Πώς να μην είναι «παρούσα» σε κάθε σελίδα από το «άλμπουμ των αναμνήσεών μας», η «μάνα, το «μάννα» επί γης, το ΖΗΤΑ της ζωής μας», πώς γίνεται να λείπει από τις «φωτογραφίες που κουβαλάμε στην ψυχή μας»
Εκείνη που στο πλευρό της μάθαμε τι θα πει χαμόγελο, καρτερικότητα, αγάπη;
 Πώς να μην σκεφτόμαστε νοσταλγικά κάθε στιγμή Εκείνην που «στο καντηλάκι της ζωής μας εγίνηκε το λάδι;»
 Εκείνην που αφιέρωσε τη ζωή της σε μας, δίχως ποτέ να ζητήσει αντάλλαγμα; Ένα ζεστό φιλί κι ένα από καρδιάς «ευχαριστώ» ήταν η καλύτερη «ανταμοιβή» της!
Εκείνην που με λόγια συγκινητικά ο λαϊκός δημιουργός ύμνησε και μαζί του τραγουδήσαμε, τραγουδάμε και δεν θα σταματήσουμε να τραγουδάμε όλοι εμείς, παντοτινά παιδιά της:
 «Μάνα, γλυκό μου όνομα που αξίζεις με παλάτια!»