Απορίες που ζητούν απάντηση
Γράφει η Νινέττα Βολουδάκη
“Μου έκαναν δώρο ένα βιβλίο, - εν όψει των διακοπών – μιας συγγραφέως που έχει πεθάνει πριν λίγα χρόνια.
Δεν την είχα ακουστά, πράγμα διόλου παράξενο, γιατί οι γνώσεις μου της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας είναι περιορισμένες – εκ πεποιθήσεως, όχι από άλλο λόγο! Δυστυχώς, και αυτή η απόπειρα ανάγνωσης, αντί να με βοηθήσει να προσεγγίσω τους νεοέλληνες συγγραφείς, μου επιβεβαίωσε το ίδιο μείγμα απορίας, θλίψης και, τελικά, θυμού, που με έχει κρατήσει μέχρι τώρα σε απόσταση από αυτούς – εκτός λίγων εξαιρέσεων!
Αυτό το βιβλίο μου θύμισε μια συζήτηση που είχα με μια φίλη μου, η οποία ήθελε οπωσδήποτε να ξεκινήσει μια όψιμη συγγραφική καριέρα, με την αυτοβιογραφία της! Δυστυχώς, ζήτησε τη γνώμη μου και η απάντηση δεν της άρεσε καθόλου. (Ηθικό δίδαγμα: εκτός από το ότι πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε γιατί μπορεί οι ευχές μας να πραγματοποιηθούν, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι θέλουμε να μάθουμε τη γνώμη του άλλου, ΠΡΙΝ τη ζητήσουμε. Μετά είναι αργά. Ούτε εκείνοι μπορούν να πάρουν πίσω ότι είπαν, ούτε εμείς ότι ακούσαμε!)
Εκείνο που με κάνει να θλίβομαι και να θυμώνω, είναι η έλλειψη σεβασμού των περισσοτέρων Ελλήνων που γράφουν, γι’ αυτούς που θα διαβάσουν τα γραφόμενα. Ίσως σ’ αυτό συμβάλλει και το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, γιατί δεν εκφράζεται με τον άμεσο και πολλές φορές έντονο τρόπο που εκφράζονται, για παράδειγμα οι αγγλόφωνοι αναγνώστες, οι οποίοι, όχι μόνο γράφουν τα σχόλιά τους προς τον ίδιο τον συγγραφέα, αλλά σχολιάζουν και την κριτική των άλλων αναγνωστών και διαφωνούν – έντονα κάποιες φορές – ή συμφωνούν.
Οι Έλληνες συγγραφείς δεν έχουν ξεφύγει ακόμα από το «κηρυχτικό» ύφος, δίνοντας περισσότερη βαρύτητα σ’ αυτό που θέλουν «να βγάλουν από μέσα τους» και λιγότερη στο τι δημιουργούν στους αποδέκτες της «εξαγωγής» τους.
Μ’ αυτή τη λογική, όταν ρώτησα τη φίλη μου ποιόν πιστεύει ότι ενδιαφέρει η αυτοβιογραφία της, έπεσε από τα σύννεφα! «Μα εγώ έχω ανάγκη να μιλήσω για τον εαυτό μου», ήταν η απάντηση. Όταν σ’ αυτό ανταπάντησα ότι αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το γράψιμο σαν ψυχοθεραπεία, η καλύτερη λύση είναι να κρατάς ημερολόγιο, που θα το διαβάζεις μόνον εσύ. Τότε μόνο θα γράψεις με απόλυτη ειλικρίνεια. Αν το διαβάσει και κάποιος άλλος, τότε σίγουρα θα παρουσιάσεις τον εαυτό σου ωραιοποιημένο, άρα, δεν καλύπτεις την ανάγκη να ψάξεις την αλήθεια του εαυτού σου, απλά «πουλάς μούρη» σ’ όποιον την αγοράζει.
Οι απορίες μου δεν λύθηκαν και τη φίλη μου έχω πολύύύύ καιρό να τη δω!
Ακριβώς τις ίδιες απορίες θα είχα εκφράσει και στη συγγραφέα που έγραψε την αυτοβιογραφία της, αλλά δυστυχώς, έχει πεθάνει.
Απλά, όλα αυτά μου θύμισαν μια παλιά και έμπειρη συγγραφέα, που μου είχε πει κάποτε: «Η μισή Ελλάδα γράφει κι η άλλη μισή τραγουδάει….»
Εν όψει του καλοκαιριού, ζητούνται αναγνώστες και ακροατές!
Κι όσο πιο ναρκωμένοι απ’ τη ζέστη, τόσο καλύτερα!”
ΠΗΓΗ: http://ninetta1.blogspot.gr/
Γράφει η Νινέττα Βολουδάκη
“Μου έκαναν δώρο ένα βιβλίο, - εν όψει των διακοπών – μιας συγγραφέως που έχει πεθάνει πριν λίγα χρόνια.
Δεν την είχα ακουστά, πράγμα διόλου παράξενο, γιατί οι γνώσεις μου της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας είναι περιορισμένες – εκ πεποιθήσεως, όχι από άλλο λόγο! Δυστυχώς, και αυτή η απόπειρα ανάγνωσης, αντί να με βοηθήσει να προσεγγίσω τους νεοέλληνες συγγραφείς, μου επιβεβαίωσε το ίδιο μείγμα απορίας, θλίψης και, τελικά, θυμού, που με έχει κρατήσει μέχρι τώρα σε απόσταση από αυτούς – εκτός λίγων εξαιρέσεων!
Αυτό το βιβλίο μου θύμισε μια συζήτηση που είχα με μια φίλη μου, η οποία ήθελε οπωσδήποτε να ξεκινήσει μια όψιμη συγγραφική καριέρα, με την αυτοβιογραφία της! Δυστυχώς, ζήτησε τη γνώμη μου και η απάντηση δεν της άρεσε καθόλου. (Ηθικό δίδαγμα: εκτός από το ότι πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε γιατί μπορεί οι ευχές μας να πραγματοποιηθούν, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι θέλουμε να μάθουμε τη γνώμη του άλλου, ΠΡΙΝ τη ζητήσουμε. Μετά είναι αργά. Ούτε εκείνοι μπορούν να πάρουν πίσω ότι είπαν, ούτε εμείς ότι ακούσαμε!)
Εκείνο που με κάνει να θλίβομαι και να θυμώνω, είναι η έλλειψη σεβασμού των περισσοτέρων Ελλήνων που γράφουν, γι’ αυτούς που θα διαβάσουν τα γραφόμενα. Ίσως σ’ αυτό συμβάλλει και το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, γιατί δεν εκφράζεται με τον άμεσο και πολλές φορές έντονο τρόπο που εκφράζονται, για παράδειγμα οι αγγλόφωνοι αναγνώστες, οι οποίοι, όχι μόνο γράφουν τα σχόλιά τους προς τον ίδιο τον συγγραφέα, αλλά σχολιάζουν και την κριτική των άλλων αναγνωστών και διαφωνούν – έντονα κάποιες φορές – ή συμφωνούν.
Οι Έλληνες συγγραφείς δεν έχουν ξεφύγει ακόμα από το «κηρυχτικό» ύφος, δίνοντας περισσότερη βαρύτητα σ’ αυτό που θέλουν «να βγάλουν από μέσα τους» και λιγότερη στο τι δημιουργούν στους αποδέκτες της «εξαγωγής» τους.
Μ’ αυτή τη λογική, όταν ρώτησα τη φίλη μου ποιόν πιστεύει ότι ενδιαφέρει η αυτοβιογραφία της, έπεσε από τα σύννεφα! «Μα εγώ έχω ανάγκη να μιλήσω για τον εαυτό μου», ήταν η απάντηση. Όταν σ’ αυτό ανταπάντησα ότι αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το γράψιμο σαν ψυχοθεραπεία, η καλύτερη λύση είναι να κρατάς ημερολόγιο, που θα το διαβάζεις μόνον εσύ. Τότε μόνο θα γράψεις με απόλυτη ειλικρίνεια. Αν το διαβάσει και κάποιος άλλος, τότε σίγουρα θα παρουσιάσεις τον εαυτό σου ωραιοποιημένο, άρα, δεν καλύπτεις την ανάγκη να ψάξεις την αλήθεια του εαυτού σου, απλά «πουλάς μούρη» σ’ όποιον την αγοράζει.
Οι απορίες μου δεν λύθηκαν και τη φίλη μου έχω πολύύύύ καιρό να τη δω!
Ακριβώς τις ίδιες απορίες θα είχα εκφράσει και στη συγγραφέα που έγραψε την αυτοβιογραφία της, αλλά δυστυχώς, έχει πεθάνει.
Απλά, όλα αυτά μου θύμισαν μια παλιά και έμπειρη συγγραφέα, που μου είχε πει κάποτε: «Η μισή Ελλάδα γράφει κι η άλλη μισή τραγουδάει….»
Εν όψει του καλοκαιριού, ζητούνται αναγνώστες και ακροατές!
Κι όσο πιο ναρκωμένοι απ’ τη ζέστη, τόσο καλύτερα!”
ΠΗΓΗ: http://ninetta1.blogspot.gr/
Γεια σας. Έχω κάποια αφιερώματα σε Έλληνες και ξένους δημιουργούς στο www.soundforwords.blogspot.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τελευταίο στον Τάσο Λειβαδίτη. Αν έχετε χρόνο, θα με τιμούσε μία επίσκεψή σας από τα μέρη μου.
Με εκτίμηση, Μπάλιου Ελένη