Σχολιάζει η Μαρία Κρόντη
Η θάλασσα είναι σαν την αγκαλιά της μάνας. Πληθωρική , γλυκιά, λυτρωτική. Ξεχνάς τον πόνο, ελευθερώνεσαι, ταξιδεύεις…Κάθε μέρα βυθίζεσαι μέσα στη μαγεία της. Θεά! Ζωγραφιά το μπλε μπροστά στα μάτια μου. Λαμπύρισμα μέσα στην ψυχή μου. Δέηση…
Ξεγλιστρώντας από την καθημερινή συνήθεια αυτού του κόσμου, ήσυχα…πρωί- πρωί, με τη δροσιά, σε συναντώ να πούμε τα μυστικά μας. Φίλτρο μαγικό το κύμα σου, πάνω μου. Ξύπνημα γέλιου. Αισιοδοξία, θετική σκέψη! Κάτι γαληνεύεις μέσα μου…
Ο ποιητής είπε: «Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε.» Σκέφτομαι: άλλο τόσο μπλε ξόδεψε να φτιάξει τη θάλασσα, για να τον βλέπουμε καθαρά, να είμαστε πιο γαλήνιοι.
Κουβεντιάζω μαζί της. Στη γλώσσα της σιωπής…Τα ‘χω χαμένα. Πλανεύτρα, μάγισσα, αρχόντισσα, μυθική, ζωοδότρα…
Έφεξε. Ένας γλάρος πέρασε χαμηλά στην πόρτα, μου φώναξε. Πάω να τον συναντήσω…Ένα όνειρο είναι η ζωή, ένα όμορφο όνειρο…
Ξέρεις να τη ζεις; Μου φωνάζει. Μου γνέφει… με τους γλάρους της. Τα παιδιά της…Οικείες φωνές…αδέρφια…καθάριες φωνές, όπως τα κύματα.
Κρυστάλλινη ομορφιά! Δρόμοι σ’ ένα βυθό άγνωστο, ανεξερεύνητο. Πολύτιμο πετράδι!
Λίγο την αγγίζω κάθε μέρα, εκεί σε μια ακρίτσα του πελάγου, μια κουκίδα. Κολυμπώ. Κι εκείνη η πελώρια μάνα… με καλωσορίζει σαν παιδί της. Γαλήνια ή θυμωμένη τη λατρεύω…
Τόσα ταξίδια, τόσα όνειρα…την είχαν μαζί τους. Τα έκανε αληθινά. Τόσες ευχές έκανε να πιάσουν…Τόσα γλυκά ψέματα…Έτσι αντέχω τον κόσμο!
Κι αντέχω τις πίκρες του, τις αλήθειες…Πώς αλλιώς να τις βαστάξεις. Δεν του θυμώνω…Αυτός είν΄ ο κόσμος…σκληρός…όπως τον έχουμε κάνει.
Όσο υπάρχει η θάλασσα δεν μπορώ να θυμώσω σε κανένα…καταλαβαίνω, συγχωρώ, σπλαχνίζομαι…
Θάλασσα μάνα εσύ…γητεύτρα του κακού, φωτιά της αλήθειας, λυτρωμός απ΄ τον πόνο, τη λύπη, το στεναγμό…
Ταξιδεύω… Όνειρο ζω μαζί σου…Γλυκιά μάνα… η αγκαλιά σου πόσο μου λείπει… Η θάλασσα μ’ αγκαλιάζει τώρα… κι είναι σαν να μ’ αγκαλιάζεις εσύ… Θάλασσα μάνα…Ονειρεμένη. Σε γνωρίζω, σε ξέρω... Πόσο μπλε σου χαϊδεύει την ψυχή μου. Πόσο μπλε…
Ζωή, το ταξίδι σου ποτέ να μην τελειώσει…
ΠΗΓΗ:http://www.logotypos.gr/
Η θάλασσα είναι σαν την αγκαλιά της μάνας. Πληθωρική , γλυκιά, λυτρωτική. Ξεχνάς τον πόνο, ελευθερώνεσαι, ταξιδεύεις…Κάθε μέρα βυθίζεσαι μέσα στη μαγεία της. Θεά! Ζωγραφιά το μπλε μπροστά στα μάτια μου. Λαμπύρισμα μέσα στην ψυχή μου. Δέηση…
Ξεγλιστρώντας από την καθημερινή συνήθεια αυτού του κόσμου, ήσυχα…πρωί- πρωί, με τη δροσιά, σε συναντώ να πούμε τα μυστικά μας. Φίλτρο μαγικό το κύμα σου, πάνω μου. Ξύπνημα γέλιου. Αισιοδοξία, θετική σκέψη! Κάτι γαληνεύεις μέσα μου…
Ο ποιητής είπε: «Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε.» Σκέφτομαι: άλλο τόσο μπλε ξόδεψε να φτιάξει τη θάλασσα, για να τον βλέπουμε καθαρά, να είμαστε πιο γαλήνιοι.
Κουβεντιάζω μαζί της. Στη γλώσσα της σιωπής…Τα ‘χω χαμένα. Πλανεύτρα, μάγισσα, αρχόντισσα, μυθική, ζωοδότρα…
Έφεξε. Ένας γλάρος πέρασε χαμηλά στην πόρτα, μου φώναξε. Πάω να τον συναντήσω…Ένα όνειρο είναι η ζωή, ένα όμορφο όνειρο…
Ξέρεις να τη ζεις; Μου φωνάζει. Μου γνέφει… με τους γλάρους της. Τα παιδιά της…Οικείες φωνές…αδέρφια…καθάριες φωνές, όπως τα κύματα.
Κρυστάλλινη ομορφιά! Δρόμοι σ’ ένα βυθό άγνωστο, ανεξερεύνητο. Πολύτιμο πετράδι!
Λίγο την αγγίζω κάθε μέρα, εκεί σε μια ακρίτσα του πελάγου, μια κουκίδα. Κολυμπώ. Κι εκείνη η πελώρια μάνα… με καλωσορίζει σαν παιδί της. Γαλήνια ή θυμωμένη τη λατρεύω…
Κι αντέχω τις πίκρες του, τις αλήθειες…Πώς αλλιώς να τις βαστάξεις. Δεν του θυμώνω…Αυτός είν΄ ο κόσμος…σκληρός…όπως τον έχουμε κάνει.
Όσο υπάρχει η θάλασσα δεν μπορώ να θυμώσω σε κανένα…καταλαβαίνω, συγχωρώ, σπλαχνίζομαι…
Θάλασσα μάνα εσύ…γητεύτρα του κακού, φωτιά της αλήθειας, λυτρωμός απ΄ τον πόνο, τη λύπη, το στεναγμό…
Ταξιδεύω… Όνειρο ζω μαζί σου…Γλυκιά μάνα… η αγκαλιά σου πόσο μου λείπει… Η θάλασσα μ’ αγκαλιάζει τώρα… κι είναι σαν να μ’ αγκαλιάζεις εσύ… Θάλασσα μάνα…Ονειρεμένη. Σε γνωρίζω, σε ξέρω... Πόσο μπλε σου χαϊδεύει την ψυχή μου. Πόσο μπλε…
Ζωή, το ταξίδι σου ποτέ να μην τελειώσει…
ΠΗΓΗ:http://www.logotypos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου