(Δημήτρης Φύσσας-AthensVoice) Ο
Τάκης Θεοδωρόπουλος έχει τα τελευταία χρόνια εφεύρει ένα συγγραφικό είδος μόνος του: ένα είδος μυθιστορήματος που αναφέρεται στην αρχαία Αθήνα, αλλά εμπεριέχει συνεχείς δοκιμιακές παρεκβάσεις, κομμάτια από αρχαία βιβλία, πολλά περάσματα στο σήμερα, επιγραμματικό κατά τόπους στιλ γραφής, φιλοσοφία, και πολλή πολλή ειρωνεία προς όλους: αρχαίους, νέους, βυζάντιο (το παίρνει κι αυτό η μπάλα), ανθρώπους, θεούς και –ιδίως– τον εαυτό του ως συγγραφέα. Αν ό,τι έγραψα ακούγεται βαρύ, είναι δικό μου το λάθος: πρόκειται για ένα αμάλγαμα εξόχως επιτυχημένο και ευκολοδιάβαστο, ακόμα κι από κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για την εποχή.
«
Το ξυπόλητο σύννεφο» (
εκδ. Ωκεανίδα), έστω κι αν φέρνει στο νου το «
Σύννεφο με παντελόνια»
του Μαγιακόφσκι, είναι ο ξεπαπούτσωτος Σωκράτης, που ακόμα και στη μάχη είχε επιμείνει να πολεμήσει ξυπόλητος. Όσο για το «σύννεφο», αυτό έχει να κάνει (και) με τις «
Νεφέλες» του
Αριστοφάνη. Έτσι, ήδη από τον τίτλο, ο συγγραφέας έχει δώσει τα δύο βασικότερα στοιχεία που οριοθετούν το νέο του μυθιστόρημα: δυο αντίπαλες μορφές του λόγου: την επιστήμη και την τέχνη, τη φιλοσοφία και την κωμωδία, τον Σωκράτη και τον Αριστοφάνη.